Marleen. Mijn vriendin. Was zo lief om mij te komen opzoeken. In Nepal. Kort na mijn fietsreis die mij voerde door Pakistan, India en Nepal. Ze was er tijdens de kerst van het vorige jaar. Als vaste volger heeft u dit vast meegekregen.

We hebben in die week iets meegemaakt dat nog niet in het weblog te lezen is geweest. Maar wat het vermelden zeker waard is.

Op onze voorlaatste wandeldag kwamen we aan in het zeer mooi gelegen guesthouse (door Marleen gevonden). We raakten in gesprek met een Engelse arts en zijn vrouw. Zij waren er een lang weekendje 'uitgebroken'. Even bijkomen. Zij bleken heel wat jaren geleden een hospital te hebben opgezet. Een hospital voor Lepra-patienten. In de stad Pokhara.

Omdat we beiden belangstellend waren naar hun werkzaamheden nodigden zij ons uit om een kijkje te komen nemen in dat hospital. Omdat we in een vrij strak tijdschema zaten, zou dat bezoek de volgende dag al moeten zijn.

Nadat we de volgende dag uitgewandeld waren zetten we per taxi koers naar het hospital.

Na een hobbelige rit van bijna twee uur kwamen we iets na zessen aan in Pokhara. De electriciteit was uitgevallen. En het was pikkedonker in de stad. De taxichauffeurs (2) hadden moeite met het vinden van het hospital. Het lag nogal achteraf. Maar na veel zoeken, vragen, en wenden en keren vonden we het hospital. Het Green Pastures Hospital. Maar daar was de directeur (die ons zou ontvangen) reeds vertrokken. Zijn werkdag zat er op.

Bijna waren we onverrichterzake weer vertrokken, toen we een telefoonnummer in ons handen gedrukt kregen. Dat moesten we maar bellen. En zo kregen we de directeur te spreken. Die lekker thuis was. Hij zegde toe dat ie binnen vijf minuten ter plaatse zou zijn. En die belofte kwam ie na.

De directeur verontschuldigde zich eerst. En hij vond het jammer dat we zo laat waren gekomen. Want nu konden we zijn hospital niet 'in bedrijf' zien. Wij gaven aan dat niet erg te vinden. Daarna gaf hij ons een korte rondleiding. En we kregen in (in)kijkje in de verschillende zalen. Waar de patienten lagen. Omdat we geen 'aapjes' wilden kijken, bleef het kijken beperkt door het turen door ramen en kieren.

De directeur vertelde dat dit het enige hospital was in de wijde omgeving. Met de nadruk op 'wijd'. De gemiddelde behandelingsduur bedraagt 5 a'6 maanden. En dat komt omdat de mensen in een veel te laat stadium naar dit hospital toe komen. En dat komt weer omdat de dokters in de dorpjes de mensen niet of erg laat doorverwijzen. Verder rust er een enorm taboe op de ziekte. De opnamekosten per patient zijn dus erg hoog. En de bijdrage van de Nepalese regering is nul. Niets.

Het is dan ook niet vreemd dat de hoofdtaak van de directeur is om gelden te verwerven. Al het geld dat hij werft komt uit het buitenland. Vanuit ons land doet de EO leterlijk en figuurlijk een duit in het zakje. Het programma 'EO Metterdaad' heeft midden vorig jaar nog aandacht aan het hospital besteed. En er worden gewoon elk jaar harde euro's door deze omroep naar dit hospital gestuurd.

Daarnaast is het de opdracht van de directeur om de communicatie met de lokale dokters in de kleine dorpjes te verbeteren. Het doel is dat deze artsen leprapatienten sneller doorverwijzen naar het hospital.

Wat mooi is, is dat het al is gelukt om de lokale Nepalezen in te zetten bij de behandeling van lepra. Zo bestaat de gehele staf (fysiotherapeuten, adminstratief personeel, artsen etc.) uit Nepalezen. De 'Europeanen zijn er alleen nog om beleidsfuncties uit te voeren. En om leiding en sturing te geven.

Marleen en ik waren onder de indruk van wat we zagen. Eenvoudige bedden. Slaapzalen met soms tien bedden. Kale gangen. En de geur van zieke mensen. Niets van wat we zagen lijkt op hoe wij het hebben geregeld in onze gezondheidszorg. Toch was het ook mooi om te zien hoe men zich inzette om er echt iets van te maken. Zo was er een mooie 'groene' binnentuin gemaakt voor de patienten.

Na een uurtje regelde de directeur een taxi voor ons. En die reed ons naar ons comfortabele hotel. Waar gewoon een (1) bed in de kamer stond.....

In de stad aangekomen bleek dat er 'het' jaarlijkse eindejaarsfeest gaande op straat. En we hebben ons maar voorzichtig in het feestgedruis ondergedompeld.

Misschien dat daarom deze ervaring even 'uit beeld' is gebleven.

* foto's ontbreken omdat Marleen en ik het niet 'kies' vonden om foto's te maken van deze patienten en de omstandigheden waarin ze leven.

Een link naar een EO-artikel over dit hospital is: http://www.nederlandhelpt.nl/project-detail/eo-metterdaad-nepal-1. En hier vind je ook een gironummer om eventueel wat geld te doneren.

Want donaties zijn van harte welkom!

Wij hebben gezien dat het geld goed terecht komt!

Gerrit (en Marleen vind het vast wel goed dat haar naam hier ook onder staat)