Ik suis momenteel de 18% berg af. De berg waar ik gisteren zo moeizaam tegenop kroop. En dat suizen gaat best hard. Ik moet op tijd het stuur omgooien. Vooral als er een bocht in 't zicht komt. En af en toe de remblokjes flink aan het werk zetten. Eigenlijk ook vooral als er een bocht aan komt. En dat moet soms ook nog gecombineerd worden. En dat allemaal op de vroege ochtend.

Eerst was er nog de zon. Maar nu fiets ik in de bewolking. Mijn bril beslaat. Ik zie geen ruk. 'Afdoen Gerrit'. Lijkt een goede strategie. Prima suggestie. Fijn advies. Goed plan. Zou je zeggen. Maar met het ding af zie ik ook geen ruk. Lastige keuze.

Ik besluit 'm toch maar af te doen. En langzaam te dalen. Langzaam betekend nog altijd dat ik in een krappe tien minuten beneden sta. Naar boven duurde gisteren ruim anderhalf uur.

Wanneer ik mijn eerste meters wegtrap richting KTM. Blijven twee blikken in elkaar haken. Mijn blik. En zijn blik. Mijn blik kent u. Zijn blik is de blik van een guide/porter die ik gedurende twee dagen even gezien heb tijdens de Annapurna-track. Hij moest halsoverkop naar huis omdat zijn zoon een ongeluk had gehad.

Wat een toeval dat we elkaar treffen. Hij blijkt hier te wonen. We drinken op zijn uitnodiging een bak melkthee. En hij verteld me hoe het met zijn zoon is. Die ligt 42 kilometer verderop in een ziekenhuis. Zijn vrouw is nu bij hem. Het gaat goed met hem. Gebroken been. Wat kneuzingen. Maar verder in orde. En dat is goed.

Minder goed gaat het met de financien. Achthonderd euro bedragen de opnamekosten. Een godsvermogen voor de gemiddelde Nepalees. Hij heeft bij vrienden geld moeten lenen. En een lening bij de bank af moeten sluiten. De komende twee maanden zit hij werkeloos thuis. Het trackingseizoen is ten einde. Begin maart begint het 'seizoen' weer. Dan pas is ie in de gelegenheid om weer wat geld te verdienen. We nemen hartelijk afscheid. Ik wens hem (en zijn zoon) het allerbeste.

Het is rustig op de weg. Richting KTM. Het is weliswaar Nationale vrije dag in Nepal. Maar zo rustig heb ik het nog niet meegemaakt. Geen tegenliggers. Geen meeliggers. Niet een (1). Dit maakt het fietsen tot een waar feest!

Voor mij. Maar voor de Nepalezen van de Nationali (politieke) Partij niet. Een van hun leiders is begin deze week opgepakt door de government. Hij is ondervraagd. En mishandeld. En gisteravond/nacht dood in zijn cel gevonden. Aldus de partijgenoten van deze overleden partijbons.

Ze zijn niet blij. In elk dorpje (Nationwide) wordt een blokkade opgeworpen. Rijen auto's. Kilometers lang. Staan te wachten. Op wat komen gaat. Toeristen mogen door (er rijden opeens wel heel veel auto's met handgeschreven bordjes 'toerist' achter de voorruit). Maar de partijleden controleren iedere toeristenauto. Bij twijfel. Geen doorgang.

Ik mag door. En heb de weg voor mij alleen. Een enkele toeristenbus en ambulance daargelaten. Doorkunnen is fijn. Maar k' vind de aanleiding te triest om er werkelijk plezier aan te beleven. Als het waar is wat deze 'gasten' zeggen, is dat voorwaar een flinke stap achterwaarts voor Nepal. Zo zet je twee stappen vooruit. Door een alliantie te sluiten. Nog maar een maand geleden. En enkele weken later wordt weer een stap achterwaarts gezet. Zo schiet het natuurlijk niet op.

Opeens moet ik aan een gesprek denken dat ik voerde met twee inteligente jongelui (in Mangan). Een van hen vertelde dat hij binnenkort weer spanning en oorlog in Nepal verwacht. 'Hoezo?, vroeg ik hem'. Hij vertelde me dat hij dat voelt. Hij kan nl. maar moeilijk geloven dat de Maoisten, die zijn land zolang hebben geterroriseerd, nu in de regering zittend, opeens zo vredelievend zijn.

(naschrift: a. de government heeft een officiele verklaring uitgegeven waarin ze aangeven dat de partijleider in de cel een gevecht begonnen is, en aan de gevolgen hiervan is overleden. b. een dag later is de gehele stad Kathmandu 'platgelegd', geen auto die meer in of uit kon, nagenoeg alle winkels waren gesloten, zie hier de inpact van het gebeurde)

Na 75 kilometer fietsen is het mooi geweest voor vandaag. Op zoek naar onderdak. Tweemaal keur ik de kamer af. De derde maal moet ik wel. Goedkeuren. Het arsenaal hotels blijft beperkt tot drie in dit dorpje. Wanneer ik de kamer inspecteer komt de geur van urine vermengd met stront en kots (sorry!) me weer tegemoet. Heel fijn. Ik was de geur (in de bergen en het toeristische Pokhara) een maandje kwijt. Uit mijn neus. Maar gelukkig. Daar is ie weer. Feest der herkenning.

Kortom. Ik ben weer in een Crapy-hotel beland. Lekker zo aan het einde van de fietsdag. Een heel smerig toilet. Een douchekraan die een pieterpeuterig klein straaltje ijskoud water geeft. Ik heb het weer lekker voor elkaar.

Maar goed. Wat zal ik zeuren. De leden van de Nepali Politieke Parij hebben een veel mindere dag vandaag.

Namaste.