Goedendag waarde volger en vriend. Fijn dat je er weer bent. 'Dat zijn natuurlijk niet mijn woorden. Dat snap je ook wel. Zo'n woord zou ik natuurlijk nooit gebruiken. Een dergelijk woord zou nooit over mijn lippen komen. Ik kijk wel uit. Ben je mal. Die staat niet in mijn woordenboek. Een woord als 'commercieel'. Zou ik nooit zeggen. Tuurlijk niet'. Dat had je meteen al door.

Je kent me toch?!

Nee. Het is een uitspraak van die knakker van DWDD. Die op woensdagen altijd korte humoristische zinnen /gedichten uitspreekt (ik ben zijn naam even kwijt, wie bied uitkomst?).

Zijn uitspraak sneed me trouwens wel een beetje. Door mijn tere ziel. Immers, ik ben lange tijd een enorme fan van deze band geweest. Heb ze een keer of twintig zien spelen. Live. Ging naar Parijs. Belgie. Om ze maar zo vaak mogelijk te kunnen zien spelen. Heb alle platen (nog). En ook heel veel bootlegs (illegale live- en video-opnamen).

Ben zelfs in mijn jonge jaren naar Dublin (thuishaven van de band) afgereisd om de opnamestudio te bekijken. Jah, alleen van buiten he!. En dronk een biertje in de pub (O'Connel Street) waar de heren toentertijd nog wel 's kwamen. En waar hun gouden platen aan de wand hingen. Ben je dan een fan? Ik dacht het wel!

Maar helaas moest ik 'm (die knakker van DWDD) gelijk geven. Niet een beetje. Maar volledig. De laatste tien jaren is er geen fatsoenlijk nummer meer door de vier heren op een plaat gezet. Commerciele shit! Dat wel. Jammer.

Het is 2012. Maandagochtend. Negen januari. Lichaam en geest zijn weer vriendjes geworden. Tijd voor actie!

Vanochtend ben ik begonnen met de Coast to Coast wandeling. Het fijne is. Die kun je gewoon zelf doen. Je hoeft niet in een rij. Je hoef geen kaartje te kopen. Niet op tijd te zijn. Niet mee heel veel mensen tegelijkertijd hetzelfde willen zien. Of doen. Nee. Gewoon lekker zelf. Op eigen gelegenheid. Met behulp van een routebeschrijving. Beetje struinen door Auckland City.

Auckland is de enige stad ter Wereld. Waar je dwars door de stad. Van de ene. Naar de andere oceaan kan lopen. In een uurtje of drie. Kilometertje of zestien. En dat wil ik wel. Twee oceanen zien. Op een (1) dag. The Coast to Coast wandeling dus.

Een waterig zonnetje schijnt te schijnen. Maar van dat schijnen merk ik niet zoveel. Van dat waterige des te meer.

De wandeling begint aan de rand van the South Pacific Ocean. Ergens middenin beginnen werd toch wat link. Ik loop via Queen Street. Langs Winkels. En hoge gebouwen. Daarna gaat het linksaf. Ik beklim een paar trappen. Zie een standbeeld van ene John Frederique Churton. En 'kruip' zo'n beetje onder de grillige takken van een Magnolia Grandiflora door.

Na een half uur kom ik in de universiteitenwijk. Veel jongelui zijn op weg naar college. Er wordt wat op snelheid gecontroleerd. En vervolgens loop ik door Cornwall Park. Waar behalve prachtige grillige bomen ook een bruidspaar staat dat voornemens is te gaan trouwen. Althans dat denk ik.

Want als je in de regen in een witte jurk en een zwart pak staat te poseren voor een fotograaf die ook in de regen staat om een witte jurk en een zwart pak te fotograferen dan lijkt mij de kans vrij groot dat het hier om een voorgenomen huwelijk gaat anders lijkt het me sterk dat je in een witte jurk en een zwart pak in de regen gaat staan poseren voor een fotograaf die ook drijfnat staat te zijn tijdens het maken van fotos van een witte jurk en een zwart pak. Maar dit geheel terzijde.

Maar ik ook. Want na anderhalf uur wandelen maak ik een ommetje. Natuurlijk is deze wandeling een (1) hele grote omweg. Want uiteindelijk hoop ik weer in het backpackershotel terug te keren. Maar dat geldt eigenlijk voor mijn hele reis. Aan het einde hoop ik gewoon weer terug te kruipen in mijn fijne zachte bedje. In Biddinghuizen. Eigenlijk gekkenwerk. Zo'n omweg. Ik had net zo goed thuis kunnen blijven.

Maar goed. Een ommetje dus. Ik wijk een stukje van de CTC-route af. En dat doe ik met veel plezier. Want ik ga een lang gekoesterde wens inlossen.

Ik ga One Tree Hill bezoeken. Of Maungakiekie. Zoals de Marori's de heuvel noemen.

One Tree Hill is een bijzondere plaats. In het bijzonder voor de Maori. De oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland. Ze kwamen zo'n 600 jaar geleden het eiland bewonen. Ene John Logan Campbell trok zich het lot van de Maori aan. En op One Tree Hill ligt hij begraven. En omdat enigszins te laten opvallen. Staat er een enorme obelisk ter nagedachtenis aan hem. En ter ere van zijn verdienste voor de Maori's.

