En daarom besluit ik de drukte te ontlopen. En ga rond etenstijd op jacht. Ik ga een sjaal en een armband kopen.

Niet voor mezelf. Zo egoistisch ben ik nu ook weer niet, lieve volgers. Maar voor Marleen. Als verrassing. Dus mondje dicht. Ssssstttt. Niet doorkleppen. Niet gaan bellen, mailen of sms'en of zo. Niet in het gastenboek allerlei vage suggesties doen. Dat jij het wel weet. En zij nog niet. Even de kaken op elkaar. K'weet dat het moeilijk is. Maar probeer maar 's.

Gewoon stil houden dus. Want ze mag er natuurlijk niets van weten. Het moet een verrassing blijven. Dat snappen jullie ook wel!

En dat is nog een verdomd lastig klusje. Met die sjaals. Ik heb me daar lelijk (met de nadruk op 'lijk') in verkeken. Ben al twee uren op pad. Ben inmiddels een kenner op het gebied van 'stofjes voelen'. Motiefjes uitzoeken. Kleurcombinaties. Kwaliteiten stof. En dat is fijn. Maar een keuze kan ik nog maar niet maken.

Ik ben verzadigd. Wat een aanbod. En besluit een pauze in te gelasten. En ga wat eten. Eten met uitzicht op het grote Pewa-meer. En dat is al heel wat. Uitzicht hebben op het meer.

Het Pewa-meer is het twee na grootste meer van Nepal. En veruit het belangrijkste meer van Pokhara. Er is alleen een iets fout gegaan. Een kleinigheidje. Een detail. Een weeffoutje. Iets onbelangrijks. 'Gerrit, je gaat toch niet de slakken op het zout strooien'. Nee, doe ik niet. Hebben zij al gedaan.

Maar eh... een klein foutje dus. Het meer is er wel. 'Maar het is niet te zien!' Dus!

Ze hebben namelijk hotels, restaurants en winkeltjes gebouwd. En daar is op zichzelf niets mis mee. Maar ze hebben deze gebouwen zo dicht tegen het meer aan gebouwd. Dat er dus geen ruk meer van het meer te zien is. Fuckerderduck!! Wat een ellende.

Kijjk. Heb je een groot en mooi meer. Ligt toevallig ook nog aantrekkelijk gesitueerd. Een gelukje. Een meevaller. Grote kans dat daar mensen naar komen kijken. Kom, laten we deze groep 'toeristen' noemen. Snap ik maar al te goed. Ben ook een actief deelnemer van deze groep.

En wanneer die toeristen de hele dag naar het meer hebben staan kijken. Dan wilen ze natuurlijk eten. En daar moeten voorzieningen voor worden getroffen. Begrijp ik. Volkomen zelfs. En daarna willen die toeristen natuurlijk uitrusten van het de hele dag naar het meer kijken. Daar moeten ook maatregelen voor getroffen worden. In de vorm van een hotel of guesthouse of zo. Kan ik ook inkomen.

Maar waarom moet die meuk op de rand van het meer worden gezet?!.

'Ah...uitzicht op het meer, zegt u'. Maar dat hadden ze al gehad. Ze hebben er verdorie de hele dag naar kunnen kijken. Daarna eten. En dan oogjes toe. En dan hebben ze de volgende (hele) dag om weer naar het meer te kijken. En dan weer eten. En dan weer snurken. En dan kunnen ze de (hele) volgende dag weer naar het meer kijken......

En dan nog een klein dingetje. Ook een detail. Het meer was ooit 600 ha qua omvang. Momenteel is het nog 400 ha. En de verwachting is dat het meer elk komend jaar met 6 ha. inkrimpt. Why? Omdat er hotels, restaurants en andere meuk gebouwd dient te worden. Omdat er mensen naar willen komen kijken....

Wie verdorie heeft dat onzalige (bouw)plan bedacht?

Opsporen. Oppakken. Vastknuppen op een boot. Armen en handen loslaten. En voor straf. Gratis. De hele dag. Jaar rond. Toeristen rondvaren op het meer. Zijn of haar hele verdere leven, Een beetje als vroeger in 'de hoek' staan. Voor straf.

