Bounty

'Hij heeft er zin in'.

Heeft plezier in z'n werk. Het valt op ook. En dat is fijn. Aangenaam ook. Want waar kom je dat nog tegen. Iemand die plezier heeft in z'n werk. Wat mij betreft niet bij een gemiddeld Nederlandsche supermarkt.

Torrent Bay

Ik zie de sollicitatiegesprekken al voor me. Wat is u motivatie om op deze kassabaan te soliciteren? 'Nou, verteld de sollicitant in kwestie. Ik zit graag op een draaistoel. Omdat je daar zo lekker op kan ronddraaien. Probeer dat in een schommelstoel maar 's..... En ik laat graag geld door mijn handen gaan. En als dat niet gaat vind ik zo'n pas door zo'n gleuf ook wel een lekker geil gezicht. En ik vind al die verschillende producten zo interessant. Als die verschillende vormpjes. En afmetingen. En groottes. En prijzen. Steeds weer anders. Afwisseling. Ben er gek op'. En met mijn voet zo'n lopende band in beweging zetten. Daar kick ik ook op'. (lijkt mij stiekum ook leuk om te doen by the way....)

En het gesprek eindigt met 'ik vind het contact met mensen zo leuk'. Steeds weer contact met iemand anders. Al die verschillende mensen. Die verschillende persoonlijkheden. Elke keer weer inspelen. Op veranderende omstandigheden. Op nieuwe gezichten.

Aha. Dat gaf de doorslag. Dat was het magic-word. 'Contact met mensen'. Daarom worden ze op geselecteerd. Op zich een fijne gedachte. Goede reden. Maar eh....dat laatste, daar merk ik zo weinig van. Dat plezier hebben in 'contact met mensen'. Nee. Als ik mijn wekelijkse boodschappen moet afrekenen in mijn plaatselijke supermarket. Want dat moet. Dat afrekenen. Gewoon hard wegrennen kan ook. Ze kunnen me toch niet bijhouden. Maar als je ze te pakken krijgen ben je met een half uur niet klaar. Op het politiebureau.

Terug naar de kassiere. Het werkplezier spat er niet echt van af. Meestal hebben ze een gezicht als een zure pruim. Oorwurmig. Onverschillig zelfs.

Ik heb overigens een hele fijne tip bij de hand om het leven van een kassiere prettiger, leuker, uitdagender en goedkoper te maken.

'Huur Mies Bouwman in'.

Voor de kleintjes onder u. Mies Bouwman is een vrouw. En presentatrice. Met het haar op 'zolder'. Heel populair in de jaren zeventig. Ze presenteerde een spelletje: Een (1) van de acht. Heel Nederland zat voor de buis. Een hit. Dat was het. Het hoogtepunt van de quiz lag aan het einde van de avond.

'De lopende band'.

Op een lopende band waren allemaal artikelen geplaatst. En die trokken in rap tempo (in 1 minuut) voorbij aan de deelnemer van de quiz. En die deelnemer. Die moest zoveel mogelijk artibuten die aan hem/haar voorbij trokken proberen te onthouden (wij deden thuis ook mee). Welke voorwerpen hij of zij onthield en genoemd konden worden, werden het eigendom van de deelnemer.

Nou, dat lijkt me echt iets voor een kassiere. In Nederland. Wat ze onthouden mogen ze houden. Is ook goed voor de geheugenhersenhelft. 'En de meesten kunnen best wat training gebruiken'. En er is een beloning. Een motivatie om mee te doen. Want als je het spelletje goed onder de knie hebt, hoef je zelf ook geen boodschappen meer te doen. Lijkt me ook een enorm tijd- en geldvoordeel.

In NZ hoeft dat niet. Mijn plan heeft hier weinig kans van slagen. De rijen in de supermarkten zijn er doorgaans best lang. En die lengte en het lange wachten ondergaan de NZ'landers ogenschijnlijk heel gelaten. En misschien komt dat wel door de kassieres. Die zijn namelijk erg vriendelijk. En hulpvaardig. De boodschappen worden voor je ingepakt. Je krijgt meestal een vriendelijk woord. En soms zelfs nog een toeristische tip. Fijn dus. Dat boodschappen doen hier.

Maar goed. Fijn dat u er nog bent na dit 'uitstapje'. Lieve volger. Misschien heeft onze 'schipper' die goede zin wel afgekeken van de kassierers.

De boot waarop wij zitten danst op het water. Soms gooien de metershoge golven ons omhoog. Want dat doen golven. Vinden ze fijn. En wat ze ook fijn vinden is, om ons nadat omhoog gooien, vervolgens in de steek te laten. En de boot een tijdje in het luchtledige te laten zweven. Vinden ze ook fijn. En dat heeft tot gevolg dat we even later met een klap op het water terrecht komen. En dat gebeurd tijdens de drie kwartier durende boottocht meerdere malen. Het zeeziekniveau bereikt grote hoogten.

