Ik ben opgewonden. Jawel, lieve lezer. U leest het goed. 'Opgewonden'!

Zo snel als mogelijk is wil ik op pad. Weg van de plakvloer in mijn hotel. Maar nog veel belangrijker: vandaag ga ik het leukste doen wat deze fietsreiziger maar kan bedenken. Want lieve kijkbuisweblogkindertjes. Ik ga ergens in de middag een grens over. En niet zomaar een grens: de Boliviaanse grens!!

Minder leuk is wel dat dit ook het afscheid van Peru betekend. Jeetje wat zijn die kilometers in Peru omgevlogen. En het is ook wel jammer dat we een aantal onderwerpen niet hebben kunnen behandelen. Zoals dat van de Lama.

En dat is jammer, want Wereldwijd lopen er toch zo’n 3,7 van die spugende viervoeters rond. En ook hiero fiets ik er geregeld eentje tegen het lama-lijf.

De lama wordt in Zuid-Amerika traditioneel gebruikt als lastdier en wol leverancier, maar hij wordt hier meer en meer vervangen door de moderne vervoermiddelen en door het schaap als leverancier van wol en vlees.

Of het onderwerp: geloof. In Peru is 83% van de populatie katholiek. Dat wordt overigens ietsje anders beleefd dan wij in de Westerse wereld gewoon zijn. Men gelooft namelijk in God. Maar ook in de bergen. En het water. Die vormen geloof technisch gezien een drie-eenheid.

Of het toiletgebruik. De gewoonte is hier om na het vegen van de billen het wc-papier niet in het toilet te gooien. Daar is het afvoersysteem niet op berekend. Naast elke toiletpot in Peru staat een afvalemmertje. Met zo'n zwiepdeksel. U kent ze wel. De Blokkert verkoopt ze. De Hema. Maar hier dus ook. Meerdere keren per dag worden die dingen geleegd. En nee. Ze doen er geen afvalzakje in .........

Jammer, dat we dat niet meer hebben kunnen behandelen.

Ik vertrek ongebruikelijk vroeg: 7.00 uur. Ik heb dan al ontbeten. Ik ben zo opgewonden dat ik de routinedingen bewust wat achterwege laat. Vergeet water in te slaan. Mijn billen in te smeren tegen zadelpijn. Dat soort dingen.

Er lang bij stilstaan doe ik overigens niet. Want meteen vanaf het hotel begint de weg met 6% te stijgen. En dat is tot hier an toe. Maar dat houdt tie een kilometertje of 3 vol. Ik zit 20 minuten op de fiets en ben al kapot (de fietsdag van gisteren zit ook nog in mijn benen). Gelukkig is er ook iets van een afdaling. En eigenlijk gaat het de hele dag zo door. Beetje stijgen. Beetje dalen. En steeds links van me mijn onafscheidelijke vriend: het Titicacameer.

Na 55 kilometer neem ik de afslag naar links. Raar zo'n afslag. Want in de kleine maand dat ik nu reis heb ik eigenlijk maar een (1) echte afslag genomen. Alle andere dagen was het steeds maar rechtdoor. Maar nu moet ik echt linksaf slaan. Ik voel meteen een harde wind recht op m'n kruin. Deze laatste 30 kilometer richting de grens worden nog zwaar....

Ik lepel nog een Sopa naar binnen in een eetlokaaltje. En fiets verder. Maar het gaat zwaar. De wind woeit dat het een lieve lust of last is. Ik weet het niet precies. En het lijf is futloos. Ik fiets in de 3e of 4e (van de 14) versnelling. Maar de kuiten voelen als pap aan. Er moet meer eten in.

Na een kilometer of wat ontwaar ik iets van een dorpje. Het slaapt. Of iedereen hier is dood. Een (1) van de tweeën. Maar veel te doen is er niet. Er is geen restaurantje. In het enige winkeltje dat het dorp arm is koop ik een flesje cola en 2 pakken koekjes. Die ik voor ¾ naar binnen werk. De energie komt langzaam terug.

Om een uurtje of 13.00 uur verwelkomd het weirde grensplaatsje 'Yunguyo' mij. Alhoewel van verwelkomen niet echt sprake is.

Ten eerste wil ik mijn energietekort nu echt aanvullen met een fatsoenlijke maaltijd. Maar die maaltijd gaat me 10 SOL kosten, althans wordt me te verstaan gegeven. En dat is een ongebruikelijke prijs. Want normaal betaal ik 3 SOL. Maar deze restaurantdame wil gebruik maken van de onwetendheid van de een speciale menssoort: de toerist.

Immers, de kans is groot dat iemand die net uit Bolivia, Peru binnen komt rollen nog niet zo op de hoogte van de prijzen en gewoonten in Peru is. Aan mij heeft ze vandaag een verkeerde. En geef haar te verstaan dat ik al een maand in Peru rondrijdt en dat ze me niet moet fucken. Ze houdt voet bij stuk. Ik ook. Til m'n fiets over vijf drempels de straat weer op. En ga op zoek naar iets anders voedzaams. En vind dat ook. Gewoon voor 3 SOL.

