Zo sprak de bestuurder van de bus die ons naar de begintrack zou brengen. Er ging wat dreiging uit van zijn stem. Want om half negen precies zou hij koers zetten naar het beginpunt van de Rees Dart Track. 'Laatkomers hebben pech gehad, zo voegde hij er aan toe'.

Ik zie 'm nog aankomen lopen. Op een holletje. Puffend. Zwetend. Helemaal buiten adem. Op het randje. Om half negen precies.

Mike Harridson. Zeven en vijftig lentes jong. Man uit een (1) stuk. Te zwaar. Qua gewicht. Dat hebben mannen uit een (1) stuk trouwens nogal snel. Echter. Hij heeft geluk. De bus is nog niet vetrokken. Hij kan mee. Hij neemt plaats naast de bestuurder. Duidelijk opgelucht.

Dat was gisteren.

Mike heeft zich inmiddels tijdens de track een soort van bij ons aangesloten. Wij vinden het niet erg. Integendeel. Mike is een optimistisch mens. Heeft humor. En kan verhalen. Hij is farmer in de UK. Ergens onder de rook van Hull. Vleesvee. And Crops. Een grote boer. En een slimme. We tonen interesse. Vragen naar de bedrijfsvoering. Naar zijn leven als boer. In Engeland.

Beetje bij beetje doet hij zijn verhaal. Vijf jaar geleden hebben zijn broer en hij onenigheid gekregen. Nadat ze de boerderij jarenlang samen hebben gerund. Opsplitsen werd noodzakelijk. Een beslissing die een zware wissel op Mike heeft getrokken.

Later op de dag verteld Mike dat ie momenteel op een crossroad van zijn leven staat. Zijn huwelijk bevindt zich op stormachtige wateren. Zijn vrouw en hij leven al vanaf afgelopen mei apart. Het verhaal komt er met flinke tussenpozen uit. tijdens de tussenpozen genieten we van de uitzichten. De omgeving. Maken grappen. En klimmen naar omhoog. Want dat heb je al snel met klimmen. Dat het omhoog gaat.

Eigenlijk is ie naar NZ gekomen om een meeting bij te wonen van farmers in Auckland. Maar ook om na te denken over zijn huwelijk. En om beslissingen te nemen. Maar hij verteld ook dat ie graag zijn kop in het zand steekt. De problemen niet graag onder ogen ziet.

We luisteren naar 'm.

Na vier uren wandelen, praten, foto's maken en klimmen komen we uit op Rees Saddle. Het hoogste punt dat we vandaag zullen bereiken. 1471 meter. De uitzichten zijn wonderschoon. Hier komen de onvermijdelijke foto's:

Na bovenstaande fotomomenten dalen we sterk af. Langs Snowy Creek.

Na in totaal negen uren in de weer te zijn geweest. En behoorlijk vermoeid zijn. Komt Dart hut in zicht. Ons onderkomen voor de nacht. 'Wat liggen die hutten toch steeds op geweldige plekken'. Slechts te bereiken te voet (of per helicopter), en daarom geweldig exclusief. En bedoelt voor een select groepje hikers.

Gelukkig komt Mike een half uurtje later aan. Respect hebben we voor 'm. Want op je 57e en met een behoorlijk zwaar lijf deze tocht doen is een prestatie (maar dat denken we alleen en zeggen we natuurlijk niet).

We doen de schoenen uit. Frissen ons wat op. Rusten wat. En koken ons potje. Mike leent een lepel (die is ie vergeten) en eet een goedje dat het midden houdt tussen afwaswatersoep en iets de geel uitgeslagen urine (sorry voor deze vergelijking, maar zo zag het er echt uit). In elk geval lijkt het in niets op wat op de verpakking staat. We informeren nog even of ie toch niet iets teveel water heeft gebruikt. Maar kei als ie is, werkt ie lachend het goedje naar binnen. We maken er de nodige grappen over en hebben nog een mooie avond.

Niet al te laat ga ik we bed. Na te denken over Mike. En zijn huwelijksproblemen. Zo'n verhaal hakt er bij mij (Gerrit) behoorlijk in. Merk en ervaar ik.

Morgen vervolgt hij zijn weg. Wij ook. Maar wel een andere. We gaan die gast missen. Weten we nu al.

See you!

Gerrit