Gerda is nog in diepe rust. Ik sluip als een panter door een iets meer dan halfdonkere camper. En probeer mijn hardloopkleren te vinden. Op de tast. En dat lukt.

Even later loop ik op een voetpad. Beetje hard te lopen. Op een bijzondere locatie. Ik loop in het stadhoofd van Nieuw Zeeland: Wellington. Een stad waar iets meer dan vierhonderduizend mensen een plekje hebben gevonden. Inwonend zijn. Dus.

De stad is gelegen op het zuidelijkste puntje van het noordereiland. En het waait er. Altijd. Vandaar de bijnaam: 'Windy Welly'. En de wind maakt vandaag geen uitzondering. Ook nu ik er loop niet.

Het eerste dat aan mijn linkerzijde verschijnt is de gevel van het Railway Station. Ik ben gek op treinen. Bij ons heet het NS. Hier heet het Kiwirail. Fijne naam. Fijn is ook dat de stootblokken worden geflankeerd door Agapanthussen. Die momenteel in volle bloei staan. Dat maakt dat het station er vriendeijker en vrolijker uitziet.

Tjonge. Wat was ik verliefd op de vrouwelijke matroos (waar me de naam maar niet van te binnen wil schieten). En die enorm nichterige matoos. Op wie ik overigens niet verliefd was. Dit even om elke onduideijkheid of suggestie op dit gebied te kop in te drukken. Gave serie. Dat deuntje waar de serie mee begon kan ik overigens nog wel dromen......

De passagiers van deze boot hebben daar geen boodschap aan. Ze staan langs de reling. En willen het aanleggen meemaken. Ik ook. Maar dat gaat niet. Ik moet door.

Ik loop langs het stadium van Wellington. Het Westpac Stadium.

Hier werden vorig jaar oktober een aantal wedstrijden gespeeld in het kader van de wereldkampioenschappen rugby. Nieuw Zeelanders zijn verzot op rugby. De mensen spreken met een rugby-accent. Het hele land geurt er na. Iedereen spreekt er over. En ze hebben een uitstekende reden.

Nieuw Zeeland is vorig jaar oktober Wereldkampioen geworden. De besten van de Wereld. De besten van de rest. Ze hebben de finale gewonnen van Frankrijk. Ook nog 's in eigen land. In het stadion van Auckland. 'En dat willen ze weten'.

Mensen lopen met t-shirts. Met daarop de uitslagen van de verschillende wedstrijden die het team gespeeld heeft. Er zijn winkels met alleen de kleding van de All Blacks. Want zo worden de rugbyers van NZ genoemd.

Ik loop nog steeds langs de haven. Rechts van me liggen honderden stammen opgestapeld. Ze zijn op gelijke lengte gezaagd. Ze liggen klaar om verscheept te worden. Even verder ligt een Chinees schip. De 'Jin Wang Ling' (dat is nummertje 33 op de menulijst van uw eigenste afhaal Koreaan, wel combineren met witte rijst, want het is een gevaarlijk goedje (o ja, geen voorgerecht nemen, de portie is ruim voldoende voor twee personen, met drie personen zou zelfs kunnen, als je zelf aan de lijn doet, is een tip, doe er je voordeel mee).

Ernaast liggen grote zeecontainers hoog opgestapeld. Klaar voor verzending. Het is nog een dooie bedoeling op het schip. Wellicht dat de bemanning nog ligt te slapen. Op dit vroege uur.

Ik loop onder de ringweg door. Die boven mijn hoofd zijn weg met een grote slinger vervolgt. En sla rechtsaf. Steek een railway over. En loop nu bij de Islander terminal voorlangs. Hier vandaan vertrekken de boten naar het zuidereiland. Elke dag een stuk of vier. En er zijn tenminste twee bootbedrijven. En wordt dus heel wat overgestoken. Ik wip even binnen om informatie in te winnen over onze overtocht van vanmiddag. Moet toch even rust pakken.

Ik loop nu verder langs de haven. Het ochtendlicht weerkaast prachtig in het water. Ik heb uitzicht, over het water, op de huizen die tegen de heuvels zijn gebouwd. Wellington is een prachtige stad. Met veel hoogteverschillen. En veel groen. En superschoon. En dat laatste geldt voor heel Nieuw Zeeland.

'Even zeuren over het hardlopen'. Mijn voettechniek begint heeeeeeeel langzaam in te slijten. Met de nadruk op heel. En met nog meer nadruk op langzaam. Doe beide maar. Inmiddels voelen de kuiten (met name de diepliggende) minder pijnlijk aan. En ik voer de minuten dat ik hardloop langzaam op. 1x5, 1x6, 1x7, 1x11 (pauze=2 min.). Ik weet dat ik nog een lange weg heb af te leggen voordat ik me de nieuwe looptechniek heb eigen gemaakt.......

Om 7.45 uur ben ik terug. Bij de Camper. Pak een douche. En heb weer een training afgewerkt. En een stukje Wellington gezien. Fijne combi!

Straks de oversteek naar het zuidereiland.

See you there!

Gerrit