We beginnen met 4 x 400. Rustig inlopen. Daarna wat losmaakoefeningen. En loopscholing. Daarna begint het hoofdprogramma: 10 rondjes van 800. P10. (P10= 10 sec rust na elke 2 ronden). Ok. Beginnen maar.

Lieve lezer. En willekeurige dinsdagavond. Of donderdag. Begint zo. Ongeveer. Plaats delict: Atletiekvereniging Flevo Delta. Dronten. En ik kan je zeggen dat je voorgaande alinea gemakkelijker opschrijft. Dan uitvoert.

De 'beul' die dit bedenkt is Adriaan. Onze trainer. Adriaan is achter in de dertig. Veertig. Maar meer waarschijnlijk. Vijftig. Echter. Daar daar zie je niets van. Het valt niet op. Je merkt er niets van.

Adriaan is lang. Slank. Superfit. Zeer altletisch. En Adriaan loopt 'ons' hele zaakie nog met twee vingers in de neus er uit. Toegegeven. Het ziet er wat raar uit. Dat lopen met die vingers. Maar kan je nagaan hoe het moet zijn als ie de vingers uit de neus haalt.

Laat ik de kou meteen maar uit de lucht halen. De spanning er af halen. De veer niet langer op spanning laten staan. Wat 'lucht' uit de band laten ontsnappen. De druk niet onnodig lang opvoeren.

'Wat heb ik ze gemist'.

Hidde, Adriaan, Harriette, Karin en Karin. Bert en Bert. Marie. Lody. Walter. Robin. Jos, Johan, Ewald. Erik. Hans. Gerard. Frans. Valerie. Rene, Ron, Vincent, Dick en Martine. En zo zijn er meer. Loopgekken zijn het. Superfit. Stuk voor stuk. En ze komen. Door weer en wind. Trainen. Hardlopen. Je moet wel gek zijn. En dat is juist. Want dat zijn ze ook. Stuk voor stuk. Echt, neem dit van mij aan. Er loopt geen gewone of normale bij. Nou, misschien een (1) dan........

Baantjes trekken. Op de baan (wat op zichzelf een goede plek is om baantjes te trekken, maar dit geheel terzijde). Of gewoon in Dronten. Of in het bos. Op zaterdag.

Als het sneeuwt. Of regent. Of als het heeft gesneeuwd. Of als het geregend heeft. Of wanneer het gaat sneeuwen tijdens de training. Of regenen. In het donker. In de kou. In de brandende zon. De hitte. Wind mee. Of wind tegen. Of geen wind. Het maakt ze niet uit. Heuveltraining (ja, het kan echt in Flevoland, ik wilde het eerst ook niet geloven, maar het bestaat). Knallen tegen viaducten. Heuvels in het bos. Geef ze de opdracht. En ze doen het. Het maakt ze niks uit. Ze doen het gewoon.

'Kanjers zijn het' ('Gerrit'-Eric-Terpstra). En ik mag er ook tussen lopen. Jah, dat willen zeggen: ze staan het oogluikend toe. Ik word gedoogd. Bij de gratie van de groep. En dat is heel fijn!

Het gaat nog even duren voordat ik ze weer zie. Begin maart. 2012. Maar dan staan ze ook klaar met taartjes. Slingers. Balonnen. Chocoladeletters (melk met nootjes). Gevulde koeken met een pinda (precies) in het midden. En zo'n harde-krokante buitenkantkorst. Ze weten nl precies waar ik van houd. Zo zijn ze.

En wat heb ik het gemist.

Vijf en een halve maand lang. In het begin voelde het als een prettig rustmoment. Even bijkomen van alle vermoeienissen. De kleine blessures even iets van herstel geven. Even iets anders doen. Een andere beweging maken. Fijn gevoel. Was dat.

Maar de laatste weken borrelt het. En dan bedoel ik niet de vulkanische gesteenten hier in NZ. En ook niet de alcoholische borrel. Op ook geen opkomend maagzuur-geborrel. Nee, Borrelen. Van binnen.

Maar ik ben ook wel wat gespannen. Oh man. Wat heb ik die eerste meters al vaak gelopen. In gedachten. Zou ik er nog 'iets' van kunnen? Zou het nog gaan? Hoe zullen de eerste stappen zijn?

Naschrift: inmiddels heb ik de eerste stappen achter me gelaten. Enne of u het nu leuk vind of niet: ik ga u op de hoogte houden van mijn vorderingen (als daar tenminste enige aanleiding toe is).

Gerrit