Hopelijk bent u er klaar voor!

'Wat nu verrassing?, Jullie kunnen toch niet zeggen dat ik het niet tijdig aangekondigd heb'?. Het is zover hoor: het grote Titicacameerexamen!

Zet de tafeltjes even uit elkaar. Ver genoeg. Zo ja! Boeken van tafel. Telefoons uit. Klaar? Verdorie, wie moet er nu weer naar het toilet. Zal Sandra wel weer zijn, of Mariejan? Of Geesje? Of Marleen? 'Wat? Jacqueline weer!!!!!!. Altijd dezelfde. Nou, opschieten. Snel dan maar. Want ik wil nu wel 's beginnen.

Goed, iedereen op z'n plaats? Ik reik de formulieren nu uit. Het zijn 160 vragen! Nee, nu niet zeuren. U krijgt 6 uren om deze opgave te maken. Wie eerder klaar is mag het formulier (met je naam er op anders krijg je sowieso een nul) op de hoek van mijn bureau leggen. En dan mag je stilletjes (ik zeg stilletjes en als ik stilletjes zeg dan bedoel ik ook stilletjes) het lokaal verlaten. En dan mag je een joint opsteken. Of cocabladeren kauwen. Of iets anders waar je knetterstoned van wordt. Als de andere kandidaten er maar geen last van hebben.

Ik ga ondertussen het Eiland van de Zon nader onder de loep nemen. Volgens zeggen is dit het eiland, gelegen aan de Boliviaanse zijde van het Titicacameer, waar de zon geboren is. En ik wil wel 's met eigen ogen waarnemen waar de zon in de luiers gelegen heeft.

Ik ga er heen met een boot. Want dat heb je vaak met een eiland. Er zit een strookje water tussen het ei en het land. En dan is een boot een voor de hand liggend vervoermiddel. Een waterfiets kan ook. Of een onderzeeboot. Maar die kaartjes waren al uitverkocht. Jammer. Spijtig. Snorkelen had ook gekund. Maar het is een gewone boot geworden. Dus.

Welnu, die brengt me in anderhalf uur naar het eiland. Hij vaart letterlijk naar de zon. Want op het vasteland regent het. Eenmaal aangekomen vind ik snel iets van een onderkomen. Dat ik moet delen met 2 Argentijnse dames. Er zijn uitsluitend tripple rooms beschikbaar. Ik schik me in m'n lot. Ik lepel snel ergens een Sopa en iets wat op pasta lijkt naar binnen. En start rond het middaguur de wandeling. Dat is niets te vroeg. Want voor deze rondwandeling op het eiland staan maar liefst 6 uren.

Het begint met een vreselijk steile klim. Die de asem maar vooral dan die van mij met enige regelmaat doet stokken. Dat moet ie niet te vaak doen want dan is het niet eiland van de zon maar ook het eiland waar ik het loodje leg. En dat zou jammer zijn want dan heet het eiland niet langer het eiland van de zon maar het eiland waar Gerrit het loodje heeft gelegd. Dat heeft natuurlijk ook alles in zich qua potentie om een publiektrekker van jewelste te worden. Maar toch net ff anders. En nog een klein dingetje: ik kan er dan niet meer van genieten.

ik wandel over de Oostflank langs het water op. Er zitten in deze wandeling 4 toppen van ruim 4000 meter. En ik krijg er al snel twee voorgeschoteld. Damned! Maar wat een geweldige wandeling. Wat een fantastische uitzichten. Wat een schoonheid. De fotorolletjes zijn niet aan te slepen.

Na drie uren sjouwen bereik in het Zuidelijkste puntje alwaar wat ruïnes te bewonderen zijn. Heel veel tijd neem ik er niet voor. Want ik wil voor de schemering terug zijn.

Langs de Westzijde wandel ik terug en bereken dat een pauze van 15 minuten haalbaar moet zijn. Ik vind in een (1) van de weinige bergdorpjes een restaurantje en slobber een banaan naar binnen en pel een bak soep af. En dan gaat de trektocht al weer verder.

Ik ben de enige die the whole loop doet (waarom moet ik in vredesnaam weer the whole loop doen?, is geen examenvraag overigens, zou wel een interessante zijn by the way). Ik weet dit omdat ik geen tegenliggers ben tegengekomen. En er zijn ook geen nabije achtervolgers. Ik sta er alleen voor. Het is knetter heet. Graadje of 35+. De zon lijkt hier niet alleen te zijn geboren. Maar is kennelijk hier ook uit de luiers gegroeid en zit nu een beetje puberachtig vervelend zijn harde ploerterige stralen op mijn kruin te richten. Ik heb me vanochtend wel ingesmeerd. Maar merk nu toch dat de zon nu toch tot diep in mijn huid doordringt. En de zonnebrandcrème ligt ............... ja ja............. goed bezig jonge.........

Na een uurtje of 5 merk ik dat ik een ....eh......beetje verdwaald ben. Tja, ik ben op een of andere wijze van the track geraakt. En bevindt me nu in de bergen waar vele hazenpaadjes lopen. Maar de track die me naar Yumani moet brengen is totaly gone.

Ik ben alleen. Het wordt langzaam aan wat schemerig. En eerlijk gezegd weet ik het niet helemaal precies meer. Ik heb ook geen oriëntatiepunt. Ik loop daarom naar een zo hoog mogelijk punt. En zie weer iets van water. Maar helemaal senang voel ik me niet.

Gelukkig tref ik een schapenhoederjongen die ik vraag waar ik nu toch ik vredesnaam naar toe moet. Het blijkt niet ver te zijn. Ik vind het pad terug maar raak er gedurende de verdere tocht toch nog weer een keertje of drie vanaf. Net niet fijn allemaal!

Net voor de duisternis invalt val ik, na zeven uren (netto) wandelen, mijn hostal binnen.

Zo, dat was een beetje spannende doch geweldig en fantastisch mooie (rust en examen) dag.

Ik ben benieuwd hoe jullie het er vanaf hebben gebracht.

Ik zie wel dat alle formulieren zijn ingeleverd. En ja hoor: iemand heeft z'n naam weer 's niet ingevuld. Dus dat is automatisch een nul. Zal Roel wel weer zijn. Of Walter. Of Willem Of Philippe. Volgende week krijgen jullie de cijfers. En tussendoor niet gaan mailen, what's-appen of wat dan ook. Het wordt volgende week.

Meester heeft deze week drommels nog an toe nog meer te doen.

Het is zeker honderd keer zo mooi

als de zon zijn gouden stralen strooit

Het is soms te mooi om waar te zijn

als ie gloedvol over 't koren schijnt

Dus bij wie moet ik in Godsnaam zijn

het zou wel leuk zijn als je zeggen kon

Dank je wel voor de zon

(Dank je wel voor de zon)
Skik