'Zo, ik ben een kilootje of wat lichter'.

Om elk misverstand meteen maar uit de weg te ruimen: ik zelf niet. Dat zou pas echt fijn zijn. Maar mijn fietstassen wel. Die wegen sinds een uurtje of wat een ietsje minder. En dat is natuurlijk ook fijn. 'Alles wat een fietser thuis laat is immers mooi meegenomen'. Maar eerlijk gezegd is het niet geheel vrijwillig dat ik nu wat minder spulletjes heb.

En de dag begon zo mooi. Ik vertrok uit Paracas. Vriendelijk afscheid. Lekker weer. Rustige weg. Niks aan het handje. Na drie kwartier fietsen kwam ik weer op de grote Highway. En die hield zich ook opvallend rustig.

Het landschap kenmerkt zich door grote zandduinen links en rechts van de weg. Er wordt heel en af en toe een poging gedaan tot iets van landbouw. En ik zie van tijd tot tijd ook wijnbouw. Maar 99% van wat ik zie bestaat uit zand.

Mijn watervoorraad vliegt er door. Het is echt knetterwarm. Onderweg scoor ik nog een fles water en een zakje chips. Na 4,5 uur fietsen rol ik een dorpje binnen. Daar bestel ik een Sopa d' Pollo (soep) en Aroz d' Pollo (rijst met kip).

Sopa's zijn hier volop verkrijgbaar. En dat is fijn. Want ik ben er gek op. Voor ongeveer 50 eurocent krijg je een aquarium vol voorgeschoteld. Nadeeltje is dat het veelal lauwwarm geserveerd wordt. Meteen binnen lepelen dus maar die meuk.

Ik heb m'n fiets tijdens het kauwen van bovengenoemde maaltijd zo geposteerd dat ik 'm voor ¾ kan zien. U voelt 'm al aankomen........ bij het wegfietsen valt mij oog op een opstaande rechterfietstas. Het gedeelte van de fiets waar ik het oog dus niet op had. Fuckerderduck!!

Gedurende mijn carrière als kasteelbeheerder was er een periode dat er fietsen van kasteelgasten werden gestolen. Gemiddeld twee per week. De boeven wisten precies hoelang gasten 'binnen' waren en in die tijd sloegen ze hun slag.

Het viel mij op hoe de eigenaren van die fietsen vaak helemaal van slag raakten als ze bemerkten dat hun fietsen gestolen waren. De meesten waren helemaal van het pad af. Helemaal in de war. En ik vroeg mij dan af of mij dat ook zou gebeuren. Of ik ook zo ontdaan zou zijn.

Toen ik zeventien was maakte ik een fietsreisje door Belgie en Luxemburg. Op mijn Gazelle 'flying Dutchman'. Zonder met versnellingen. Ergens tijdens die reis geraakte ik in Brussel. Zo groen als gras was ik. Ik had zo'n wijde pofbroek aan met van de zakken genaaid op de zijkanten van de broek. En daar zat natuurlijk alles in: paspoort, fietssleutel, pasjes, de hele meuk. Een groep zwervende meisjes wist er wel raad mee. Dat was mij eerste beroving. En tot vandaag ook m'n laatste.

Ontdaan ben ik niet. Immers mijn fiets is ook niet gestolen, echter met een licht katterig gevoel fiets ik verder. Komt ook omdat ik nog niet precies weet wat 'de schade' is. Laptop (dus ook al mijn foto's), I pod, paspoort, bankpassen....... ? Omdat ik geen zin heb om dat allemaal op straat 's fijn te gaan inventariseren fiets ik verder. Daarbij, het spul is toch al weg. Het nu meteen uitzoeken helpt me toch niet verder.

Helemaal mee zitten (letterlijk en figuurlijk) deed het vandaag toch al niet. Ik werd namelijk gekweld door een gruwelijke vorm van zadelpijn. 'Negeren Gerrit'. Ja, k’zou wel willen, maar het gaat echt niet. Ik heb een wondje en dat wondje zit precies waar mijn zitvlak het zadel raakt. Om de zoveel kilometer stap ik af. Ik verzet het zadel gedurende de reis wel 10 x. Maar echt fijn wordt het niet.

Ik besluit vlak voor de stad Ica de afslag te nemen naar Huachina. Mijn reisgids verhaal over een spectaculaire zandverstuiving. Het 'leest' net iets te toeristisch. Maar ik neem de gok.

En dat was een goed gelukte gok.

Wat een vervreemdende plek. Rondom iets van een kunstmatige gecreëerde oase, met palmen en een heus roeivijvertje precies in het midden, liggen zandduinen. ik schat 150 meter hoog. Sommige zelfs hoger. Ze omringen de oase. Fantastisch mooi! Je kunt er met een zandcross auto naar boven gebracht worden en met een surfboard naar beneden glijden. Dan kan.

Maar een uurtje voor zonsondergang beklimt uw eigenste zandduinencorrespondent de duinen (en dat doe ik natuurlijk alleen voor U lieve volger, voor wie zou ik dit anders doen......) . De klim duurt maar liefst 20 minuten. 1 stap vooruit, halve stap terug. Dat werk. Maar boven gekomen wordt ik getrakteerd op een van de mooiste uitzichten ever.

Look at the pictures!!!

O ja, de diefstalschade: de dief kan leuk zo'n 60 Hollands talige boeken gaan lezen. En als de accu leeg is kan ie 'm mooi opladen m.b.v. mijn wereldstekkertje. Kan ie daarna fijn verder lezen. En hij/zij kan zijn water gaan zuiveren met mijn waterfilter. En mocht ie ziek worden dan hoeft dat niet meteen ten koste te gaan van zijn eigen risico qua financiën. Als ie een beetje gezond leeft kan ie de komende drie jaar vooruit met mijn medicijnvoorraad.

Allemaal vervelend. Zeker. Ik sleep die zooi natuurlijk niet voor niets mee. Maar overkomelijk.

En voordeeltje: Ik heb fijn een kilootje of wat minder mee te slepen.

Adios.