De gemeente Roermond had ooit een groot probleem.

Op de vele historische gebouwen in de stad werden aanplakbiljetten geplakt. Aanplakbiljetten waarop evenementen werdeen aangekondigd. Los van het feit dat dergelijke aankondigingen natuurlijk mistaan op oude gebouwen en kerken kostte het de gemeente ook vele tonnen op jaarbasis om de posters te (laten) verwijderen.

Vele oplossingen werden bedacht. Niet een werkte. Totdat men het idee kreeg aangereikt om 'mee te gaan plakken'. En zo gebeurde het dat op een dag gemeenteambtenaren aanplakbiljeten op historische gebouwen gingen plakken. Over de bestaande aanplakbiljetten heen. Met teksten als: 'evenment uitverkocht' of 'afgelast' of 'verplaatst'. Het probleem was binnen enkele maanden gereduceerd tot nivootje acceptabel.

Het is 2e kerstdag bij u. En hier ook trouwens. We leven hier zes uurtjes eerder. Maar voor de rest lopen we qua kerst gelijk. Ik vertrek. Het is vroeg. Het regent. En op het program staat een relatief korte etappe die mij gaat brengen naar Sicuani.

Ik heb zojuist een zelfbereid ontbijtje veroberd dat bestond uit 4 platte ronde broodjes met jam, 1 mandarijn en 1 banaan en 5 slokken cola. Mijn vader zou zeggen: 'de Koningin heeft niet lekkerder gegeten'. En zo is het Pa!

De eerste 20 kilometer verlopen soepel. Dan weer een klimmetje en dan weer het overmijdelijke dalen. Maar echt dalen doe ik niet want vandaag kom ik weer 300 meter dichterbij de wolkenhemel.

Het wegdek doet zijn naam eer aan. Het asfalt is gedurende de hele reis al van prima kwaliteit. Ik bouw een rustpauze in en doe dat bij een kerkje. Lijkt me op 2e kerstdag wel toepasselijk. Ik wil er een kaarsje aansteken maar ze wil geen vlam vatten.

Wat ook geen vlam wil vatten zijn de sigaretten en sigaren in Peru. Ik heb gedurende mijn reis (tot nu toe) niemand zien roken. Uw eigenste verslaggever heeft geprobeerd te achterhalen over het hoe en waarom. Maar helaas. Ik moet u het antwoord schuldig blijven. Misschien past het niet in de cultuur. Misschien is rookgerei wel te kostbaar. Of de Peruvianen zijn zich zeer bewust van de gezondheidrisico's. I don't know.

Het eten dat ze verorberen is daarentegen is weer iets minder gezond. Vet. Zeer vet!! Gevolg is dan ook dat het volkje hier dan ook.....eh....gezet is, qua postuur. Jonge vrouwen worden als snel wat dikkig. Volwassenen zijn zonder uitzondering dik. En dat kan ook bijna niet anders. Er wordt ontbeten met rijst en vlees. Rond 14.00 uur wordt een voorgerecht en een hoofdgerecht gegeten. En des 's avonds doen ze dat nog 's dunnetjes over. En dat is alleen nog maar de frequentie van eten. Het eten zelf is ook vet. In de Sopa drijft doorgaans een dikke laag met vet.

Na mijn rustpauze stap ik op. Tja, ik kan wel blijven zitten in dit kerkje. Maar dan kom in nooit in Bolivia.

De regen is vertrokken. De zon schijnt overvloedig. De temperatuur stijgt en dat doet de weg gelukkig niet. Die verloopt zo vlak als de Flevopolder. En daarbij is het landschap ook nog 's van buitengewone schoonheid. Het mooiste tot nu toe op mijn reis.

Alleen denken mijn benen daar ietsjepietsje anders over. Er komt een vermoeidheid binnengeslopen die z'n weega niet kent. Ik moet er regelmatig af om even op adem te komen. Is het de hoogte? Heb ik een energietekort? What's up Gerrit? Ik weet het niet. Maar een rustdagje ingelasten morgen lijkt me een goede keuze.

En over goede keuzes gesproken: ik heb net als de gemeente Roermond ook even omgedacht. Misschien niet helemaal volgens het boekje. Maar toch.

Ik schreef u eerder over mijn zadelpijn. Ik wilde u er niet mee lastig vallen. Maar ik heb alles geprobeerd om het zadelpijnleed te verzachten. Zadel hoger. Zadel lager. Stuurstand gewijzigd. Zader zelf in andere posities gezet (wel 20!!!). Andere fietsbroek. Andere fietsonderbroek, andere fietsbroek....... Afin, u heeft een beeld.

En toen dacht: ik zet zowel stuur als zadel in de originele stand. Even terug naar nul. Qua broek dan. En ik fiets dus nu zonder broek. Mwa.....helemaal zonder zou zeer waarschijnlijk rare reacties op roepen. Maar onderbroek en fietsonderbroek zitten nu onderin mijn fietstas. En ik koers onderbroekloos door Peru. En te vroeg juichen is nooit handig. I know! Duitsers scoren immers altijd in de laatste minuut. Maar de eerste signalen zijn hoopgevend.

Het is pas 13.00 uur wanneer ik Sicunai binnenrol. Een middelgrote stad. Ik vind er een prima hotelletje. Met een lauwwarme douche.

Ik denk dat ik hier maar 's twee nachtjes blijf plakken.

Hasta Luego (tot ziens)