En hij maakt scherpe bochten. Op plaatsen waar dat volgens mij helemaal niet hoeft. Ik voel me soms net Streuer en Snieders (oude bekenden, maar alleen voor de motorliefhebbers onder u). We draaien rondjes waar dat helemaal niet hoeft. Volgens mij. Kortom. Onze eigenste schipper heeft plezier in zijn werk. En dat wil ie weten ook. Hij zou met gemak kassiere kunnen worden....

We zijn op weg naar het Abel Tasman National Park. 'Who te fuck is Abel Tasman Gerrit?'

Ok. Een klein stukje geschiedenis. Komtie!

Abel Tasman was de eerste Europeaan die contact maakte met de Maori's. In 1642. Hij kwam. Zag. En........ging niet aan land. Nee. Ons Abeltje had Nieuw Zeeland kunnen ontdekken. Had de kans om de boeken in te gaan. Als de grote ontdekker van NZ. Maar was die dag net ongesteld of zo. Of had 'echt' hoofdpijn. En besloot in zijn onmeterlijke wijsheid dit 'eilandje' maar aan zich voorbij te laten gaan. Een beetje dom. Want 120 jaar later zetten James Cook en Jean de Surville wel voet aan wal. En zij gaan die boeken dus wel in. Nog sterker. Ze staan er in.

We worden gedropt op 'Torrent Bay'. Vandaar gaan we wandelen terug naar ons camperhome. In Marahau. De wandeling begint eh.......met het uitdoen van de schoenen. De bay bestaat nl uit brede stroken water. En die kun je alleen doorwaden. Na een kwartier vinden we de track. Die ons al wandelend in 4,5 uur zal terugbrengen naar de campground.

De wandeling is er een van het niveautje bejaardenseks. Rolstoepad. Jostiband. Zondagmiddagwandeling met het gezin. Rondje om de kerk. Of wonen in Biddinghuizen. Dat niveau. Hopelijk heeft u middels deze voorbeelden een beeld gekregen van de zwaarte van de tocht. Het schuurt nergens. Het doet nooit pijn. Niet 's even lekker 'krabben aan de korst'. Kortom. Een fijne gezellige wandeling. Niet meer. Niet minder. We transpireren. Maar alleen door de brandende zon die op onze hoofden brandt..

We lopen voortdurend door bos. Palmen. Afgewisseld met loof- en naaldbomen. Een subtropisch paradijs. Je ziet Tarzan en Jane zo door de jungle zwaaien (in gedachten, niet echt natuurlijk, dacht je echt dat ze .....). Met in hun ene hand de liaan. En in de andere een bounty. Mars, Snickers, Raider, M&M's en Twix hadden ze toen nog niet. Anders hadden dat voor zeker wel gekozen. Alhoewel het me met M&M's wel lastig lijkt om die vast te houden. Als je zo met je liaantje door het oerwoud zwaait te zwaaien. Althans, dat lijkt me. Heb het namelijk zelf nooit bij de hand gehad. En verder lijken me M&M's soswieso niet zo handig. Heb je net een fijn verstopplekje gevonden.In de jungle. Voor bv een gevaarlijke aap. Of Jane (is bijna hetzelfde). Wordt je verraden. Door die felle kleurtjes. Heb je met Twix geen last van. Met Bounty trouwens ook niet. Maar dan moet 'm niet doorbijten. Anders verrraadt het 'wit' van de kokos je alsnog.... Uitkijken dus! Met Bounty. Maar alleen als je een verstopplekje hebt. In de Jungle. Anders maakt het niets uit.

Maar goed. Onze reisgids verhaalt dat wandelen in het Abel Tasman Park reclamefolders tot leven doet brengen. En dat willen we wel. Gerda en ik. Lopen in een levende reclamefolder.

En het moet gezegd: de uitzichten op de verschillende baaien die onder ons passeren, zijn van een hoog paradijselijk-bounty gehalte. Het lijkt soms net of er een zeemeermin zo uit de branding al borstcrawllend aan land komt.

Oh man. Dat zou geweldig fijn zijn. Zo'n fijne mooie slanke zeermeermin (vadsige zeemeerminnen mogen gewoon lekker op de bodem van de zee blijven, aan vadsige zeemeerminnen heb ik een broertje dood). Slank dus. Met zo'n geweldige vin. Want dat hebben zeemeerminnen. En zo'n prachtige lange blonde vlecht. Want dat hebben zeemeerminnen ook. Althans alleen die met blond haar en een vlecht.

Echter. Gebeurd niet. Misschien hebben ze net een ATV-dag opgenomen. Is jammer. Niks aan te doen.

Na een uurtje of vijf (inclusief pauze en beachbezoek) is onze wandeling ten einde.

Mooi Park. Fijne wandeling.

Waterballerina

With such golden quirley hair

She is gone now

like the summer

to a beach

in God knows where

Waterballerina, Luka Bloom

Gerrit