Toen kwam er een vulkaanuitbarsting. En die heb je nog wel eens in dit gedeelte van de wereld – we spreken het latere Nieuw Zeeland – want de aardkorst is hier nogal actief. Hier schuren een paar platen – zo heten delen van de aardkorst die eigenlijk drijven op het vloeibare deel – tegen elkaar aan. En dat schuren en wrijven leidt tot spanning en als die spanning te groot wordt, ontstaan er aardbevingen en aardverschuivingen. En waar de spanning te groot wordt bij een vulkaan barst hij uit zijn voegen. Tot zover een minilesje NZ geologie (en maar hopen dat mijn geologie-docent niet meeleest, want ik steek er mijn hand niet meer voor in het vuur).

Zo gebeurde het ook met de bomen. De vulkaanuitbarstingen brachten modderstromen met zich mee die veel kiezel bevatten. En omdat het snel ging, had het tropisch woud geen tijd om zich aan te passen. Ze werden overspoeld, konden geen kant op (waar hadden ze overigens ook heen gemoeten, maar dat terzijde).

De bomen en varens versteenden letterlijk. En zie hier; het petrified forest.

We staan aan een prachtige baai, einde van de wereld bijna. Dat gevoel. Rotsformaties rijzen op uit zee, maar je kunt via een platform en een trap afdalen tot op zeeniveau. Daar bevinden zich allerlei rotsplaten en poelen, waar de historie zo aan de oppervlakte komt. Ik zie er bomen in lengtedoorsnee liggen. Vaak kriskras door elkaar, soms in verband. Versteend dus. Het is bizar. En mooi. Dat het na zoveel miljoenen jaren gewoon aan je voeten ligt. En eronder.

En..... we zijn precies op tijd. Dat klinkt raar als je naar versteend hout gaat kijken. Want dat blijft nog wel even liggen. Maar dat is niet het enige waarvoor we hier zijn. Er zijn namelijk ook andere zaken te bewonderen.......yellow-eyed-penguins!! Dat zijn zeer zeldzame pinguins, en niet omdat ze gele ogen hebben – die hebben ze nl niet, wel gele strepen bij hun ogen en op hun kop – maar gewoon omat er niet zoveel van zijn. En omdat ze maar op een beperkt aantal plaatsen voorkomen. En dat is o.a. hier bij Curio Bay.

Misschien moet ik even uitleggen waarom ik iets met pinguins heb.

Ik was er namelijk zelf eentje, voor ongeveer 10 jr lang. Jaha, daar kijken jullie vast van op.........

Waggelde ik dan op gezette tijden in een pinguinpak rond ofzo? Wees gerust, het is veel onschuldiger. De zwemclub waar ik van mijn 8e tot 18e levensjaar lid van was, heette jawel “de Pinguin”. Duidelijk toch?!

En hier zitten ze dus, in Curio Bay. Ze zijn er al als wij arriveren. Een klein clubje mensen heeft ze gespot. Ze nestelen hier, boven de rotsplaten, in het houtige gewas. De ouders zijn overdag op zee geweest om voedsel te verzamelen (inktvis – zo heette overigens de rivaliserende zwemvereniging, en dat ze gegeten worden door pinguins zegt hier genoeg – krabbetjes en vis). Tegen de avond komen ze aan land en waggelen ze naar hun nest. Om daar het voedsel op te braken en aan hun jongen te voeren. Het is een mooi gezicht, de jongen die om voedsel bedelen en roepend achter hun ouders aan gaan, tot op het nest. Je mag ze tot op 10 m naderen, maar je moet ze natuurlijk niet hinderen. En toch zijn er weer een paar die het niet kunnen laten en te dichtbij komen. Vast Fransozen.

Er staan 2 jongen, ze zijn nu 2-3 maanden oud – aan de rand van het struikgewas. Als wij ze aan het fotograferen zijn beginnen ze opeens de rotsplaten op te waggelen, richting zee. En richting ons. De afstand wordt minder dan 10 m. We gaan stil op een rotsblok zitten en blijven plaatjes schieten. Als ze bij een rotspoel komen duikt de 1e, duidelijk haantje-de voorste, half onder water. Nummer 2 volgt even later. We vragen ons af wat ze in godsnaam aan het doen zijn.

Ann, de DOC-warden, duikt op en geeft uitleg. Deze jongen verlaten over 2-3 weken het nest en bereiden zich voor op hun zee-tijd. Daarom zijn ze nu aan het droog-oefenen in de rotspoelen, om te leren naar voedsel te speuren en het te vangen. Het is een komisch gezicht, die pinguin-pubers.

Maar ze maant ook iedereen om van de rotsplaten af te gaan, zodat de jongen niet gehinderd worden bij het oefenen en hun gang naar zee. Daarvoor hebben ze alle vrijheid nodig. Die krijgen ze van ons.

De volgende ochtend, na een fijne hardloop-training over het stand, zien we ook nog Hector's dolfijnen. Een soort bruinvissen, die alleen hier in NZ voorkomen. Nou ja, we zien hun vinnen boven het wateroppervlak uitkomen. Maar ze zijn er!

En wij waren er, precies op het goede moment. Prachtplek. Curio Bay. Is een tip. Doe er je ............

groet, Gerda