U begrijpt dat deze hele onderneming een innige samensmelting – en werking is van mens en machine. Dus vandaag 's even aandacht voor de machine.

De dag begint vroeg. Tenminste ik vind 5.00 uur best vroeg. Zeker op vakantie. Maar iedereen staat hier rond dit tijdstip op. En ik doe dus maar mee.

Ik neem mijn fiets 's goed onderhanden. Ik reinig en smeer de ketting. Loop alle spaken na. Verhelp een irritant kraakgeluid in mijn zadel en zet het ding daarna een ietsje hoger. Ik loop alle moertjes na en vul een band met wat lucht en laat wat lucht uit een band.

Niet uit dezelfde band natuurlijk. Dat dat zou vreemd zijn. Tijdverspilling ook. Ik kan toch voor zeker mijn kostbare tijd beter besteden. Lieve lezer: U dacht toch niet........ ? Afin, ik stel mijn stuur wat bij en klaar is Kees. Er is natuurlijk geen Kees te bekennen. Laat staan dat ie klaar is. Die hele Kees is in geen velden of wegen. Ik heb nog gezocht, maar vinden ho maar. Had zeker een goed verstopplekje. Altijd als je Kees nodig hebt dan is ie 'm gesmeerd. Als ie er wel was geweest had ik ie verdorie mooi dit klusje kunnen doen. Nu stond ik er weer alleen voor. Mooi kut.

Hoe dan ook: na al die woeste arbeid kunnen we veilig zeggen: 'we are ready to go'!

Echter dat klinkt net ff leuker dan het is. Het is namelijk soepkippenweer. Warm en vochtig. Normaal gesproken ideale omstandigheden voor goeie sex. Maar daar moet ik nu heel even niet aan denken. Waar ik aan moet denken is om in hele stukken Gerrit in de stad Pisco te geraken. Slechts 40 km van hier. Maar met een gevaarlijk kantje.

Gisteren ging de P.A. Highway nl, na 300 km, over in een tweebaansweg. En daarmee verdween ook mijn vluchtheuvelfietspad. Ik hoopte dat het verkeer zich enigszins aan de nieuwe omstandigheden zou aanpassen. Echter zoals verwacht knallen ze met een gangetje van 130 km onverminderd hard door. Voorspelbare knakkers zijn het. Ik moet met het wegvallen van de vluchtheuvel op het uiterste stukje van de rijbaan fietsen.

De chauffeurs op deze weg zijn alleen bereid om te remmen voor een barierre. Een obstakel. Ik hoopte een obstakel te vormen in de ogen van deze kamikazepiloten. De werkelijkheid wil anders. Deze fietser uit Holland is een detail. Een vervelend detail. Iets dat uit de weg geruimd moet worden. Ze blazen me gewoon van de weg.

Maarrrrrrrr ze hebben buiten de waard gerekend. Ha ha!! Ik heb een geheim wapen. Een onverwacht dingetje. Iets dat ik zo uit de hoge hoed tover. Een aap uit de mouw. Iets waar ze geen rekening mee hebben gehouden. Ik lijkt potdomme Hans Klok wel. Of Tita Tovenaar, dat keur ik ook goed.

Zak zeggen wat het is? Ik heb een spiegeltje!! Ha ha!!!!!!

En. Niet onbelangrijk: ik gebruik 'm ook. Ik kijk meer in het ding gedurende 1 minuut dan in al mijn autorijlessen bij elkaar (ik ben destijds 5 x gezakt voordat men mij volledig terecht pas het felbegeerde roze papiertje in mijn handen drukte…….., kortom u heeft beeld.......).

Ik zal je verklappenhoe ik mijn tactische plan ten uitvoer breng.

Steeds als er zo'n gevaarte van achter aan komt denderen en draven, doe ik in eerste instantie net of ik 'm niet hoor. En blijf gewoon fietsen waar ik op dat moment fiets. En als het gevaarte me dan op enkele meters genaderd is, dan pas, op het allerlaatste moment, dan schiet ik de berm in. Ha ha!! Hadden ze nooit verwacht. Heb ik ze mooi tuk.

