'For cyclistis who can cope with the challenges of cold winds,

poor road conditions, high altitudes and steep terrain.

Bolivia is a Paradise'.

Tot zover de mededeling uit de reisgids aller reisgidsen: The Lonely Planet.

Tja. Fijne mededeling. Maar eh..... I don't know if I can cope al deze omstandigheden. Dus ja, wat ik hier nu precies mee moet. Naast me neer leggen. Serieus nemen. Bewijsmateriaal verzamelen. Kweetnie! (Oh, ken je die nog van de grote meneer Cactusshow, ik vond die meneer Cactus maar een loser, en mevrouw stemband, dat vond ik een ontzettendlekker ding, maar die had al verkering,Kweetniet was mijn held, want daar kon ik me altijd goed mee identificeren op een of andere wijze, maar goed dit alles terzijde). Maar kom, ik ben er nu toch. In Bolvia. Laat ik 's een poging wagen om die omstandigheden hier te copen.

Gisteren was een transport-, weblog bijwerken-,, bankzaken afhandelen- en een beetje ziekzijn dag. Een dag die ik doorbracht op de Copacanana. Niet de Copacabana van dat vreselijke liedje. Want dat ging volgens mij over een Braziliaans strand of zo. Dat Copacanana liedje dat draaiden ze altijd op de Schapenmarktkermis in Oldebroek. Bij de botsauto's. Vreselijk vond ik dat nummer. Ik liet expres een ritje schieten als dat nummer draaide.

Vanochtend is het ook een beetje botsen.

Ik sta goed op. De maag is niet langer overstuur. Ik voel me fit. Er zijn een paar kleinigheden. Er zijn wat spullen van mijn kamer verdwenen. En daar confronteer ik de eigenaresse mee. Die is liever lui dan moe en blijft op haar bank onder zeven dekens en voor een straalkacheltje liggen. Maar na wat aandringen gaat ze toch op zoek. En .....ra ra ..... ze vind bijna alles terug. Behalve mijn hoofdlampje. Dat is naar het land van de eeuwige jachtvelden verhuist.

Wat bepaald geen kleinigheid is, maar meer een grotigheid. Is dat het regenseizoen in dit deel van Zuid Amerika nu echt goed begonnen is. De regen komt echt met bakken uit de hemel. En dat niet alleen. Het hagelt hele vlokken Venz. En het onweert. En het is koud.

Fietsen onder deze omstandigheden kan ik wel shaken. Ik wacht tot het opklaart. En dat gebeurd rond 10.00 uur.

Vandaag word ik serieus op de proef gesteld. Vandaag staan maar liefst twee passen van ruim 4000 meter hoogte op het program.

Ik vertrek uit Copacabana en de weg heeft er zin in.

Ze stijgt meteen. En serieus ook. En dat houd ze 11 kilometer vol. Met stijgingspercentages tussen 4 en 7%. Ik moet af en toe mijn stalen ros even alleen laten. Uitrusten of bijkomen heeft dat geloof ik. Op de top staat geen massagetafel of champagne of zo. Maar er staat gewoon een streep over de weg getrokken met daarop het getal: 4253. De hoogte waarop ik me bevindt. Ik maar me op voor een lekkere lange afdaling. Maar ik heb buiten de waard gerekend. De afdaling is er wel. Maar er zijn ook weer korte klimmetjes. Shit!

Na 50 km klimmen, dalen, klimmen, dalen, klimmen en dalen. Kom ik in San Pedro de Tiquina. Dit slaperige doch pittoreske plaatsje wordt doorsneden door het meer. En met een pont moet ik oversteken. Even daarvoor werk ik nog wat rijst en vis naar binnen. En pak iets van rust.

Na de oversteek begint de weg meteen weer serieus te stijgen. Ik moet er af en toe weer ff af. Ook nu bereik is uiteindelijk de top van 3999 meter. Twintig kilometer na de top val ik het plaatsje Huatajata binnen.

Ik merk gedurende deze rit dat Bolivia aanmerkelijk armer is dan Peru. Ik merk dat vooral aan het feit dat er onderweg bijna geen mogelijkheden zijn om voorraden aan te vullen. Ik zal een voorraadje voedsel en water moeten inslaan wanneer de mogelijkheid zich ook maar voordoet. Ook het vinden van onderdak is lastiger. Veel hostals zijn er niet en die er zijn, zijn gesloten of failliet. In Huatajata is het enige hotel dat geopend is een hotel met 5 sterren. En die vijf sterren komen (heel gek!!) ook heel fijn in de factuur terug.

Ik sta er wel van te kijken dat in the middle of nothing en veel armoede opeens een hotel verrijst dat alle denkbare luxe aan boord heeft. De huisje die er omheen staan hebben helemaal niks. Geen elektriciteit. Geen gas. Geen stromend water. Je zou zeggen als al die voorzieningen bij dat hotel kunnen worden aangesloten dat het toch ook mogelijk moet zijn om ........

Nou ja. Met toch wel een behoorlijke bak tegenzin probeer ik er toch maar van te genieten: van al die luxe.

Morgen de etappe naar La Paz. De hoofdstad van Bolivia.

Adios.