Dit is een waargebeurd paardenverhaal. Ik heb het geschreven speciaal voor mijn dochter Sanne. Die enorm paardengek is. And off course for everybody else who wants to read it.

Het gebeurde in Nepal. November 2011. Ergens in het Himalayagebergte. Waar ik een 16-daagse wandeltocht deed.

Op dag 6 gebeurde er iets heel bijzonders.

Het was een knetterwarme dag. Ik liep met Khamal (mijn gids) een hele steile heuvel op. De heuvel was zo steil dat we elke 5 minuten even moesten stoppen. Om op adem te komen. Halverwege de heuvel maakten we weer zo'n stop. We schuilden onder wat bomen. De schaduw van de bomen bood wat bescherming voor de onverbiddelijke en hete zonnestralen.

schuilende en dorstige paarden.....

En we stonden niet alleen. Er stond ook wat paarden. Ook te schuilen. In de schaduw. Onder wat bomen. Een (1) paard stond wat apart. Hij stond bij een soort fontein. De fontein werkte niet goed. Er kwam zo heel af en toe een druppel water uit. En dan weer een hele tijd niet. En dan weer wel. En dan weer een hele tijd niet. En dan weer wel. En zo druppelde het maar door.

Het paard likte elk druppeltje water met zijn grote tong weg. En wachte vervolgens geduldig totdat er weer een nieuwe druppel was gevormd. Om die vervolgens ook weer op te likken. Het beest had enorme dorst. Dat kon je zo zien.

Khamal vertelde dat de eigenaren van de paarden inmiddels hun huizen hadden verlaten. Ze 'overleven' de winter door naar beneden te trekken. Naar de vallei. Waar het minder koud is. En waar meer voedsel te vinden is. De paarden laten ze achter. Die moeten zichzelf redden. In het voorjaar (maart) komen de bewoners terug. En dan kijken ze wel welke paarden de winter overleefd hebben. Dat zijn de sterken. En die mogen dan het zware werk weer doen.

Khamal en ik maakten foto's van het paard. Omdat we dit toch een heel zielig gezicht vonden. En tijdens het maken van de foto's gebeurde er iets opmerkeljks. Khamal herinnerde zich iets. Hij ging foto's zoeken in zijn fotocamera en .....vond een foto. Van hetzelfde paard. Op dezelfde plek. Likkend aan precies dezelfde fontein. Alleen was dat drie weken eerder.....

het dorstige paard.....

Wat was het geval. Khamal had drie weken tevoren ook een groep toeristen over de Annapurna geleid. En had hetzelfde paard gezien. En gefotografeerd.

Het zou natuurlijk toeval kunnen zijn dat het paard daar nu opnieuw stond te likken. Op precies dezelfde plek. Maar Khamal denkt dat niet. Hij denkt dat het paard daar de hele tijd, al die weken, heeft gestaan. Khamal denkt dat omdat het de enige mogelijk is voor de paarden om aan water te komen. In de wijde omgeving is verder geen water te vinden.

Maar dat zou dus betekenen dat de paarden misschien meer dan drie weken op dezelfde plaats staan. Met met een paar druppeltjes water. En dat is natuurlijk behoorlijk zielig.

En toen hebben we iets gedaan.

Iets verderop lag de leiding die het water naar de fontein moest aanvoeren. En die had een kleine lekkage. Het water druppelde een ietsje naar buiten. Met een mes hebben wij de lekkage ietsje groter gemaakt. Waardoor er meteen meer water naar buiten kwam stromen.

We hebben ter hoogte van 'het lek' een kuiltje gegraven. En daar stenen omheen gelegd. We hebben eigenlijk een soort vijvertje gemaakt. Het werkte. Het kuiltje stroomde als snel vol. Het water bleef er in staan omdat de stenen het water tegenhielden.

Maar nu moesten de paarden er nog weet van krijgen. We hebben er eentje meegelokt. En die begon meteen te drinken. En of tie dorst had.....

En toen hebben we ze achter moeten laten. Hopelijk verteld het ene paard aan zijn vriendjes waar het water te vinden is. En hopelijk overleven ze hiermee de winter.

Tot zover mijn waar gebeurde paardenverhaal.

Your Dad!