Volgens onze kaart moet het qua zwaarte meevallen. Dus we beginnen vol goede moed. Maar niet voordat we een ontbijt hebben genomen. En dat klinkt fijn. Maar de werkelijkheid is niet even ietsjepietsje anders.

We hebben nl. iets te weinig ontbijtvoorraden mee. En dat is fijn voor het gewicht van de rugzakken. Minder fijn is het voor onze magen. Want met anderhalve boterham. En aangemaakte melkpoeder. Aangevuld met een ietsje cornflakes. Zullen we het moeten doen. Gelukkig kunnen een (1) appel en 12 crackers (en een kuipje smeerzuivel) in geval van nood uitkomst bieden. Maar dan is de bodem van onze voorraadkast dan ook echt bereikt.

Kort na ons vertrek maken we een klein cultureel uitstapje. We bezoeken namelijk de eerste berghut van Nieuw Zeeland. Tegenwoordig is het een klein museumpje. Waar je zo binnen kan lopen. Echter, in vroeger tijden werd de hut gebruikt als pleisterplaats voor rondtrekkende lieden. Daarna kreeg deze hut een recreatieve functie. Wandelaars gingen het gebouwtje 'bezetten'. En dat vormde het begin van 'tramping' (bergwandelen) in Nieuw Zeeland.

We lopen door een soort duinlandschap. Het glooit. Het heuvelt. Het stijgt. Het daalt. Maar echt zwaar worden doet het nooit. De luchten zijn onheilspellend. Het weer is veranderlijk. Het waait koude wind. Maar gelukkig houden we het droog (een dag later worden alle wandelingen gecanceld vanweg het slechte weer....beetje geluk dus.....)

Na 2,5 uur kuieren zien we in de verte een helicopter. Eerst denken we dat ie toiletten aan het ophalen en/of brengen is. Maar gaandeweg zien we dat ie materialen aanvoert.

Het wandelpad wordt namelijk 'aangepakt'. Werkmannen zijn bezig om de sterk eroderende paden te voorzien van een stevige oppervlaktelaag. En de materialen (puin, stabilisatietegels, opsluitplanken) worden per helicopter aangevoerd. We maken een praatje met de werkmannen.

Het blijkt dat ze in opdracht van het DOC werken (een Nat. organisatie zoals Natuurmonumenten of Staatsbosbeheer) en al drie maanden bezig zijn. En dit is de laatste dag. Ze verbleven in een hut. Van maandag tot vrijdag. Met elkaar. Het weekend waren ze thuis. En dat hebben ze in totaal dire maanden gedaan. Best lang dus.

De helicopter vliegt af en aan. Tussen het depot. En het werkterrein. Elke vijf minuten wordt er een verse voorraad puin gestort. Die de werkmannen precies in vijf minuten kunnen verwerken. En dan komt er weer een nieuwe lading. Spectaculair gezicht.

Rond half vier komen we aan in Whakapapa Village. Alwaar onze camper nog in ongeschonden staat (er wordt wel 's ingebroken) op de parkeerplaats staat.

Kleding wassen, koffie (voor Gerda, ik drink die meuk niet) en bijeten. Veel bijeten. Heel erg veel bijeten.

Gerrit

Travel and your world will be turned upside down