Vanochtend vroeg ben ik uit Cuzco vertrokken. Tja. De fietszin was groot en alle gezondheidseinen stonden weer op groen.

Cuzco uitfietsen bleek op zichzelf niet eens zo'n geweldige klus. Ik moest de Avenu de Cultura vinden. En die dan helemaal uitfietsen. Dat ding vinden viel nog niet mee. Maar eenmaal gevonden rolde ik in anderhalf uur zo de stad uit. En was ik ook meteen 300 metertjes afgedaald. En dat lijkt fijn. En dat is ook fijn when it happens. Tuurlijk. Beentjes in de niet bewegen stand En rollen maar (een beetje gehandicapte moet dit gevoel herkennen....).Maar ff een klein dingetje. Een detail. Ik moet dezelfde dag nog ongeveer 400 meter stijgen. Dus dat is dan nu: 300 + 400........ Dat dan wel weer. Maar goed. Een kleinigheidje houd je altijd nietwaar.

Cuzo uitrijdend zie ik vooral veel gedoe. Gedoe met metaal. Met hout. Met olie. Heel veel olie. Gedoe met kabels. Leidingen. Kortom veel industrie. Ook kinderen die met bussen mee moeten en staan te wachten. En mensen op weg naar hun werk. Het glijd allemaal langs mee heen.

Het fietsen gaat fijn en soepel. Ik heb vanochtend mijn ketting wat strakker gelegd en dat trapt voelbaar een stuk beter. En dat is met een Santos-fiets nog een heel karwei. Zo'n ketting strakker leggen. De verkoper vertelde het ook pas toen ik mijn koopcontract net had ondertekend. O ja, nog een klein dingetje......

HietkomttiedespoedcursushoelegikeenkettingstrakkerbijeenSantosfiets (en alleen bij een Santos fiets anders kunnen er rare dingen gebeuren):
Het vehikel moet op z'n kop. Dan moeten er aan de onderzijde van het frame twee moeren los. Dan moet de trapas gefixeerd worden en dan heb je een hamer nodig ...... eh ja..... hamer in het Spaans? ........el martillo.......(graag gedaan deze spoedcursus 'hamer' in het Spaans, altijd handig als je zelf 's een ketting strakker moet leggen of iemand de hersens wil inslaan, kijk maar even wat het beste voelt).

Na veel vijven en zessen heb ik dan zo'n ding weten te bemachtigen. Met die martillo moet ik dan met veel gevoel een paar tikken tegen mijn gefixeerde trapas geven. En dan maar voelen. Als het goed lijkt dan moet het hele zaakie in omgekeerde volgorde weer vast worden gedraaid. Nog een keer voelen. Shit. Te strak. En zo herhaalt dit hele ritueel zich drie keer. En dan zit ie goed. Tijdens een fietsreis van tien weken rekt een ketting gemiddeld 1,5 -2 cm uit. Het is bijna niet voor te stellen dat ijzer in combinatie met slijtage zoveel uitrekt.

Ik voel dat lijf en leden nog niet helemaal gewend zijn aan de hier heersende hoogten. Ik adem zwaar. En veel vaker dan normaal. Ben kortademig. En daar hebben ze in Peru een middeltje voor: Coca bladeren. Coca bladeren zien er uit als laurierbladeren. Het gebruik ervan is eigenlijk illegaal maar zelfs in hotels staat een schaaltje klaar voor algemeen gebruik. 'Peruviaans gedoogbeleid'.

Het wordt aanbevolen bij hoogteziekte. Hoogteziekte kan gevaarlijk zijn. Knallende hoofdpijn, dorst, droge mond en kortademigheid zijn de verschijnselen. Wanneer je ze allemaal tegelijkertijd hebt en het duurt langer dan 1 dag dan moet je zo snel mogelijk naar lager gelegen gebieden afreizen. Maar omdat dat niet altijd mogelijk is er een medicijn (diamox). En dus hier in Peru de Coca-bladeren.

Ik geloof er niet zo in. Coca bladeren schijnen een hallucinerende werking te hebben. En ik denk dat daarom de mensen hier dat spulletje gebruiken. Ze knallen het in de thee. Kauwen er op. Iedereen heeft wel een voorraadje op zak. En het wordt overal te koop aangeboden.

Ik fiets tot een uur of 13.00 uur. En beland op een zeer vriendelijk 'Plaza des Armes' (het centrale plein) van een slaperig stoffig dorpje. Ik eet er de lekkerste Sopa (soep) tot nu toe. En omdat ie zo lekker smaakt neem ik ook een Segundo (tweede gerecht) en laat het me best smaken.

De zon schijnt overvloedig. Het landschap bestaat uit hoge bergen. Aan de randen van de wegen zijn boeren in de weer met het bewerken van het land. Mais wordt hier geteeld. En ook luzerne. Dat weer dienst doet als voer voor het vee. En vlas. Ook staan er van tijd tot tijd grote oppervlakken Eucalyptusbomen. Natuurbeschermingsorganisaties zijn niet blij met deze begin 19 eeuw uit Australië overgewaaide boom. Ze vermeerderen zich supersnel en verdringen de inlandse bomen. Maar de houtindustrie lijkt van de nood een deugd te maken. Ik zie van tijd tot zagerijen die de zeer snel groeiende bomen verwerken tot balken en palen.

Gaandeweg wordt het weer wat minder. Ik merk dat het weer op deze hoogten vrij snel om kan slaan. En dat doet het ook. Het begint met regenen. Eindelijk kunnen mijn waterdichte fietstassen doen waarvoor ik ze ingehuurd heb.

Rond 16.00 uur en na 55 zware kilometers rol ik Urcos binnen. Een iets groter plaatsje dan de dorpjes die mij vandaag verwelkomd hebben. Ik vind er een onderkomen. Maar de naam onderkomen mag het eigenlijk niet dragen. Want het geheel is slechts ten dele overdekt. En omdat het regent valt er ook wel wat water in mijn kamertje. En moet ik mijn fietstassen en overige onmisbare meezeulmeuk strategisch opstellen.....Heel best is het niet.

Op het centrale plein in het dorp is een kerstmarkt. Ik slenter er verschillende malen vierkant rond enkoop een lekkere vers gebakken maïskoek. Steun ik de plaatselijke middenstand ook nog wat.

In de avond vind ik een restaurant en dat bleek een weinig gelukkige keuze.Daarbij is het ook nog 's flink nat en koud hier.Ik vind dat ikvoldoende alibi heb verzameld om snel onder de wol te kruipen.

Morgen weer 300 meter klimmen. Ik lijk wel een (berg)geit.....beehhhhhh!!!

Buenos dias