Maar misschien is de oplossing wel nabijer dan ik denk. Misschien komen er wel geen toeristen meer naar Pokhara. Omdat je het meer toch niet kan zien. Dan kunnen ze die voorzieningen mooi afbreken. En dan is het meer weer zichtbaar. Grote kans dat er dan weer toeristen komen.

Maar goed. Dat vergroot de kans natuurlijk wel weer op de bouw van de noodzakelijke voorzieningen. En die moeten natuurlijk wel weer gebouwd worden in de nabijheid van het meer....... Ik ben geloof ik in iets van een fiets-ie-euze cirkel beland. Ik kom er niet meer uit.

En met de keuze voor de juiste sjaal gaat het ook al niet veel beter. Niet juiste keuzes zijn er genoeg. Maar kies de juiste keuze maar 's. Drommels nog aan toe. Zoveel kleuren. Teveel stofjes. Ik word er tureluurs van.

Om 19.00 uur stap ik een zaakje binnen. En hier gebeurt iets opmerkelijks. De verkoopster blijft nl zitten waar ze zit. En dat is fijn. Kan ik lekker op mijn gemak rondneuzen. Meestal word ik na binnenkomst meteen 'aangevallen'. 'Good Quality, I give you good price'. En meer van de gerafineerde verkooptechniek-teksten.

Maar hier blijft het dus lekker rustig. Mijn oog valt op een sjaal. En ik vraag ik de verkoopster om toelichting. Ze is overduidelijk geen Nepalese. En we raken in gesprek.

Ze is Chinese. Ik vraag haar hoe ze in Nepal terecht is gekomen. Ze verteld dat ze klant in deze winkel was. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. 'Wat is er gebeurd', vraag ik.

Ze was een (1) jaar geleden op vakantie in Nepal. Met haar toenmalige vriend. Deze was zo aardig om een sjaal voor haar te kopen. En zo kwamen ze in deze winkel terecht. Nadat ze een sjaal hadden uitgekozen, startte haar vriend de onderhandelingen. Over de aanschafprijs. Met de toen aanwezige mannelijke verkoper.

De vrouw zonderde zich af omdat ze zich geneerde voor de onderhandeling-techniek van haar vriend. De onderhandelingen verliepen verre van soepel. En het duurde lang voordat de prijs bepaald was.

Toen de deal gesloten was, sloot de vrouw zich aan bij haar vriend. De verkoper was zo vriendelijk om de Chinese vrouw, kort voor het verlaten van de shop, een 'present' te geven.

De volgende dag zouden de Chinese vrouw en haar vriend met de bus naar Kathmandu gaan. Kort voor het instappen vertelde ze haar vriend dat hij maar alleen moest gaan. Ze bleef achter in Pokhara. Zonder de reden er bij te vertellen.

Ze haaste zich vervolgens terug naar de shop. En......daar was een 'hulpje' aanwezig. Ze bleef wachten. Voor de winkel. Net zolang (het duurde tot laat in de middag) tot de mannelijke verkoper (van gisteren) in de shop terugkwam.

Ze is nooit meer weggegaan. En werkt nu met haar (nieuwe) vriend in de shop.

Hij heeft haar inmiddels ten huwelijk gevraagd. En zij ......heeft nog geen 'ja' gezegd. Ze denkt er nog over.

Ik heb tegen haar vriend gezegd dat, wanneer hij wil overhalen om 'ja' te zeggen, hij beter geen sjaal kan kopen. Je weet maar nooit waar dat toe kan leiden.........

En serieus waar: (geloof het of niet). Na dit anderhalf uur durende (humorvolle) gesprek heeft 'hij' mij gevraagd om getuige te zijn. En ja. Zeg dan maar 's nee.

Waar gebeurd. Geen woord aan verzonnen. Of bijgeplakt.

Mooi verhaal. Maar geen happy end. Voor mij. Want een sjaal heeft het mij niet opgeleverd. En een armband ook niet.

Namaste.