Toen ik van Elburg naar Heerde verhuisde namen de brandstofkosten van het woon-werk-verkeer behoorlijk toe. Carpoolen was de oplossing. Ik deed dit met Jaap en Henk Wolff. Uit Wezep. Geen broers. Maar je hebt gewoon veel 'Wolven' in Wezep.

Als het 'mijn beurt was' reed ik via de doorgaande Zuiderzeestraatweg. Maar dat ging de heren niet snel genoeg. Vooral na werktijd. Er reed dan veel langzaamrijdend verkeer (van Werven) op de weg. En daarom namen ze, wanneer zij reden, de binnenweggetjes. Ze reden als gekken. Als idioten. Wegpiraten. Dat waren het. En dat allemaal om een paar minuten eerder de piepers bij moeder de vrouw te kunnen kauwen.....

Toen ik dit rijgedrag op een dag 's voorzichtig en met het nodige tact ter sprake bracht. Sprak een (1) van hen de historische woorden: 'elke twee minuten is er een (1), en dat is mooi meegenomen'.

En vandaag moest ik aan hen denken. Ik heb namelijk een enorme stommiteit begaan. Ik heb een Jaap en Henk moment gehad.

De dag begon vroeg. Ik stond om 5.30 uur naast mijn bed. En toen de dageraad zich aankondigde. Zat ik al op mijn fiets. Ambitieuze plannen dus!

Ik wil vandaag Kathmandu bereiken. Nog 75 kilometer te gaan. De afstand is op zichzelf het probleem niet. Echter, ik weet dat ik nog een kleine 700 meter zal moeten stijgen. Naar ruim 1300 meter. Want daar ligt KTM. Is niks aan te doen. Zou het momenteel graag even anders zien. Zou er ook wel wat aan willen doen. Maar dat ga ik in de beperkte tijd die ik hier doorbreng niet lukken. Is een langlopend proces. Projectmatig aanpakken. Tijd gunnen. Dan lost zich dat vanzelf wel op.

De weg gaat, net als gisteren, op en af. Het gaat fijn. Het 'op' is niet te lastig. Het 'af' is duidelijk naar beneden. En dat vergoed de pijn van het 'op'. Ondanks dat het 'de' doorgaande weg naar KTM is, valt de drukte aanvankelijk mee.

Ik neem voldoende rustpauzes. Eet wat. En drink. Liters. En geniet. Met teugen tegelijk. Ik vind het heerlijk om door de nietszeggende dorpjes te rijden. Er is zoveel te zien. Zoveel kleuren en geuren trekken aan mij voorbij. En het fijne is dat je er niet voor in de rij hoeft te staan. Geen kaartje hoeft te kopen. En er zijn geen andere toeristen. Heerlijk die uitzichten. Helemaal voor mij alleen.

Na 35 kilometer fietsen begint het klimmen weer. Ik kom er gaandeweg achter dat deze klim wel 'op' zal gaan. Maar niet meer 'af'. Deze gaat tot KTM-City duren. 35 kilometer klimmen dus. Gek genoeg wordt het wegdek steeds slechter van kwaliteit. Misschien dat het vele (zware) verkeer zijn tol eist.

Dit is zo'n berg die je kun overzien. En dat vind ik fijn. Je kunt de haardspelbochten ongeveer tellen. Helemaal bovenin zie ik het verkeer. Langzaam naar boven kruipen. Daar moet ik dus ook naar toe. Wat een klere-eind. Wat een hoogte.

onaangenaam en gevaarlijk druk....

Ik verlies langzamerhand het geloof dat ik KTM vandaag nog zal halen. En vanuit die gedachte doe ik iets doms. Iets heel doms. Iets ongelofelijk stoms!

Ik heb het in Pakistan wel 's een enkele keer gedaan. En vandaag dus ook. Ik was eerder op de dag het voortdurende klimmen even zat. En haak aan bij een passerende vrachtauto. Gaat leuk. Hij trekt me een metertje of 300 meter mee. En dan ga ik weer op eigen kracht verder. Een tweede poging, iets later, gaat precies eender. Echter, de derde niet.

Achter mij hoor ik een vrachtauto naderen. Ik schat zijn snelheid in. Echter deze gaat net een tempootje te snel. Ik ben verstandig. En haak niet aan. 'Goed zo Gerrit' Echter, de vrachtauto schakelt, precies ter hoogte van mij, net een tandje lager. En door dat schakelen vermindert zijn snelheid. Tijdelijk.

Ik reageer meteen. En haak in dit even-langzamer-moment snel aan. Mooi geregeld. Goed gedaan. Zou je zeggen. Maar de vrachtauto denkt er net even anders over. Deze versnelt. Door het schakelen. En wel precies op het moment dat ik aanhaak.

Stom. Had ik kunnen weten. En dan gebeurd 't.

Het verschil in snelheid tussen mij en de vrachtauto is te groot. Gevolg. Ik word gelanceerd. Met kracht. Ik vlieg (ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig...). Door de lucht. Over mijn fiets. Helaas is dit 'vliegen' van tijdelijke aard. En een fijne zachte landingsbaan is even niet voorhanden. Bam. Knal. Boem. Daar lig ik. Mijn fiets moet wel verliefd op me zijn. Want het ding ligt met z'n hele hebben en houwe boven op me.