Maar ff zonder dollen. Het is wel een helse onderneming op deze wijze. Ik kom er ook achter dat ik bij de aankoop van mijn fiets een belangrijke vergissing heb begaan. Toen de verkoper aan Gerritje vroeg of de fiets ook voorzien moest worden van een kleurtje, zei Gerritje: Neeuh, doe da ma nie. Doe maar gewoon zwart. Niet te opvallend. FF later kocht ik mijn fietstassen. Vijf in getal. U raad de kleur al. En nu fietst er dus een zwart gevaarte op de weg. Lekker onopvallend Gerrit. Om die reden fiets ik met een kanariegeel shirt en een Max en Alex knaloranje jas. Ik krijg er vast geen verkering mee, althans geen vaste, maar zien zullen ze me. Verder tooi ik me met een reflecterend hesje en bij schemer draag ik een flikkerlichtbovenarmarbandofhoetthefuckinghell zo'ndingookhetenmag.

Verder ben ik retescherp de hele dag (vooral de laatste twee fietsuren!!) en ben ten allen tijde bereid om een duik in de berm te nemen. Ik noem het bermschieten. Maar eh.....no worries!!

* als ik toch dood moet dan liever zo dan eh.....achter een winkelwagentje bij de Aldi of Liddl of een eventueel andere desnoods uw favoriete supermarkt naar keuze. Kijk maar even. In principe is elke keuze ok. Maar de Aldi of de Lidll lijken mij het meest sneu. Dat lijkt me goddomme echt helemaal nix. Zitten jullie daar. Op mijn uitvaart. Een beetje te snikken en te snotteren. En daar staat dan zo'n toespraakmevrouw of nog erger -meneer die er dan nog iets van een verhaal van moet maken. Lijkt me in het geval van een winkelwagentjedood ECHT onbegonnen werk. .... 'ach lieve aanwezigen nog an toe, wat een verdriet..... onze Gerrit ...........dood.......achter een winkelwagentje.....en ook nog toen ie net de gezinsverpakking keukenrollen (in de aanbieding nog wel!!) wilde pakken....of de wc-rollen.....(maar die waren niet in de aanbieding dus dat lijkt me onwaarschijnlijk mits ik natuurlijk heel nodig moest schijten, dan weer wel) we zullen het nooit weten.........wat zullen we 'm missen........
Da's toch weinig heldhaftig of niet dan? Achter een winkelwagentje! Dan kun je toch niet echt van een heroische dood spreken toch?!

Ik fiets door een gebied dat in 2007 door een flinke aardbeving is getroffen. Het nieuws is wellicht aan u en zeker aan mij destijds voorbij gegaan. Grote delen van de steden die in dit gebied liggen zijn hierbij verwoest. Meer dan 200 doden waren te betreuren. De herstelwerkzaamheden zijn nog steeds in volle gang en het gaat allemaal nog wel ff duren. De stad Pisco is ook flink beschadigd. Aanvankelijk was mijn plan om de stad te gaan bekijken. Maar ik besluit om van het plan af te wijken. Want waar zijn plannen anders voor? Pisco laat ik links liggen en ik sla rechtsaf (links zou vreemd zijn nietwaar?) richting Paracas. Paracas zou aan de zee moeten liggen. Ik ben inmiddels dol op havenstadjes vooral omdat Jan Smit en zijn olijke kornuiten met plechtig hebben beloofd daar niet op te zullen duiken. Met die niet geheel onbelangrijke zekerheid maal ik de trappers met veel plezier rond.

Het is een kleine omweg. Vijventwintig kilometer. Maar wat? Deze hele reis, wat zeg ik, het hele leven is een soort van omweg. Dus dit stukkie kan er ook nog wel bij. Daarbij kan ik de drukke Highway voor even verlaten.

De temperatuur heeft inmiddels weer ´normale´ waarden aangenomen. Het is veertig graden. Ik wordt getracteerd op een desolate zeeweg. Zo'n weg met de zee rechts en verder niets. Zo'n weg die wel ergens begint maar uitloopt op niets. Je kunt me geen groter plezier doen. Heerlijk!

Het fietsen gaat hier soepeltjes en fijn. Na 60 km rol ik het plaatsje binnen en vind snel een eenvoudig doch voedzaam onderkomen.

Enne, wat zijn je plannen Gerrit? Waarheen leidt de weg mien jong?

Well, manana (morgen) neem ik afscheid van mijn grote vriend: de zee. Weliswaar is het vantongzoenen net niet helemaalgekomen maar we zijn toch een soort van vriendjes geworden. Maar de vriendschap loopt op z'n eind.

Ik ga het binnenland in. Op weg naar Ica.

Adios.