'Of ik toch alsjeblieft maar gewoon doorloop. Naar binnen. Om de zaak te checken. En maak het jezelf alsjeblieft ook een beetje at home and comfortable. En de hond maakt meer lawaai tijdens het blaffen. Dan tijdens het bijten. En ja. De kamer is beschikbaar. Alleen, hij is er zelf even niet. Maar komt waarschijnlijk ergens wel een keertje terug'. Today. Of zo.

Dat is ongeveer de strekking. En dat hangt dus een beetje op de deur te hangen. Maar dan in het Engels.

Ik ben de trotse eigenaar van een auto. Sinds vanochtend. Een witte. Tenminste tussen de roestplekken door is nog enig wit waar te nemen. Het eigenaarschap is is tijdelijk. Dat dan wel. Vier dagen.

Auckland heb ik gezien. En omdat Gerda nog enige dagen op zich laat wachten. Neem ik een besluit. Ik huur een auto. Kan ik mooi het meest Noordelijke deel van Nieuw Zeeland onder de loep nemen. Gerda en ik waren toch niet voornemens om dit deel te gaan bekijken. Dus 'schuren' doet deze beslissing niet.

Ik rijd met Claudia (een Duitse dame) naar de Botanical Garden (BG) van Auckland. We hebben elkaar in het backpackershotel ontmoet. Ze blijkt ook van planten, tuinen en bloemetjes te houden. En samen vatten we het idee op om de BG van Auckland te bezoeken. De auto komt goed van pas. Want de BG ligt een aardig eindje uit het centrum.

Na aankomst blijkt dat er geen entree geheven wordt. Ook worden er geen souvenirs en overige meukspulletjes verkocht. Sympathiek. Wel is het BG-restaurant zeer modern en professioneel opgezet. En alle bezoekers nemen daar na afloop plaats. En bestellen daar iets te eten. Naar mijn idee worden op deze wijze de gedorven entree-inkomsten dubbel en dwars terugverdient. Slim concept!

De tuin is mooi. Mij iets te gelikt. Het onderhoud verdient een 10+. En die plus die doet 't 'm nu net. Het is te. Maar het assortiment is deels onbekend. En dat is fijn. Want ik steek nog wat op.

Na dit zonnige bezoek (het is zonnig en warm) breng ik Claudia naar een plek vanwaar ze naar het centrum terug zal wandelen. Ik trek verder. Noordwaarts. Mijn doel voor vandaag is the Bay off Island. Een baai met een groot aantal eilanden. Dus je kunt lullen wat je wilt: de naam is goed gekozen. Op zichzelf. Iets met lading. Iets met dekking. Het ligt aan de oostkust. Het is een tocht van circa 200 kilometer.

Onderweg passeer ik leuke dorpjes. Reclameborden schreeuwen reclameteksten. Want dat doen reclameborden. Dat is hun kwaliteit. Daarvoor zijn ze in het leven geroepen. 'Wat schreeuwen ze dan Gerrit'. Nou moord en brand. En dat ik kopen moet. En het liefst vaak. En veel. En dat ze een verschrikkelijke goeie deal hebben. Met iets van korting. Zomerkorting. Met wel tot 60% korting (let vooral even op het woordje tot, maar dit geheel terzijde).

'En daar gaat het fout'.

Met die reclameborden. Want het zijn helemaal geen goeie deals. En zeker geen 60%. Nee. Nog geen week geleden betaalde ik in Nepal voor een soortgelijk product twintig keer minder. Dus. Weghalen die meuk. Klopt geen ruk van.

Inmddels ben ik aardig gewend geraakt aan alles wat niet Azie is. Maar wat heb ik een ongeloflijke bewondering gekregen voor mijn collega Geesje, die drie jaren in Nepal heeft gewoond. 'Hoe heb je ooit weer kunnen wennen in Nederland'. Dit is een vraag he?!.

Ik heb nog moeite met drie dingen:

1. ter bevestiging van iets 'knikschud' ik nog steeds met mijn hoofd (dat doen ze in Azie wanneer ze 'ja' zeggen of 'akkoord' zijn. Dat krijg ik er nog niet uit. Ik knik nog wat af hier.

2. de hoge prijzen hier (die natuurlijk niet veel hoger zijn dan in ons mooie landje, maar meeeeaan wat een verschil met de afgelopen vier maanden
3. verkeerslichten. In Azie loopt iedereen maar aan. Geen verkeerslicht gezien. In NZ sta je gerust minutenlang te wachten voordat je 'groen' hebt.

De weg bocht en heuvelt wat van zich af. Bovenop zo'n heuvel heb ik prachtige vergezichten op de Pacific Ocean. Maar 'k moet mijn ogen wel op de weg houden. Om een aantal redenen. Ik heb ruim vier maanden geen auto gereden. Moet links rijden. En alles in die auto zit ook nog 's links......

Rond zessen arriveer ik in Russell. Russel is een beetje het Urk, Elburg, Kampen van Nieuw Zeeland. Maar dan slaperiger. Nog slaperiger. Je komt er met een ferry. Kort overtochtje. Beetje teleurstellend plaatsje. De baai ligt er mooi maar bewolkt bij. En het plaatsje slaapt. Er zijn toeristen. Maar dat valt niet op.

Ik ga op zoek naar een slaapplek. Een goedkope. De eerste keer schiet ik mis. Wel een plek. Maar niet goedkoop. 'Probeer 't 's bij Barry'.

Ik probeer het. Vind een briefje op de deur. Ga naar binnen. Check het hele zaakie. En neem mijn intrek. Barry komt later. Hij blijkt een oud-muzikant te zijn. Er staan wat gitaren in hoeken van de kamer. Bewijsmateriaal.

Barry is type: schuinmarcheerder. Type: No Worries Mate. Hij heeft een vriendin. Haar naam is Jane. Type: van-hetzelfde-laken-een-pak. Type: is ben zestig-en-dat-kan-je-zien-ook. type: en-ik-doe-er-niet-moeilijk-over. Type: het-leven-is-er-goed-over-en-langs-geschuurd. Type: en-ik-rook-ook-nog-'s. Leuke lui dus!

We ouwehoeren wat over (oude) muziek. En over mijn fietsreis door Pakistan. En voor een matsprijs a' 25 NZ-dollar mag ik overnachten. Ik twijfel geen seconde. En sluit iets van een deal.

No Worries Mate!