'Maar wat heeft die commerciele kutband er nu precies mee te maken Gerrit?. Schenk 's even klare wijn mien jong'.

Ok, ik ga het u zeggen. In 1987 maar de Ierse band U2 een album: The Joshua Tree. Een album dat je met gemak een klassieker zou kunnen noemen. Geweldige plaat. Die ik nog steeds regelmatig. En met het nodige plezier beluister.

Op deze LP staat o.a. het nummer 'One Tree Hill'. Het nummer is een (1) groot eerbetoon aan de eerder genoemde meneer John Campbell. En aan de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland: de Maori's.

'En waarom raakte U2 zo betrokken bij dit onderwerp, beste Gerrit?'. Vertel. Vertel!

Nou, een van de roady's van de band (dat is degene die tijdens de concerten de gitaren stemt, aanreikt en de microfoonstandaard op de juiste plaats en hoogte zet en zo) was een Maori. En zo raakte de zanger van U2, Bono, in het onderwerp geinteresseerd. Zodanig, dat de band afreisde richting NZ. Alwaar men One Tree Hill bezocht. Raakten daar zo onder de indruk van de plek. Dat ze er een nummer over schreven. En dat werd dus een van de nummers op the Joshua Tree. Zodoende. Dus.

En omdat ik nu toch in de buurt ben. Wil ik One Tree Hill ook wel 's bekijken.

Kort voor ik One Tree Hill ga zien. Bezoek ik het visitor centre. Ik zie een film. Zeven minuten lang. Interessant. En daarna 'tipt' de visitor-centre-dame dat het nog een hele klim is. Naar One Tree Hill. Met een hoogte van maar liefst 182 meter. Yeah right!!

Ik vertel haar, om haar gerust te stellen, want ze is best lief, dat ik voldoende proviand voor onderweg mee zal nemen. En ook dat ik mijn picknickkleedje bij me heb. En vier liter water. Reseveveters. Vaseline voor een schurende bilnaad (dit vond ze echt een heel goed idee......). Een uitgebreide EHBO-kit. Een een rol toiletpapier voor-je-weet-maar-nooit. En een fluitje voor als ik echt ik nood kom. Ik laat haar even horen hoe het fluitje klinkt (we oefenen even). Dan weet ze nl. dat ik het ben. Want ze vind mij ook heel lief. Kan ze me mooi komen redden.....

Ze is gerustgesteld. Tien minuten later sta ik bovenop de Hill.

'But where the fuck is the bloody tree?' (is een mooie taal da Engels...nie dan.).

Cornwall Park

Het voor een groot deel uit hout bestaande gevaarte, dat toch te herkennen moet zijn als met iets van wortels. Iets van takken. Iets van bladeren. Dat dus. Dat is in geen velden, heuvels of wegen te bekennen. Wel de enorme 'pilaar' (had hier eigenlijk 'stijve lul' willen typen, maar vond dat iets te ver gaan....) van John Campbell. Die is niet te missen. Die ligt daar lekker te snurken. Sinds 1912. Slaapkop! Maar een Tree. Nou neuh! Dacht het niet.

Gelukkig zie ik een local wandelen. 'Ze moeten lachen om mijn vraag'. Verteld me dat er lange tijd twee bomen hebben gestaan. Ze heeft daar altijd om moeten lachen. Omdat de plaats One Tree Hill wordt genoemd. Twee bomen. One Tree Hill. Dus nog een keer. Twee bomen. Op een heuvel die One Tree Hill genoemd wordt. Heb je 'm al?

Die ene boom moet ook gedacht hebben dat er geen ruk van klopte. En legde waarschijnlijk om die reden het loodje. En toen klopte het. One Tree Hill. Een (1) boom.

Maar daar dacht een activische Maori toch net even anders over. In 2000 hakte hij de enige en laatste boom om. 'Potdomme, wat een teleurstelling. Had ie daar verdorie niet een jaartje of 12 mee kunnen wachten. Dan had ik er ook nog iets van plezier aan kunnen beleven'.

No Tree Hill. Dat is het nu dus. Letterlijk en figuurlijk een afknapper.

Ik maar er wat foto's. Daal af. En vervolg mijn Coast to Coast Path.

Na heel wat gewandel. Gedraai, Gepark. Geboom. Gekeer. Gebrug. Gehuis (waar op een palmpje in de tuin meer of minder niet wordt gekeken). Kom ik aan bij de andere oceaan. The Tasman Sea. En los hier opnieuw, als beloning voor de door mij geleverde prestatie, een lang gekoesterde wens in. Het eten van Fish and Chips. 'No vinigar please'. Excuse me? 'No vinigar please'. Oh, no vinigar Maet. Ok dan. Heerlijk!

Ik loop via andere en regenachtige wegen terug. Naar mijn verblijfadres.

Mooie dag.

Moon is up

Over One Tree Hill

WeI see the sun go down

in your eyes

I'll see you again

when the stars fall from the sky

and the moon has turned red

over One Tree Hill

You run like a river.....

Nummer: One Tree Hill

Album: The Joshua Tree

U2, 1987