Hij maakt lange dagen. Werkdagen. En hij maakt structureel overuren. Teveel. Is een risico-burn-out-geval. Een verlofurenkaart houdt ie niet bij. Heeft ie niet eens. ATV-dagen daar doet ie niet aan. Krijgt ie toch niet op. Je zou 'm gerust een workaholic kunnen noemen.

Omstreeks 6.00 uur begint zijn werkdag. Dan is ie er klaar voor. Dan kunnen de klanten komen. Omstreeks 20.00 uur (of eerder, als het donker wordt) pakt ie zijn handeltje in. Dan zit de werkdag er op. En vertrekt dan naar huis. Zeven dagen per week. Dag in. Dag uit. Dag uit. Dag in.

Z'n dunne Adidasjas (waarschijnlijk gekregen van een toerist) reikt tot aan z'n knieen. Bruine puntschoenen steken onder zijn versleten broekjurk uit. Een blauw gekleurde en gebreide muts versierd en verwarmd zijn prachtig gebruinde, gerimpelde en licht bebaarde hoofd. Zijn vulloze Rob-de-Nijs-voortanden steken geelachtig naar voren. En hij heeft een ontwapende glimlach. Dat is zijn werkkloffie. Dat doet ie het mee. Noem het z'n maatpak.

Hij is verkoper. Van beroep. Salesmanager. Maar wel eentje met beide benen in de praktijk. Niks theoretische verkoopmodellen. Nee. Gewoon de straat op. In praktijk brengen. Die verkooptechnieken.

Hij heeft een vaste standplaats. Werkterrein. Een vaste straat. Een straat waar wat hotels aan liggen. Strategisch plekje. Hij draait als een zonnebloem met de zon mee. Als er zon is. Anders is het moeilijk meedraaien. In de schaduw is het (te) koud. Het dunne jasje volstaat niet. Adidas is niet warm. Maar dun. Dus koud. Ik snap ook niet dat ze het A die Das noemen. Maar dit geheel terzijde. Koud dus. Daarom laat hij zich verwarmen. Door de zon. Merkloos. Gratis. En warm.

Het verkoopassortiment is van Chinese makelij. Goedkoop ingekocht. En hij gokt niet op een (1) paard. Wijs besluit. Breed. Dat is het assortiment. Zaklampjes (in diverse kleuren). Nagelknippers (in verschillende formaten). Lipbalsem (de beste waarmee ik mijn lippen ooit heb gebalsemd). Oorstaafjes (waar je zo lekker diep en kriebelig lang in je oren mee kunt peuteren.....verslaving). Notitieboekjes (meedere formaten en kleuren). Agenda's (tot 2010). Tijgerbalsem en schoensmeer (niet verwarren die twee). Haarkammen (in vele kleurtjes en formaten). En dat ben ik de flesopener, tijgerbalsem, tandpasta nog vergeten te noemen. Bij deze dan maar.

De goederen liggen uitgestald in een kistje. Veertig bij vijftig centimeter. Plusminus. Bruin van kleur. Opstaande rand. Welcome in Nepal. Opschrift. En dit kistje staat op de stoeprand. Je kijkt er van bovenaf zo in.

Hij heeft een specifieke verkoophouding. Hij zit op z'n hurken. En draait regelmatig met z'n hoofd. Turend. Zoekend. Speurend. Naar potientiele klanten.

Meuk verkopen is grofweg zijn Core Buissenis. Als kleine bijverdienste probeert hij 'de' toerist het gemak van een taxi voor te stellen. Wanneer het hem lukt iemand in een taxi te krijgen, krijgt hij van de chauffeur een kleine provisie.

Ook haalt ie melkthee voor de verschillende winkeliers. Ook zij geven hem een kleinigheid voor het aanreiken van deze verwennerij.

'Hij' en 'ie' is Karshan. Dat is zijn naam. Zo heet ie. Hoe oud hij is, dat weet hij niet. Onbekend. Karshan heeft zeven kinderen. Twee zijn inmiddels getrouwd. En dan blijven er nog vijf over. Om te voeden. Zijn gezin woont in het Westen. Tegen de Indiaase grens aan. Hij woont en werkt in Kathmandu. Geld verdienen.

Als hij me 's ochtends ziet, springt ie op als door een wesp gestoken. Hij brengt zijn handen bij elkaar. Een klein knikje. En een hartelijk Namaste volgt. Allemaal binnen een seconde. En al snel volgt de vraag of ik iets van 'm wil kopen. Dat doe ik. Maar niet nadat ik heb gevoeld of ie het nog een beetje warm heeft.

Ik koop, om de dag, een (1) of meerdere artikelen. Ding een beetje af. Speel het spel. Maar niet hard. Boterzacht. Eigenlijk. Betaal teveel. Bewust. En ben dus om de dag weer wat Chinese gadgets rijker. Zonder precies te weten wat ik met die meuk moet.

Maar afin. Mijn goede vriend heeft weer een beetje handel. En een beetje geld. En dat is fijn.

Voor hem. En zijn gezin.

Namaste!