Ik had in 1e instantie, in de voorbereiding thuis, mijn zinnen gezet op de Routeburn, gecombineerd met de Caples Track. Totaal 5 dgn. Vanaf mijn laptopje aan de eettafel in Oosterbeek ben ik in november de beschikbare slaapplaatsen in de hutten gaan volgen. Moest lukken, in de 2e helft van februari. Maar de hamvraag was natuurlijk: ben je daar dan ook op dat moment? Natuurlijk, je kan een reis van 6 wkn helemaal 'daaromheen' plannen. Maar wij hadden besloten die 6 weken in hoofdlijnen te plannen, en niet op het detailniveau van 4 overnachtingen in 4 opeenvolgende berghutten, op locatie A-B-C-D. Het zat me niet lekker, en ik ben verder gaan shoppen. Kwam uit bij de Rees-Dart Track. Goed alternatief, hoger en alpiener (aha!) gemakkelijker te bereiken (altijd fijn), minder druk (nog fijner), dus niet nodig vooraf te boeken. Hmm, zéér aantrekkelijk. En toen ik ook nog de folder downloadde van Cascade Saddle, een zadel/top die je als dagtrip halverwege aan de RDT kunt voegen – met een beeldschoon plaatje van uitzicht op Dart Glacier – was ik verkocht. Díe zouden we gaan doen!

Dus die doen we nu.

We worden met een busje bij het beginpunt gedropt. Muddy Creek Carpark. Klinkt veelbelovend! We zijn met z? drieen. G en G en Mike, waarover later meer. Bepakt en berugzakt met voedsel voor 5 dgn, potten en pannen, slaapzak etc, etc. En jaaa, dat is zwaar. Net als de voorbereiding, ook zwaar: boodschappen doen, maaltijden samenstellen – 3x per dag, waarvan liefst 2x warm, en met de nodige energie en voedingswaarde – en dan nog inpakken. Ik zal er niet over uitwijden, maar het waren niet onze beste momenten. Maar het mooie ervan is wel: als je er eenmaal staat, aan het beginpunt, is dat alles achter de rug, en heb je geen keus meer. Lopen maar!

De riviervlakte van Rees river is zo vlak als een dubbeltje. Meestal dan. En soms wordt ie doorsneden door zijrivieren, die hun water ook naar zee willen brengen. En daar moet je dan overheen. Of doorheen, het is maar hoe je het bekijkt. Meestal is dat vrij gemakkelijk, stapstenen zijn er voor uitgevonden. Maar 25 mile Creek is van een andere orde. Breed. Hééél breed. Nee, geen 25 mile, dat is ovedreven. Maar 25 meter komt in de buurt. Geen stapstenen te zien, dus dat wordt waden. De gamaschen gaan aan. En we halen het. Nou ja, net aan. Sokrand nat, voet droog. Fijne dingen, die gamaschen. Charmant ook, onder een korte broek (nee, daar zijn geen foto's van). Gaan we nog meer plezier van krijgen.

Een deel van de vlakte is moeras. Zomp. Soms stap je erzomaar in, tot ruim over je enkels. Soms doe je moeite om droger te blijven maar stap je er evengoed zomaar middenin. Tot over je enkels. Gewoon doorbanjeren dus.

Na ruim 3 uur gaat de riviervlakte over in bos. Via de lunch bij een swingbridge (hangbrug) verde en hoger. Het bos gaat meer kale plekken vertonen en de bodem wordt rotsiger, Na 6,5 uur netto looptijd zien we Rock Shelter Hut liggen. Prachtige plek. En niet druk. Er zijn ons 3 Israelische jongens voorbij gelopen, die slapen er ook. Later komt er nog een jong Israelisch stel bij. En natuurlijk Mike. Geen 'warden' (huttenwaard) te zien, dus we blijven met zn achten.

De maaltijd van aardappelpuree (zakje), tonijn (blikje) en broccoli (vers) is een absolute hit. En de pocketrocket-brander die ik 2,5 jr geleden in de US kocht en nu voor het eerst gebruik, is dat ook. Een appel na, daarna nog kop thee en chocola van Mike en wij kunnen niet meer stuk. Maar gaan wel om 10 uur plat, het licht gaat letterlijk en figuurlijk uit.

Fijne avond. Prachtige, heldere sterrenhemel.

nachtgroeten, Gerda