Vandaag is het op de kop af dat mijn moerder precies 90 kaarstjes had moeten uitblazen. In een (1) keer. Geen excuses. Geen alibi van ik ben oud. En behoeftig. Hup uitblazen die dingen. In een (1) keer.

Maar ik denk dat ze dat echt niet zag zitten. Dat ze 90 kaarsjes toch wat teveel van het goede vond. Dat ze er wat tegenop zag. En mede daarom heeft ze het tien jaar geleden maar bij tachtig gelaten. Tien jaar geleden overleden alweer! Tjonge. De tijd lijkt soms zo door je vingers te glippen. Ik moet sowieso elk jaarop 3 januari aan haar denken.

Ik ben vanochtend vroeg (heeeeeel vroeg) met een local bus naar Puno gehobbeld. De rit was prachtig. De zon kwam net op en we hupsten en bupsten langs het Titicacameer. Geweldig. Rond 6.30 uur stond ik weer in Puno. Alwaar een stomverbaasde hotelbaas mij aan zijn deur trof. Ik probeerde het uit te leggen. Ik stamelde iets van vrouwen en drank. En iets van een vrij dodelijke combi. Maar, hij snapt het geloof ik nog steeds niet helemaal.......

Ik wil revanche voor de dag van gisteren. Ik knap me wat op en boek meteen een tochtje naar de drijvende rieteilanden. En reeds om 8.30 uur sta ik op een (1) van die eilanden.

De drijvende rieteilanden staan hoog op het lijstje van bijna iedere toerist. Op zichzelf wel te begrijpen. De constructie van zo'n eiland is een mirakel. Er zijn stokken in de ondiepe waterbodem gestoken. Daartussen is een laag veen opgebracht. En daarop zijn kruislings rietstengels gelegd. En zo is er een dikke laag ontstaan die het mogelijk maakte om daar huisjes en dorpjes te stichten. Tot zover niets aan de hand. Kat in bakkie. Kind kan de was doen. What 's the problem then?

Nou, deze drijvende eilanden worden zo bezienswaardig dat de toeloop van belangstellenden (ook wel toeristen genoemd) zo massaal is dat ik de schoonheid en de authenticiteit ervan nog maar moeilijk kan ontdekken.

Ik vind het eigenlijk een (1) groot toneelstuk. Die drijvende eilanden. Er zullen vroeger best mensen geleefd hebben. Maar ik krijg nu sterk het gevoel dat de mensen die er nu zgn wonen, s' ochtend vroeg worden ingevlogen, een incapakje aangemeten krijgen (hopelijk wel op maat!) en dan vervolgens de opdracht krijgen om zoveel mogelijk Solles uit de zakken van die domme toeristen te trekken.

En eigenlijk had ik dat bij de dag van gisteren ook. Je moet nl wel heel precies, door die toeristenbezienswaardigdemeuklaag heen kijken om nog iets van de oude gebruiken en tradities terug te vinden. Misschien zijn mijn ogen ook wel te veel verwend. En hebben ze al teveel gezien om hier nog van te kunnen genieten. Wellicht ben ik ook wel gewoon wat te zwaar op de hand voor toeristentoneelstukjes.

Ik merk dat de toeristenplekken en die topbezienswaardigheden me steeds minder voldoening geven. Ik wil eigenlijk geen kaartje kopen. In de rij gaan staan. Achter een man of vrouw met een vlaggetje aanlopen. En ergens op tijd moeten zijn. En dan weer door.

Ik merk dat ik meer voldoening haal uit de verschillende landschapstypen die ik doorkruis. En de persoonlijke gesprekken. Bv. met de man de biezen uit het Titicacameer snijd. En die ze vervolgens met ezeltjes naar het land brengt. Of de man die tussen de aardappel rijen het onkruid staat weg te hakken. Of de vrouw die op een bus staat te wachten met haar kleinkind en mij vertelt waar ze die dag naar toen gaan. En ook waarom. En de bananenverkoopster die mij verteld dat de zaken vandaag naar wens gaan.

Daar heb ik geen kaartje voor nodig. En ik hoef er ook niet op tijd te zijn. Of verplicht ergens aan mee te doen. En misschien nog wel belangrijker: dat is echt!!

Ik kan nog een middagje doorbrengen in Puno. En dat doe ik o.a. door een bezoek te brengen aan een arts. Ik heb mij namelijk twee weken geleden lelijk laten verbranden. Door de zon. Het was op die dag dat ik erg zal te klooien met het afstellen van mijn zadel. En dat nam me zo in beslag dat ik vergat dat het 35 graden was. En dat die koperen ploert onbarmhartig op mijn bolletje scheen. En dat het daarom misschien wel verstandig was om wat zonnebrandcrème op gevoelige lichaamsdelen te smeren. En dus ook om mijn lippen te verzorgen met UV-balsem.

Welnu. ik heb mijn onderlip lelijk verbrand. En kan al twee weken moeilijk eten en drinken. En soms is de pijn niet te harden.

De arts bekijkt het slagveld. Trekt de conclusie van verbranding, uitdroging en het binnendringen van vuil. Met als gevolg een ontsteking. Ze geeft me een antibioticazalfje en cacaoboter voor de nacht. En daarmee zou het snel beter moeten gaan.

Daarna slenter nog wat over wat marktjes. Schiet wat plaatjes. En ben blij dat ik morgen mijn stalen ros weer mag bestijgen. Op naar nieuwe non-toeristische avonturen.

Vlak voor het slapen gaan blaas ik denkbeeldig negentig kaarsje in een (1) keer uit. Dan hoeft mijn moeder dat niet te doen. Kan ze mooi blijven liggen. Ze zou er vast tegenop hebben gezien.

Adios!