Toen ik een jaar of zeventien was. Maakte ik een fietsreis in Engeland. Met de fiets naar het station in Wezep. Met de trein van Wezep. Naar Vlissingen. 'Overzwemmen' naar Sheerness. En toen naar London. Met de trein. En toen. Trappen maar. Kamperen. En fietsen. Op mijn 'Flying Dutchman'. Een Gazelle. Nul versnellingen. Beetje Engeland ontdekken. Rondtrekken van plaats. Naar plaats. Elke dag weer wat nieuws.

En altijd had ik het vertrouwen dat ik onderdak zou vinden. En dat lukte ook. Altijd. Nou, op een (1) keertje na dan. Eigenlijk twee.

Maar die keer dat ik in Denemarken, tijdens een fietsreis, op een eiland, geheel geldloos, volledig vast kwam te zitten. En noodgedwongen op een politiebureau moest overnachten. Die keer dus. Dat vertel ik een andere keer.

Want op deze laatste Engelse fietsdag kwam ik in London aan. En daar is het lastig kamperen. Dat ondervond ik. Ook een hoofddak was moeilijk te vinden. De zoektocht duurde uren. Maar vinden. Ho maar. Daken zat. Maar niet voor mij. En die nacht heb ik op het Victoria-station geslapen. Het grootste en meest schitterende treinstation van London. Van heel Engeland. Gelukkig was ik niet alleen. Ik sliep tussen een heleboel zwervers. Wat honden. En mijn twee vrienden. Die ook mee waren fietsen.

De serveerster serveert (wat dat doen serveersters) mijn ontbijt met een net iets te professionele glimlach. Die ook nog 's iets te vroeg wegsterft. Niet echt. Die glimlach. Nep. Hong Kongse imitatiemeuk. Geeft niets. Heb toch al verkering. En 'die' glimlach is wel echt.

Ik ben in Hong Kong. Airport. Een slaperig vliegtuig heeft mij in het holst van de nacht naar Hong Kong getransporteerd. Aankomst vijf uur des ochtends. En zodra ik vaste voet op een ietwat zweverige bodem zette. Was het meteen 7.00 uur. Nog steeds ochtend. Dat dan wel. Bent u er nog? Fijn! Ik niet helemaal namelijk.

Een Chineze vliegvelddame wachtte alle transit-passagiers op. En we moesten haar volgen. Ik voelde me net een kleuter. Klein duimpje. Kleine Gerritje. Van vier. Hulpkind van de juf. In de rij. Een kapotte knie. En dan een pleister van de juf. En een zoen (wat had ik vaak kapotte knieeen). Maar goed. Ze was best mooi. Deze dame. En dat vergoedde een deel van de volgpijn.

Wat een overgang. Hong Kong Airport. Glitter. Glamour. Vrouwen in sjieke pakjes. Brandschone toiletten. Roltrappen. Vloerbedekking. Afgewisseld met marmeren vloertegels. Exclusieve verlichting (die het ook gewoon blijft doen). Dure parfums. Wijn. Vast van hetzelfde dure-laken-een-pak. De laatste electronica-gadgets. Fotocamera's. Zilverwerk van Zweeverovfski (of hoe die ook mag heten). Lerderen tassen. Bilboards. Laptops. Ipods. En Pads. Glossy's. En de onvermijdelijke Mc Donalds.

U zult er niet meteen van opkijken, waarde vriend. Echter mijn geest en ogen moeten flink wennen aan al deze (nieuwe) geuren en kleuren. Vier maanden niet gezien. En geroken. Ik moet flink en enorm schakelen.

Gelukkig is er rekening mee gehouden. Met dat wennen. Tien uur overstaptijd. Wentijd. Waarschijnlijk in het leven geroepen voor mensen die 'overstappen' nog een hele klus vinden. Het misschien niet zo makkelijk kunnen vinden. En vrees hebben. Om hun volgende vlucht te missen. 'Ja, die kan je maar beter voldoende tijd geven'.

Daarna nog (maar) elf uurtjes vliegen. Voor mij. En dan ben ik in Auckland. Nieuw Zeeland. En daar ligt alles voor de komende acht dagen open. Weet nog niet wat, waar en hoe. Heerlijk! Ik ga een fijn slaap- en verblijfplekje zoeken. En dat plekje zal er vast wel zijn. Daar vertrouw ik op.

En zoniet. Auckland heeft vast wel zwervers. Wat honden. En een treinstation.

#$@&*(*&%$! (is HongKongnees voor Namaste, zoek maar op, het klopt, echt!)