Ik sta hier. En Maria van Diemen ligt daar. Een beetje Cape te zijn. Heeft zeker niets beters te doen. Verveelt zich zeker. Neemt zeker wat ATV-dagen op. Of zo.

Ligt daar een beetje het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland (NZ) te zijn. Maar helemaal ongelijk geven kan ik haar niet. Want dat wil ik ook wel. Het noordelijkste puntje van NZ zijn. Voor even dan. Tuurlijk voor even. Ik ben niet van plan om daar mijn dagtaak van te maken. Tuurlijk niet. Dacht je echt dat ik .......... Tuurlijk niet joh!!

Maar goed, hoe dan ook. Ik kom er niet bij. Met geen mogelijkheid. Mm.....

Na een extreem slechte nacht. Vol muggenleed. Matrasleed. Jeukleed. Muggenleed en matrasleed. Zo'n nacht dus. Ben ik maar vroeg op gestaan. Was toch wakker. Dus om 7.00 uur stond ik min of meer fris naast mijn bedje. Binnen tien minuten bepakt en beggezakt.

Maar er is ook iets van goed nieuws. Heel goed nieuws zelfs! De zon schijnt als nooit tevoren. En het is clear. En dat gegeven zet mij aan tot nog grotere spoed. Want clear betekend dat ik misschien, wellicht, op de noordelijke cape misschien, wellicht wel 's uitzicht zou kunnen hebben. Wellicht. Misschien. En hopefully.

Dus om 7.30 uur sta ik er. Al. Op het meest noordelijke puntje. Van NZ. Ben niet de eerste. Maar een goede tweede. Een beetje de Olympische gedachte. Meedoen is belangrijker dan winnen. En zeg nou zelf. Zilver is ook mooi. Vraag dat maar aan Joop Zoetemelk. Jan Bols. Bob de Jong. Het Nederlands elftal. En aan mensen die van zilver houden.

Ik zie opeens wat ik gisteren niet zag. De Pacific Ocean en de Tasman Sea geven elkaar een een forse handdruk. De beide wateren gaan hier in elkaar over. Het lijkt me overigens dat ze het niet echt lekker met elkaar kunnen vinden. Een 'moetje' als je het mij vraagt.

De golven botsen en klotsen tegen elkaar. Of het een lieve lust is. Geweld. Geraas. Metershoog. Uiteindelijk besluiten ze om toch maar met elkaar verenigd te raken. Om verder bots-onheil te voorkomen. Het uitzicht is fraai. Hier komen wat foto's:

En aan de voet van de vuurtorren (die altijd mooi uitzicht heeft, de geluksvogeltoren) eet ik mijn ontbijt. Een pak bananenmeuk. En witte 'puntjes'. Met smoked ham. En jam. Maar die laatste twee houd ik wel strikt gescheiden (mijn vader mixte beide moeiteloos met elkaar, deed dat dan op roggebrood, en dat was dan tot daar aan toe, maar hij at het ook op.....).

En dan komt de regen aanzetten. Prachtig gezicht. Je kunt de bui zo zien aankomen. Uit de zeerichting. Geweldig imponerend. En nat. Dat ook. Ik hijs me in mijn regenbroek. En regenjas. Die ik dus gelukkig niet voor niets door heel Pakistan, India en Nepal heb gezeuld. En ook mijn gmaschen gaan om. En de trektocht naar Cape Maria van Diemen kan en gaat beginnen.

Maar nu dient zich toch ook iets van een probleem aan. Het pad is opgehouden om te bestaan. Hoe ik ook zoek. Tuur. Onderzoek. Geen pad. Ik probeer de heuvel te beklimmen. En kijk of daar iets van een pad is. Ik kom steeds hoger. Maar vinden. Ho maar. Na een uur ploeteren besluit ik terug te gaan. Een volgend (mij bekend probleem) dient zich aan.

'Klimmen is gemakkelijker dan dalen'.

Ik kom ietwat in de problemen. De heuvel is vrij steil. Het dalen gaat moeizaam. Soms glijd ik weg in diepe richels. Soms zak ik weg tot borst en kin. Een kort moment is er iets van een paniekgevoel. Ik. Alleen. Hier. Ik. Alle orientatie is weg.....

Maar gelukkig kom ik snel bij zinnen. Ik neem even rust. Neem een paar slokken water. Ga rechtop staan. Recht de schouders. En de rug. En stel mezelf de vraag: wat er eigenlijk kan gebeuren? Ik ben heel goed voorbereid. Heb alles 'aan boord'. Ik kan het hier wel drie dagen en nachten uithouden. Als het echt moet. Er kan me niets gebeuren. Dat is het antwoord op de vraag.

