Toen ik vanochtend de aankomsthal van het vliegveld uitliep drong een zoete geur mijn neus binnen. Het marsepeinachtige suikerzoete goedje verspreidde zich door mijn lichaam.

Ik zou graag willen geloven (en u vast ook lieve volger, u bent immers ook de beroerdste niet) dat het de geur van de overvloedig bloeiende brugmansia' s is, of de schuttingvullende Campsis. Of de mimosa met zijn kanariegele pracht. Of de naaktbloeiende pluimvormige paarse Paulownia. Of de talloze honingbomen die de overvolle wegen en straten een beetje staan op te fleuren.

Maar het zouden natuurlijk ook de geweldige en talloze lekkernijen zijn die uitgestald liggen in de verschillende vitrines. Taartpunten, deegrolletjes gevuld met zoete meuk. koeken, koeken en nog 's koeken, complete feesttaarten, You name it. Het is er. Peruvianen zijn echt zoetekauwen. Dat moet wel.

Maar het kunnen ook de zoetgevooisde klanken van John Lennon zijn. 'Jaha, die is dood'. Een tijdje al. Weet ik ook wel. Maar hier weten ze dat nog niet zo lang. Want in 2007 (mooi op tijd!!) hebben ze in Lima een, overigens fijn gelukt, standbeeld voor hem opgericht. Ik vermoed dat de kunstenaar in kwestie de LOI cursus 'boetseren-is-best-leuk-als-je-er-maar- oog-voor-hebt' toch al weer enige tijd geleden met goed gevolg heeft afgerond.

Even voor uw beeld. Onze John staat vol ornaat met gitaar, gestemd en wel, (want onze John heeft een broertje dood aan een slecht gestemde gitaar) een beetje voor zich uit te spelen.

Klein dingetje. Een detail. Een kleinigheidje. Maar toch. John staat met zijn rug naar het water. Niks aan het handje zou je zeggen, Maar dit is niet zomaar een watertje. Welnee. Dit is de Pacific Ocean. En noem dat maar 's een watertje. Er is er zover ik weet maar een (1)van. Dus een beetje gek is het wel. Dat John zijn klanken niet toevertrouwd aan deze Pacifitische Oceaan.

Nu wordt er gefluisterd (zachtjes, maar dat heb je al snel met fluisteren), het gerucht gaat, boze tongen beweren, ik heb van horen zeggen dat onze John een beetje watervreeshaat heeft. Jaaaaahhhhhhh!! En meer haat dan vrees. Heb ik me laten vertellen. En niet zo'n beetje ook. En dat schijnt dan weer te komen omdat onze Sjonnie pas bij de derde poging slaagde voor z'n watertrappeldiploma. Jaahhaaa! Weinig mensen weten 't. Logisch, ik zou er ook niet mee te koop lopen. Zeker niet na m'n dood.

Het schijnt dat bij de eerste poging de vingertjes net niet voldoende boven het water uitkwamen. Klote! Voor John. De tweede poging strandde omdat hij zijn keurig gekamde (dat dan wel weer) haartjes niet droog hield. Ook kut. Ik denk dat ie zich bij deze poging teveel op z'n vngertjes concentreerde, want die gingen nu wel goed......
Tijdens de derde poging ging ook niet alles volgens het boekje, maar de badmeester in kwestie schijnt het door de watertrapvingers te hebben gezien.

De afgelopen weken hebben verschillende mensen (uitsluitend lief en goedbedoelend) bij mij geinformeerd naar mij reis(plannen). En daarbij heb ik me wat terughoudend uitgelaten. Weinig enthousiast. Wat terughoudend.

Effe eerlijk Gerrit. Why?

'Reisvrees mensen'. Symptomen? Twijfel. Knopen in buiken. Zware maag. Slapeloze uurtjes. Dat werk. Waarom toch Gerrit? Ie hep dit tog al voaker edoan mien jong! Ja, u heeft gelijk. Ik weet het ook niet precies. Toch iets van spanning. Toch iets van tien weken alleen. Toch iets van die hoge bergen, Toch het grote onbekende .....Ik weet het niet precies. Zal wel een combi van factoren zijn.

Weet u. Het zou allemaal kunnen. Van die eerder beschreven oorzaken van die zoete geur. Taarten, geurende bloemen, ons Sjonnie. Zeker. Maar ik denk niet.

Ik vermoed dat het de uitlaatgassen die zich een weg banen in deze bijna 10 miljoen inwoners tellende stad. Die specifieke geur is er altijd. In een grote stad zoals Lima. Maar ook heb ik 'm in Boekarest geroken, In Lahore, Islamabad, Kathamandu. Overal. Die geur is overal hetzelfde. Ongezond. Maar herkenbaar. Het geeft een gevoel van thuiskomen.

En toen ik die geur vanochtend vroeg rook toen wist het weer. Weg twijfel. Weg knoop in de buik. Weg zwaar gevoel in de maag. Ik weet weer waarom ik dit doe.

Het wordt weer een groot avontuur. Ik voel 't. Spring maarachterop!

En snel een beetje.....!!!