We zijn in Christchurch. De grootste stad op het zuidereiland. En wel op een heel bijzondere dag. Precies een jaar geleden (22 februari 2011) schuurden de 'Australian Plate' en de 'Pacific Plate' langs elkaar. En dat veroorzaakte in de stad een geweldig zware aardbeving. 6.8 op de schaal van Richter. Het beven duurde rond een halve minuut. En toen bleef de teller op 185 steken. Honderdvijventachtig mensen verloren bij deze beving het leven. En nog 's honderden raakten ernstig gewond. Daarbij verwoestte het talloze (historische) gebouwen, parkeergarages, scholen, winkels, restaurants en de kathedraal. Met name het centrum van de stad werd zwaar getroffen.

We zijn in Christchurch omdat we een klusje te doen hebben. Namelijk een overnachtingadres zoeken voor de laatste drie nachten. Op onze zoektocht door het centrum lopen we door een winkelstraat. En lopen langs voornamelijk leegstaande winkels. Achtergelaten. Sommige met de verkoopwaar nog uitgestald. Heel af en toe is er een winkel in bedrijf. Maar de meesten staan het tamelijk desolaat bij. De deuren zijn voorzien van grote sloten. We zien afgebroken puien. Gestutte gevels. Met bouwhekken afgezette gebouwen. Leegstaande huizen, 'Gescheurde' trottoirs. En nog veel meer 'bewijsmateriaal' van deze afschuwelijke schok.

We waren er een beetje op voorbereid. Op dit alles. Maar nu we de gevolgen van dit natuurgeweld met eigen ogen zien, maakt dit wel de nodige indruk.

De inwoners van Christchruch waren niet voorbereid op de 'klap'. Ze hadden de afgelopen anderhalf jaar al drie flinke bevingen te verduren gehad. Die veroorzaakten de nodige schade. Echter er waren geen slachtoffers te betreuren. Maar in februari 2011 dus wel.

Het 'echte' centrum, met de Kathedraal en de hoofdwinkelstraat krijgen we niet te zien. Het gebied (enkele vierkante kilometers groot) is afgezet met hekken. Niet toegankelijk. Het hart van de stad is totaal verwoest. Het wordt de 'red zone' genoemd. Alleen hijskranen en werkmannen hebben er toegang. En zij trachten beetje bij beetje de stad weer op de been te helpen. Sommigen denken dat het zeker 25 jaar zal duren voordat alles weer up and running is.

'Wat een verwoestingen hebben hier plaats gevonden'. Het geheel doet zelfs enigszins macaber aan. 'Een spookstad noemde Gerda het'.

Restaurants, winkels, gebouwen die in de Lonely Planet genoemd worden, bestaan gewoonweg niet meer. Totaal verwoest. Of weggevaagd. Toeristen lopen ook wat verdwaasd rond. Eigenlijk is er niets meer, wat in de Lonely Planet staat, nog te zien. 'Letterlijk, alles is weg'.

Vanochtend heeft er een memorial plaatsgevonden. Omdat de beving precies een jaar geleden plaatsvond. Hierbij zijn de tallloze slachtoffers herdacht. Veel slachtoffers zijn gevallen in het televisiegebouw. Dat compleet verwoest is. Ook in het winkelcentrum waren doden te betreuren. In een deel van het winkelcentrum (dat nu nog toegankelijk is) is een plaquette geplaatst ter nagedachtenis aan de slachtoffers. En in elke oranje wegwerkerspion (waarvan er heel veel staan in de stad) zijn bloemen gestoken.

Tijdens onze reis hebben we een aantal mensen gesproken die in Christchurch gewoond hebben. Maar er zijn weggetrokken vanwege het steeds terugkerende gevaar. Immers, afgelopen juni en december zijn er nog een flinke bevingen geweest. En zeer regelmatig zijn nog flinke naschokken voelbaar ( vanaf 4 september 2010 (1e aardbeving) maar liefst 9672!, en nee dit is geen typefout).

De komende drie dagen verblijven wij in deze stad. En zullen zeker nog meer gevolgen van de aardbeving te zien krijgen. Indrukwekkend. Dat is het zeker.

“In September we rolled our sleeves up and dug it

In February we cursed it and dug again

but in June I sat and cried.

I couldn't dig anymore”

(uitspraak van een inwoner van Christchurch, na de derde aardbeving

de vierde moest toen nog komen.....)

Gerda en Gerrit