De zonstand (gelukkig is er zon) helpt me opnieuw om richting te bepalen. Mijn sticks gaan uit de tas. Hiermee kan ik voelen waar ik mijn voeten veilig kan plaatsen. Maar een dikke anderhalf uur heb ik toch wel nodig om weer op de Werahi beach te geraken. Ik probeer meteen het pad weer te vinden. Het lukt. Ik had langs de shore moeten lopen. En dat doe ik nu.

Na een uurtje loop ik opnieuw vast. Een vastloper. Het is springtij. En ik zie de Cape. Maria van Diemen. Niet eens meer zo ver. Maar komen kan ik er niet. Er zit wat water tussen. De Pacific Ocean. En the Tasman Sea. En ik houd wel van zwemmen. Maar om hier nu baantjes te gaan trekken....

Ik ga dus het meest noordelijke puntje van NZ niet halen. Missie niet geslaagd!

Maar heel veel tijd om de teleurstelling weg te knagen krijg ik niet. Moet zelfs (heel) snel terug. Anders sluit het water me in. En wordt ik wel gedwongen om badmeester Gijs (mijn badmeester, met baard, en buik, en vlekken t-shirt) te bewijzen dat ik het zwemmen nog niet verleerd ben. Net op tijd blaas ik de aftocht. En bereik Werahi Beach weer. Van hier is het nog een uurtje klimmen. En dan ben ik weer bij de parkeerplaats.

Ik heb te weinig gedronken. En dat moet ingehaald. 2,5 liter glijd vrij moeiteloos mijn lichaam in.

Eenmaal in de auto koers ik een kleine 200 kilometer. Zuidwaarts. Langs de oostkust. Schitterend. Groen. Het Schotland, Walesd en Ierland of het een lieve lust is.

Halverwege neem ik een afslag. Ik ga nog even een kijkje nemen op Nintey Mile Beach. Een strook zand van negentig mijl. Daar kun je dus je handoekje elke dag op een ander plekje neerleggen. Of elke dag een nieuw zandkasteeltje bouwen. Of een gezellige kuil graven. Een leven lang. Dat moet het zijn. Anders zou ik de hoeveelheid zand o0ver die afstand ook niet meteen kunnen verklaren.

By the way-beach: ik heb het nog even nagemeten. En het klopt.....niet!

Dat met die nintey is juist. Dat is goed. Correct. Een tien met een griffel. Sticker van de juf. Niks aan het handje. Niets meer aan doen. Mooi laten zo.

Maar bij de 'mile' is iets. Daar is het fout gegaan.

Ik heb met mijn meetlintje het hele zaakie even nagemeten. En ik ben er uit. 'Het moeten 'kilometers' zijn'. Was nog een heel gedoe dat meetwerk. Want de wind ging nog wel 's op de loop. Met mijn meetlintje. Was ik halverwege. Moest ik weer helemaal opnieuw beginnen. Moest regelmatig het zand uit mijn oogjes wrijven. En uit mijn slippertjes schudden ('doe dan ook bergschoenen aan'.... ja...kom je nu mee).

Maar onthoud dit wel even: ik doe het voor u. Lieve volger. Niet voor mezelf. Want eerlijk gezegd maakt het mij niet zoveel uit. Of het nu mijlen. Of kilometers zijn. Voor u dus. Dat u rustig naar NZ kunt afreizen. En onbekommerd kunt genieten van dit strand. Zonder dit helse meetwerk vooraf te hoeven verrichten.

Overigens vermeldt de Lonely Planet ook dat het 'kilometers' zijn. Dus u heeft de informatie uit tenminste 1 betrouwbare bron. En uit nog een andere bron. Maar feel free om zelf wat meetwerk te verrichten. Als u in de buurt bent. Tip: neem een meetlint van 5 meter lengte. Scheelt gedoe. Ik had deze luxe niet. En moest het per meter doen.....

Na een heerlijke en rustige rit arriveer ik aan het begin van de avond het plaatsje Opononi. En vind er een backpackersplekje. Een kamer voor vier. Maar ik heb 'm voor mezelf.

Morgen en overmorgen zal ik rustig afzakken. Zuidwaarts. Met Auckland als (voorlopige) eindbestemming. Hier zal Gerda bij me aansluiten. Met haar ga ik de rest van NZ verkennen.

See you!