Sommige mensen zijn er gek op.

Er zijn zelfs televisieprogramma's die het als thema hebben: de grootste; delangste; de breedste; de kortste; de meest eindeloze; de vrolijkste; de gemeenste; de lelijkste; de mooiste; de diepste; de meest giftige enu weet er vast ook nog wel een paar ........

In Boivia, niet ver van La Paz, ligt the World's most dangerous road. Het is een bergweg van La Paz naar het dorpje Coroico. La Paz ligt dan op ruim 4200 meter hoogte. En Coroico ligt 3600 meter lager. De weg is van oudsher een Incaroute. Maar werd later door locals gebruikt om van of naar La Paz te geraken.

The Death Road dus. En de weg doet (deed) zijn naam eer aan.

In 1983 vond het meest ernstige ongeluk in de Boliviaanse geschiedenis plaats. Een truck geladen met 100 personen maakte een stuurfout. Raakte in het ravijn. Alle personen kwamen hierbij om het leven. Tot 2007 kwamen er jaarlijks ruim tweehonderd mensen op deze weg om het leven. Bussen, trucks, personenauto's maar ook fietsers. Ergens rond het jaar 2000 moet het de Boliviaanse regering te gortig zijn geworden. Al die doden. Men gaf opdracht om een nieuwe, meer veilige bergweg, aan te leggen. In 2007 werd deze geopend. En daarmee is het aantal verkeersdoden op deze gevaarlijke weg tot een minimum gereduceerd.

Een minimum! Want er vallen nog steeds doden. Alleen betreffen dat nu (bijna) geen locals meer. Maar toeristen.

De (oude) weg is namelijk een attractie geworden.

Toeristen die met een mountainbike (en met soms/vaak niet al te veel fietservaring) zich naar beneden laten storten. 64 kilometer lang, 3600 meter omlaag. Je hoeft geen trap te doen. Je hoeft en moet trouwens nog een paar dingetjes niet te doen. Bv. geen stuurfout maken op deze 3,5 meter brede weg. Of en remfoutje. Want je ligt voor je het weet in het 300 tot 600 meter diepe ravijn. En de afdaling dan ff fijn navertellen zit er dan niet meer in. Ja. In het hiernaamaals misschien. Heb je wel wat te vertellen.....

Maar zonder dollen. Het gaat soms echt heel erg verkeerd.

Zoals een Israëlisch meisje dat op 8 april 2004 met alle goede bedoelingen naar beneden suisde. Ze schrok van een tegenligger (de weg wordt nl nog steeds door gebruikt). Remde verkeerd. En ze kwam onfortuinlijk genoeg in het ravijn terecht. Een kruisje ter nagedachtenis van haar staat op de plek waar het zo vreselijk mis ging. Sterker. Elke kilometer is voorzien van een (1) of meerdere kruisjes of gedenktekens voor mensen met wie het minder goed afliep.........

Lieve lezer. Ik ben er even heel stil en goed voor gaan zitten. Alvorens ik besloot om deze Death Road te 'gaan doen'. Ik ben voorwaar mijn leventje nog niet zat. Zeker niet. En daarbij: ik wil heel graag nog 's concert van ons eigenste Fransje Bauer meemaken. Of Jan Smit. Dat is me om het even. Ik zou best nog 's willen tongzoenen met Caroline Tensen. En. Het lijkt me ook helemaal te gek om 's een cursus rietmandenvlechten te doen. Of klompen kleien. Kortom: levensdoelen te over dacht ik zo. En ik neem ze al met al toch wel serieus: al die afschrikwekkende verhalen en foute voorbeelden.

Uiteindelijk knoop ik de hak door. Ik doe 't. Maar alleen op de dag des Heeren. Hopelijk rust er dan iets van een zegen op.

Ik regel ik een busje dat me op zondagochtend naar boven zal brengen. Boven is op ruim 4200 meter.

Ik ben er al om 8.00 uur. Het is koud. Erugh koud! Vochtig. Het mist. Het regent wat. Ik trek alle laagjes die ik beschikbaar heb aan. Handschoenen ook. En naar beneden maar met die meuk. De eerste 11 kilometer gaan over een glad wegdek. Het is de aanloop naar de Death Road. Het daalt hard. Het slingert. Het is berekoud. Halverwege moet ik een entreekaartje kopen. Want de weg ligt in een Nationaal Park. Het is er wonderschoon.

Op kilometerpunt 12 begint het feest dan echt: the Death Road.

Het gladde wegdek is verleden tijd. Vanaf nu alleen nog maar gravel en rotsblokken. Ik laat me langzaam naar beneden zakken. Rem bij. Stuur zorgvuldig. Ik heb al snel in de gaten dat mijn fiets voor dit werk totaal ongeschikt is. Hij stuitert alle kanten op. Maar gelukkig nog niet het ravijn in. Ik moet links aanhouden (is mij verteld). En dat is de ravijn kant. En kunnen nl tegenliggers komen en die houden de bergwandkant aan.

Jeetje. Word ik hier ECHT gelukkig van? Zijn dit niet van die momenten waar je 's nachts wakker van schrikt en dan gelukkig tot het besef komt dat je in je warme bedje ligt?

Ik neem geregeld rustpauzes. Om bij te komen (kramp in de remhanden). Maar ook om rond te kijken. 'Wat is het hier waanzinnig mooi'! Op deze hoogten heerst een heerlijk subtropisch zweetklimaatje. De Bougainvilles bloeien hier. De Cocaplantages staan hier in overvloed te kauwen. Zie ik bananenbomen? Wauw!

Na tweeënhalf uur (netto) dalen ben ik beneden. Ik heb het overleefd. En er is meer goed nieuws. Ik ben nl niet de enige.

Touroperators spelen nl handig in op de uitdagende vraag. Circa honderd toeristen dalen dagelijks the Death Road af. Niet altijd met het gewenste resultaat. Een tiental (op jaarbasis) overleefd de tocht niet. Lekker afdalinkie dus. Er worden gek genoeg door de Boliviaanse regering nog steeds geen eisen gesteld aan de touroperators op het gebied van fietsen, begeleiding, transport etc....

Fijn dat ik levend beneden ben. Maar hoe weer boven te geraken? Ik vraag een touroperator of ik mijn fiets bovenop zijn bus mag zetten. Dat mag. Maar de groep gaat naar een hotel. Douchen. Eten. Zwemmen. En aanvaard dan pas de terugtocht die 3,5 uur (!!!) gaat duren. Ik ga akkoord. Betaal wat. En sluit me aan bij het vrolijke gezelschap.

Rond 19.30 uur komen we completly alive en wel in La Paz aan.

I survived the Death Road.

(ik had stoere filmplannen. ik zou delen van de afdaling filmen. Ik heb een constructie op mijn stuur, en had de camera hierop geïnstalleerd. Maar het vochtige klimaat gooide roet in het eten (lees: vocht in mijn lens). de foto's die je ziet zijn de enige foto's die ik heb kunnen maken.....)

Adios.