Er is nl slecht nieuws. Maar er is ook goed nieuws. Nou, bij nader inzien. Er is eigenlijk alleen maar slecht nieuws. Voor dit moment althans.

Ik weet het lieve volgers. Ik hoor het u denken: een fiets is gemaakt om op te zitten. En om vervolgens al trappend op voort te bewegen. Dat laatste is wel van belang. Want als je alleen gaat zitten. Zonder te trappen. Dat schiet niet op. En Daarbij is de kans is aannemelijk dat je er binnen de kortste keren naast ligt te koekeloeren. Dus trappen is van belang. Dat voortbewegen wordt ook wel fietsen genoemd. Heb ik niet bedacht, Maar zo heet het. (voor Engelsen by the way heel verwarrend: cycling on a fiets) Maar dit terzijde.

Heb op dit moment ook helemaal geen tijd voor dit soort overwegingen. Ik loop het fietsding momenteel te duwen. Zwaar te duwen. Domme! Wat een gekloot.

Gisteren vertrok ik uit Pokhara. Voor de tocht naar Kathmandu. Een reis waarvoor ik vermoedelijk een dag of drie nodig ga hebben. Wat had ik er zin in. Fietsen. Eindelijk! Eigen tempo. Rust nemen wanneer 'ik' zin had. Eigen route bepalen. Zelf onderdak zoeken. Praatje maken met passanten. Helemaal goed!

In den beginne voelde het wat vreemd aan. Fietsen. Na ruim drie weken. En ook nog 's met bepakking. Maar wat heerlijk! Bovendien stuurde Marleen me onderweg nog wat hele fijne brandstofsms'jes. En dat is op zichzelf al fijn.

Echter , ook nog 's precies op de juiste momenten. En dat vergrootte het plezier alleen maar.

Na 55 kilometer hield ik het voor gezien. Daurmeli. Plaats van bestemming. Rustig beginnen zo'n eerste etappe. Na enig zoeken vond ik een hotel. Prima. Voor een (1) nacht. De ogen gaan toch dicht.

Vanochtend vertrok ik richting Bandipur. Niet helemaal op de route. En kilometer of acht Noordwaarts. Totale afstand: slechts 25 kilometer. Kind kan de was doen. Appeltje. Eitje.

Het was tien graden toen ik vertrok. De zon had er nog geen zin in. Frisjes dus! Een lange klim van 17 kilometer volgde. Goed te doen. Warmworden. Na 17 kilometer verliet ik de grote weg om rechtsaf te slaan naar Bandiphur. In Bandiphur staan nl een drietal tempels die de moeite van het bekijken waard zijn. Drie goede redenen dus.

Acht kilometer is voor watjes. U heeft gelijk.

Ik ging op weg. De weg steeg. Zestien procent. Typefoutje Gerrit. Eh...dacht het niet, waarde en welgerespecteerde volger: zestien procent. Net toen ik dacht dat het misschien minder zou worden. Werd het achttien procent.

Ik moest er af. Duwen die meuk.

En dan ben ik dus nu aan het doen. Ben pas twee kilometer onderweg. En moet er nog zes. Het slingert dat het bocht. Het bocht dat het slingert. Soms kan ik een beetje trappen. Maar minder dan elf procent wordt me niet gegund. Het zweet plakt aan mijn lijf. Broek, shirt, sokken zijn doorweekt. Niveautje 'uitwringbaar' is al bereikt.

Ik moet even rusten. Neem wat slokken. En stijg weer op. Af en toe passeert een localbus. Met bewonderende blikken op mij gericht. Ik slinger en kruip omhoog.

Gelukkig! De zon breekt door. Ik moet nog 4 kilometer. En moet er weer af. De pauzes worden talrijker. En langer. Duwen is klote. Ik trap liever. Maar de berg is zo steil dat trappen onmogelijk is.

En zo gaat het door. Nog drie kilometer. Nog twee. De benen voelen als slappe was. Ik heb dringend behoeft aan energie. Ik stap af. En neem een kwartier pauze. Nog 1 kilometer te gaan. Eindelijk. Na ruim anderhalf uur. Bereik ik een slagboom. De slagboomverantwoordelijke trek aan het touw. En wat we verwachten. Gebeurd. De slagboom gaat omhoog. Ik ook nog even.

Maar nu ben ik er toch echt. Kapot. Tot op mijn veters opgebrand. Het eerste beste winkeltje ontdoe ik van een pak pindakoekjes. De benen zijn als slappe was. En kauw een half pak in enkele minuten naar binnen..

De zoektocht naar een hotel of guesthouse kan beginnen. Twee keur ik er af. Keurig maar te duur. En duur en te smerig. In die volgorde. De derde is fijn. Ik ding af. En we komen er uit. Mijn slaapplek voor de nacht is gegarandeerd.

De tempels, kan ik u meedelen, vallen wat tegen. Daar denken ze zelf vast heel anders over. Want ze staan er toch maar mooi te staan. Echter, ze verkeren in vergaande staat van ontbinding. Een kwastje zo hier en daar zou geen kwaad kunnen. Maar dit zullen we dit armlastige land niet kwalijk nemen. Het plaatsje, de omgeving en de aanwezige zon vergoeden de telerustelling.

En. Er is toch goed nieuws! En dat is dat ik morgen die 'vreselijke' acht kilometer naar beneden mag suizen. Dat suizen brengt me dan weer op de hoofdweg naar KTM.

schoolkinderen op weg naar huis.....

Morgen ga ik dus beginnen met het wegtrappen van de laatste 152 kilometer van mijn fietsreis. Hopelijk zonder duwen.

Namaste