Of ie met zijn bootje the sound (fjord) in zou kunnen varen. Hij dacht dat ie er met wat geluk nog wel in zou kunnen varen. Maar of ie er uit zou kunnen komen. En hoe. En zo ja, wanneer dan. Kortom. Het was geen zekerheidje. Hij twijfelde.

We 'schrijven' het jaar best-lang-geleden. En 'hij' is James Cook. Ontdekkingsreiziger. Was z'n hobby. Beleefde er zoveel plezier aan. Dat ie er zijn werk van maakte. Had ook met 'treintjes' gekund. Was tie ook gek op. Maar het werden toch bootjes. Op zichzelf een goede keuze. Want met een trein kun je nu eenmaal minder makkelijk uit de voeten. Op water. Dus.

Maar goed. Hij twijfelde dus. Zijn bemanning zette hem wat onder druk om wel de fjord in te varen. Ze waren al maanden op zee. En wilden wel 's voet aan wal zetten. O.a. om wat vers voedsel in te slaan. Maar James nam een impopulaire beslissing. Want zo was James. Leer mij James kennen. Een echte 'Cook'. En met een echte Cook valt niet te spotten. Hij gaf bevel om rechtsomkeert te maken. En zijn wil was wet. En zo voer het schip weg. Van the Sound.

En aan die gebeurtenis heeft dit fjord zijn twijfelachtige naam te danken: the Doubtful Sound (hierna DS).

'Ja, fijn Gerrit, maar wat moeten wij met deze vrij zinloze licht verdraaide echter toch op waarheid berustende historische info?'

Gerda, ik en 86 bejaarden doen op dit moment wat James Cook niet durfde. Wij varen in de DS.

Niet dat we nu van die geweldige durfallen zijn hoor. Want elke dag is er een tour naar de DS. En die tours worden al sinds 1950 georganiseerd. En meestal vallen er geen dooien. Dus echt veel risico lopen we niet. Of het moeten de bejaarden zijn. Dat die ons fataal gaan worden. Zou kunnen. Is niet onwaarschijnlijk. Maar hopelijk niet.

50 minuten met een boot. Dan 35 minuten met een bus. En dan 3 uur varen op de sound. En dan het hele circus omgekeerd. Van half 10 tot half zes onder de pannen. Van de firma Real Journeys en Co (organisatoren van het 'echte' avontuur, yeah right). Een net iets te vriendelijk lachende en goed bedoelende bemanning (pas op voor het afstapje, pas op, de trap kan glad zijn, uw rollator loopt 'aan') valt ons ten deel. En 86 incontinente bejaarden. Die ons gezelschap houden.

U die ons een beetje kent, weet dat dit niet helemaal onze stijl van reizen is. Echter. Het kan niet anders. De DS is alleen op deze wijze te bezoeken. En de firma Real Journeys (what's in a name) vervoert ons graag. Tegen betaling. Dat dan wel. Iets met monopolie. Iets met positie. En iets met bankpasslijtage. U heeft een beeld van onze gemoedstoestand.

Afin. We varen. En we zien hoge bergen. Diepe zeeen. Prachtige vergezichten. Wolkentoppen. Dolfijnen (het lijkt potdomme het dolfinarium wel, het moet niet gekker worden). Zeehonden(puppy's)kolonie. En .....incontinente bejaarden (of had ik dat al gezegd?). Het is fijn. Het is mooi. Het is bijkans betoverend. Wat een geweldig natuurgebied.

'Ok Gerrit, ophouden met lullen. Waar blijven potdomme die foto's:'

'Fijne plaatjes he!'

'En al dat moois heeft 'onze' James toch maar mooi gemist. Destijds. Had ie maar niet terug moeten varen. De sukkel'.

Maar misschien was onze James zo gek nog niet. Wellicht had ie een vooruitziende blik. Dat ie het allemaal al lang door had. Het al had voorzien. Of dat ie allergisch was.

'Voor bejaarden. Incontinente bejaarden'.

En dan snap ik zijn beslissing opeens veel beter. Dan had ie toch maar mooi gelijk ook. Toen. Die James.

Ik zeg: licht het anker. Hijs de zeilen. En wegwezen. Snel wegwezen.

Met behoorlijk wat nadruppelende (of sta ik nu gewoon in m'n broek te pissen) worries.

Gerrit