Daarna wil ik mijn Peruviaanse biljetten omwisselen naar Bolivianoos. Dat kan op het centrale plein. Daar zitten een tiental vrouwen ieder apart achter een desk. Ik heb me goed voorbereid want ik weet dat hier soms rare dingen gebeuren. Ik weet precies hoeveel Bolivianoos ik moet krijgen.

De omrekenkoers bij meteen al de eerste dame lijkt te mooi om waar te zijn (en dan is het ook vaak te mooi). 'Maar goed, als zij het wil betalen'. Prima! Dus ik ga akkoord. En overhandig haar de biljetten. En daar gaat het helemaal fout.

Ze wil weglopen om zgn de Bolivanoos op te halen. Maar ik houd haar tegen en zeg dat ik mijn geld terug wil. Dan kan ze de Bolivianoos gaan halen. En dan zou de daadwerkelijke transactie kunnen plaatsvinden. In die volgorde ongeveer. Zo zou ik het graag zien.

Maar teruggeven van mijn geld ho maar. Het wordt een behoorlijk onaangename situatie die er in resulteert dat ik haar duim met zachte hand ombuig teneinde mijn geld terug te krijgen. Het lukt uiteindelijk. Dan zeg ik haar dat ze de Bolivanoos op kan halen. Maar haar interesse is ineens verdwenen......

Ik probeer het nog bij een ander vrouwtje. Maar die komt met een zo'n raar bedrag (koers) aanzetten dat ik het hele omwisselen maar laat zitten.

Eigenlijk ben ik trots dat ik me in korte tijd tweemaal de kaas niet van het brood heb laten eten.... En deze ervaringen doen niets af aan de geweldige tijd die ik in Peru heb gehad.

Het is nog 2 kilometer tot de grens. Daar aangekomen moet ik eerst een stempeltje halen. Dan moet ik na het emigratiebureau van Peru. Die zet een grote stempel in mijn paspoort. En daarmee ben ik volgens deze man: Finito!!

Ik fiets door richting de Boliviaanse grens en maak daar de onvermijdelijke grensfoto's. Het is druk bij de grens. Veel mensen vinden het stoer, zo'n man op een fiets, en ze willen allemaal met me op de foto. Ik neem de tijd. Het weer is prachtig en als ik die mensen er een plezier mee kan doen. Why not.

Dan kom ik bij de Boliviaanse grens. Waar een groot, dus niet te missen, portret van meneertje de President Evo Morales aan de muur prijkt. Hij is sinds 2005 aan de macht en is de eerste gekozen leider van het land. Ik moet een papiertje invullen. Krijg een emigratieformulier. En een stempel in mijn paspoort. En ik mag Bolivia in.

Er is een (1) klein dingetje. Het visum is geldig voor 30 dagen. Maar ik blijf er nog 40. De man zegt dat ik in La Paz of een andere grote stad een extensie moet aanvragen. Dat is niet fijn. Dat geeft altijd gedoe. Omweg. Wachttijd. Zet een streep door mijn reisschema. Ik vraag hem nogmaals of hij niet gewoon .....

Wacht, ik moet hem motiveren. De man ziet er corrupt genoeg uit om wat geld toe te schuiven (je moet er wel voorzichtig mee zijn, kan nl ook flink averechts werken of links dat weet ik niet precies). Ik schuif hem wat Bolivianoos toe. En hup daar staan ze: 2 stempeltjes van ieder 30 dagen. Dus theoretisch zou ik nog 60 dagen kunnen blijven. Ik ben blij dat mijn corruptieantenne vandaag goed werkte.......

Ik ga op weg naar Copacabana. En klein en vriendelijk stadje gelegen aan het inmiddels onvermijdelijke Titicacameer. Het Titicacameer wordt denkbeeldig doorsneden. 'Niet echt natuurlijk. Nee, hoe zou je dat moeten doorsnijden'? 'Denk toch 's na'. Zulke lange messen heb je niet eens. Denkbeeldig dus. Het is voor de helft van Peru. En de andere helft is van Bolivia. En is ben dus nu aan de Boliviaanse zijde van het meer.

De weg naar Cocacabana stijgt flink. De zon schijnt geweldig. Het is bijna dertig graden. Het wegdek is meteen een stuk minder van kwaliteit dan in Peru. Het lijkt hier allemaal wat armoediger. Droger, schraler. Anders. Prettig anders.

Ik haal 't en ga mijn eerste nacht in Bolivia doorbrengen in dit stadje.

Morgen en overmorgen ga ik Isla del Sol (het eiland van de Zon) bezoeken. Een Boliviaans eiland in het meer. Daar kan je op eigen gelegenheid (met een boot) naar toe. En een hele leuke trekking maken. Ik ga er m'n tijd voor nemen. En blijf er overnachten.

Adios.