“En waarom had die 5e dag dan niet gehoeven, Gerda?”

Nou, qua landschap voegde hij niet zoveel toe. Nog meer Nothofagus-bos, nog meer vlaktes zoals Cattle Flat, nog meer rivier, nog meer rotsen etc etc. En vrij vlak, en das best saai.

“Echt alles vlak?”

Nou, nee. Sandy's Bluff is een grote rotsformatie waar je omheen moet. Eerst 80 m steil klimmen en dan weer 200 m scherp afdalen met inderdaad, best wel ijzingwekkende afgronden. Kabels erlangs gespannen, af en toe een ijzeren trapje. Dat was beetje spannend en nieuw. Niet eerder gedaan.

“En nog iets niet-eerder-gedaan?”

Nou, nu je het zegt. Tijdens de laatste zijrivier-oversteek konden we geen goede stapstenen vinden, beetje zoeken naar een goed ford (=doorwaadbare plaats). En toen bleken de stenen erg glad. Gerrit ging eerst, die gleed weg, en stond er opeens midden in. Maar die had z'n gamaschen aan, dus bleef droog. En ik gleed ook uit, en ik viel ook nog eens. Achterover ja. Gelukkig werkte mijn rugzak als buffer en had ik alleen 1 natte voet en 2 natte billen. Hoeven we het verder niet over te hebben. De vieze man – ken je die nog, Koot en Bie, toen hij bonbons gingen proeven – zei het precies goed “ik voel het nat”.

“En dat was het dan, die hele dag 5?”

Ja, zo ongeveer wel. We kwamen tegen half 1 aan bij Chinamans Flat, waar de bus ons om 2 uur zou oppikken. Dus konden we lekker languit in het zonnetje gaan liggen, beetje de spieren strekken, kletsen met de 2 Australiers die even na ons aankwamen.

“Es ist vollbracht.......?

Eigenlijk heel relaxed dus. Vooral omdat er geen muggen waren. Héél fijn. En ohja, de Fransozen waren er ook al. Maar die hadden het iets minder fijn.

“Oh, hoezo dan?”

Zij hadden er een auto staan. En zouden dus zo weg kunnen rijden. Als, ja als..... de accu niet leeg was. Direct toen we aan kwamen lopen sprongen ze ons al in de nek met de vraag of wij een auto hadden en startkabels. Diezelfde Fransozen, bij wie er 's ochtends in de hut geen goedemorgen af kon, die hadden ons nu opeens hard nodig. En toen konden ze opeens wel contact maken. Wij houden daar niet zo van. En al helemaal niet nadat ze zich die ochtend in Daleys Flat echt hadden misdragen. Terwijl driekwart van de hut nog in diepe rust was, gingen zij luidkeels pratend en lachend ontbijten. Sterke verhalen vertellen, grote gebaren erbij. Kortom, de hele hut was in 1 klap wakker.

“En wat maakte nou dat je dag 5 niet had willen missen?”

Nou, het leukste komt nog. Toen onze bus arriveerde sprongen ze ook die in de nek. Maar Clara, de driver, had ook geen startkabels. Ze beginnen een beetje wanhopig te worden, die Fransen. Inmiddels zaten wij, en de 2 Ossies, al in de bus. Op een gegeven moment komt Clara met de vraag of wij de Fransen willen helpen met aanduwen. Met wat sterke mannen moet het dan lukken om de auto te starten. Er wisselen wat blikken in de bus. En het blijft stil. Héél eensgezind.

Ook heel eensgezind en geinteresseerd kijken we even later toe hoe de Fransozen, met ene paar Israeli's, hun auto aanduwen. En hoe die niet aanslaat. Jammer en helaas. Achter me klinkt het droog met een Ossie-accent “there is a God after all”. We hebben erg veel schik. Het hele stuk terug naar Glenorchy komt het beeld weer langs. Zelfs dagen erna vragen we ons nog wel eens af of ze nog steeds aan het duwen zijn. Erg vermakelijk.

“Nou, dat klinkt wel erg als leedvermaak”

Klopt als een bus! Leuker vermaak is er niet.

En-daarom-hadden-we-die-dag-voor-geen-goud-willen-missen!

tot de volgende track, Gerda & Gerrit