Ik blijf liggen. Even rustig voelen. Of alles het nog doet. Ongeruste passanten stoppen. Informeren of en hoe het gaat. Weet ik zelf nog niet. Maar na een tijdje lijk ik er met een ietwat pijnlijke linkerknie (die de klap heeft opgevangen) en een ontzet stuur heel goed vanaf gekomen te zijn.

Heel erg boos op mezelf pak ik mijn boeltje weer bij elkaar. Zet mijn stuur recht. En probeer weer wat te doen wat op fietsen lijkt. Dat schelden op mezelf duurt nog wel een paar uren. Ruzie met mezelf. Heb het niet vaak. Kan het nl aardig met mezelf vinden. Echter, als ik heb, ben ik er ook erg goed in. Vind mezelf een grote lul. De behanger! Wat een stomme actie!

Het meest baal ik nog voor Marleen. Want zij staat op het punt om naar Nepal te komen. Om met mij een leuke week te hebben.

En ook voor Gerda. Die met mij in Nieuw Zeeland gaat reizen. Dit had potdorie veel verkeeeeerdederder kunnen aflopen......Een eikel. Een hele grote! Dat ben ik!!

En ik moet onwillekeurig aan Henk en Jaap Wolff denken. Wat maken die paar minuten nou helemaal uit......

Ik kan gelukkig verder. Met klimmen. Het wegdek is matig. En dat is van de hoeveelheid vekeer niet te zeggen. Het is druk geworden. Slierten verkeer rijgen zich aan elkaar (dat heb je vaker met slierten). Het is onaangenaam. En gevaarlijk ook. Vrachtauto's, bussen en microbusjes passeren mij. Rakelings. Ik voel de warme zijwind langs mijn lichaam waaien. Ik doe mijn helm op (had ik dus ook niet op tijdens mijn val......jah, ben lekker bezig die laatste fietsdag.....). Veiligheidshesje aan. En klim verder.

Dit avontuur loopt gelukkig (ook) goed af. Na uren zwoegen kom ik rond 16.00 uur aan op de top. Hier wordt het (vracht)verkeer gecontroleerd. Ik mag door. En zoef naar beneden. Richting Kathmandu.

Sommige (wereld)fietsers vinden dit een vreselijk iets. Een grote stad binnenrijden. Ze nemen een trein een kilometer of 25/30 voor de grote stad. En treinen dan het City Centre in. Ik niet. Ik vind dit misschien wel het leukste van al. Daarbij wordt het met een trein reizen richting KTM wel wat lastig. Er is namelijk geen treinstation. In heel Nepal liggen slechts twee hele kleine spoorbanen.....

De voorstad is niet aantrekkelijk. Zie je vaker bij metropolen. Hoe mooier de binnenstad. Hoe lelijker de buitenwijken. Heb ik in Boekarest gezien. Budapest. Lahore, Islamabad. En natuurlijk is Biddinghuizen ook zo'n treffend voorbeeld. Lelijk van buiten, maar van binnen een 'pareltje'! Kom 's kijken zou ik zeggen.

Veel industrie. Viezigheid. Olie. Metaal. Ijzer. Vonkenregende lasapparaten. Steen. Zand. Maar ook kippen. Dood. En bijna dood. Geiten. Idem. Teveel indrukken om op te nemen. Eerste indruk? What a Grazy City! Na een kilometer of acht langzaam dalen arriveer in Kathmandu. Hier maak ik mijn traditionele aankomst-foto.

finishfoto......

Ik ben moe. Uitgeput. Knie doet een beetje pijn. De schemering begint in te zetten. Ik zoek en vind het eerste en dus het beste hotel. Morgen uitgerust en met een volle ontbijtmaag op zoek naar meer definitief onderdak.

En zo eindigt mij fietsreis. Zomaar. Plots. Het doek valt. Op een zondagmiddag. Eind december. 2011. In Kathmandu. Nepal. Een fietsreis die op 7 september in Pakistan begon. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden.

En ik heb zin om iets ouderwets te doen. Iets zeggen dat je tegenwoordig niet meer zo vaak hoort.

Ik ben dankbaar.

Ik heb deze reis toch maar mooi kunnen maken. Ten eerste heb ik een fijne werkgever die me toch maar mooi in de gelegenheid heeft gesteld om er een half jaar tussenuit te knijpen. Wat heel bijzonder is.

Heb het gelukkig allemaal kunnen bekostigen.

En het belangrijkste: ik ben fit. Heb een gezond lijf. En bezit toevallig de kracht en het doorzettingsvermogen om het te volbrengen. En hoewel het geen prestatietocht is of zo. Of wedstrijd. Is het feit dat ik de reis tot een goed einde heb kunnen brengen al met al heel erg fijn om te ervaren.

Tot zover de stichtelijke woorden zo aan het eind.

'Maar natuurlijk is dit nog niet het eind van mijn reis. Welnee! Wat dacht je wat!

Het mooiste moet nog komen!!'

Met mijn vriendin 'Marleen' ga ik vanaf 24 december Kathmandu bewonderen en een leuke vier-daagse trekking doen in het Annapurna-gebergte.

En vanaf 15 januari 2012 ga ik met Gerda (die ik zeker nog zal introduceren) zeven weken door Nieuw Zeeland reizen.

Het uitzicht is wel 's minder geweest.......

Namaste

De dingen die je meemaakt. Alles wat je ziet.

Het is niet nutteloos of overbodig......

uit: Album: Marlene, Soldaat, the Scene