Ja, lastig he. Ok. We maken er een multopogok-vraag van:

a. Lobith

b. mijn neef heet 'Rijn', maar die bedoel je zeker niet

c. ik kom m'n huis nooit uit, dus ik heb nog nooit een rivier zien stromen

d. Tolkamer
e. wat kan mij de klote rivier schelen, ik vind dit een stom spelletje
f. we hebben geen rivier die 'Rijn' heet
g. ik weet het wel, maar ik doe niet mee
h. ik weet het niet, maar ik win nooit wat, dus doe nu wel een xtje mee en gok dat 't 'd' is

(zie voor het juiste antwoord de onderzijde van dit stukje)

Goed geantwoord! Je wist het. De meeste mensen denken dat het Lobith is. Mooi niet.

Het licht rood op. Af en toe. En steeds af en toererer. En het lijkt steeds roder te worden. Normaal maak ik me niet zo druk. In Nederland. Maar hier is het toch andere koek. Ik kan mijn ogen maar moeilijk afwenden. Van al dat roods. En dat moet toch. Dat afwenden. Want ik moet op de weg letten. En het overige verkeer.

Het rode lampje dat flikkert. Heeft een relatie met de hoeveelheid brandstof die aanwezig is in mijn auto. Normaal hebben ze niets met elkaar. D.w.z. als er voldoende brandstof aanwezig is. Hoeft het lampje niets. Hebben ze geen relatie. Maar zodra het brandstoflevel beneden peil is. Wordt het lampje in ene wakker. Klaarwakker. En gaan ze een relatie aan. Zeg maar verkering. En op dit moment is het behoorlijk 'aan'. Zeg maar: 'vaste verkering'.

Een man met een missie. Dat ben ik.

Ik ben onderweg naar Cape Reinagh. Het meest Noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. En als ik het meest noordelijke puntje zeg dan bedoel ik ook het allermeeste noordelijke puntje. De Lonley Planet zegt dat als je hier bent. Je het gevoel krijgt dat je van de aardbol valt. En dat wil ik wel. Het gevoel krijgen om van de aardbol te vallen.

Het is een ritje van 200 kilometer. En ben al een mooi stukje onderweg. Het is niet ver meer. Ik heb nog een kwart tank. No Problem. Zou je zeggen. De weg groent. Slingerd. Heuvelt. Dat het een lieve lust is. Het is niet droog. Stabiel weer. Zouden de Kiwi's zeggen.

Het weer is nl. volledig van slag. De zomer tot nu toe is behoorlijk in het water gevallen. Het maakt ze somber. De Kiwi's. Gelijk als in ons \landje wanneer het weer niet wil deugen. Iedereen praat er over. Het geloof is weg. In herstel. Ze balen collectief. Hardop. Hoorbaar. Want het is hun zomervakantie.

Welgeteld een (1) zonnige dag hebben de Kiwi's gehad. En ik heb een verrassing. Deze dag gaat daar geen verandering in brengen. Het schijnt wel dat de zon ergens staat te schijnen. Maar veel merk ik er niet van. De ruitenwissers van de auto maken overuren. En druppelloze foto's maken valt niet mee. Onmogelijk. Eigenlijk.

Ik rijd enigszins nerveus rond. Want de bodem van mijn benzinetank is bijna in zicht. En het eerstvolgende dorpje nog (lang) niet. Schatting. Nog 45 kilometer.

Tot overmaat van ongeluk moet ik ook nog een flinke heuvel beklimmen. Kost verdorie extra brandstof. Gelukkig bereik ik de heuveltop. Hier is een parkeerplaats. En hier spreek ik een echtpaar aan. En vertel hen mijn mogelijke en potientiele probleem. Het blijken Oostenrijkers te zijn. Vrienden. Worden het. Voor het leven. Ze willen achter mij aan rijden. Voor het geval dat....

'Voor het geval dat' gebeurd gelukkig niet. Ik bereik een bezinestation. Met de Oostenrijkers in mijn kielzog. En met een 'Danke' bedank ik ze hartelijk. En neem me voor wat frequenter de tank te vullen.

Twee uren later bereik ik Cape Reinagh. Het meest Noordelijk punt(je) van Nieuw Zeeland. Grappig. Bijzonder. Apart. Om hier te zijn.

Ik krijg geen aardbolvalgevoel. Want helaas zie ik geen hand voor ogen. Het zicht beperkt zich tot nul. Zero. Nothing. Niente. Knots. Het is zo regenachtig dat het helemaal 'dicht' zit.

De Pacific Ocean en de Tasmanian Sea moeten elkaar 'daar' ergens een hand geven. Maar de handdruk blijft buiten mijn zicht. En er moeten ergens drie eilanden liggen. Maar ook dat blijft een kwestie van geloof.

En geloven moet ik ook dat Abel Tasman (wie kent 'm niet) in 1643 met z'n roeibootje om de Cape heeft gepeddeld. Hij zag drie eilanden maar vond ze van minder belang. Een niet onbelangrijke vergissing. Want als ie aan land gegaan was. Dan had ie NZ ontdekt. Als eerste Europeaan. Nu gebeurde dat door meneer Cook (een Engelsman) en meneer Surville's (een Fransman). In 1769. Opmerkelijk genoeg deden zij dit tegelijkertijd. Zonder het van elkaar te weten. Ze verbleven dus gelijktijdig op het eiland. Zonder elkaar tegen te komen.

Op mijn wandeling terug naar de parkeerplaats ontmoet ik Christine. Een Duits meisje. Achttien jaren jong. Staand in de volle stormwind. En de stormwindregen. En gebukt gaand. Onder een veel te zware rugzak. Die gedragen moeten worden door spillebeentjes. En hele dunne linnen schoentjes. Wacht ze doornat op haar vrienden. Die een driedaagse trekking doen. Mijn vaderlijke gevoelens komen boven drijven. Ik heb met haar te doen.

Ik nodig haar uit om in mijn auto te wachten. Te schuilen. Haar vrienden arriveren een half uur later. En ze besluiten om mijn lift aan te nemen. Ze willen gaan kamperen op de locatie waar ik een klein kamertje heb gehuurd.

En dus rijden we gedrieen naar onze overnachtgsadres.

Morgen treed ik in hun voetsporen. Want ik moet iets herstellen. Eerder zei ik dat Cape Reinagh het meest Noordelijke puntje van NZ is. Dat is onjuist (net als dat de Rijn niet bij Lobith binnenstroomt). Maar dat is wel iets wat mensen graag (willen) geloven. En ik denk dat dat komt omdat het een plek is die met een auto of camper goed bereikbaar is.

Echter. Het meest Noordelijke puntje van NZ is Cape Maria van Diemen. Alleen er is een kleinigheid. Een detail. Een punten. En een komma kwestie. Er wordt namelijk een kleine inspanning gevraagd. Er moet iets van moeite gedaan worden.

Je moet er nl te voet heen. Een wandeling van circa zes uren (heen en terug). En dat ga ik morgen doen.

See you!

het juiste antwoord is: (d) en/of (h)