Ik kan me maar moeilijk losweken van La Paz.

Ten eerste. Omdat La Paz een vreselijk boeiende stad. Mooi gelegen met oudeoude wijken die in de vallei liggen. En de rest van de stad is om die vallei heen gebouwd. De hoogteverschillen zijn immens. Prachtig mooi!

De stad herbergt vele musea. Oude gebouwen. En ook meneer de President Evo Moralies zetelt in het Presendential Paleis. Je kuntgemakkelijk een dag of vier in La Paz doorbrengen.

En dat heb ik ook gedaan.

Ik heb het Cocamuseum bezocht. Daar was ook een goede reden voor. Want Coca wordt zowel in Peru als Bolivia op elke straathoek aangeboden. Je kunt het niet ontlopen. Het kost geen drol. En iedereen heeft wel een hoeveelheid op zak. Officieel is het spulletje illegaal. Maar eh.... het woord 'gedoogbeleid' moet hier wel uitgevonden zijn. Men gebruikt het in de thee (ik ook soms) echter het wordt veelal gekauwd.

Heden te dage wijt men er een groter uithoudingvermogen aan. Ook zou het helpen bij hoogteziekte. Maar volgens mij is de hallucinerende werking ook een fijn bijverschijnsel.

In 1886 komt er een drankje op de markt. Met als basis Coca. U voelt 'm al van verre aankomen........: Coca Cola. Dit drankje was de voorloper van onze Coca Cola. Voorloper. Want dit drankje bevatte cocaïne. Een van de belangrijkste werkzame stoffen van Coca. In 1912 verdween de cocaïne uit de Cola. Dus no worries!

Ook heb ik de Generale Begraafplaats bezocht. In Bolivia worden overleden personen gedurende tien jaar begraven. Daarna worden de lichamen opgegraven en gecremeerd. De as wordt bijgezet.

Wanneer ik een bezoek breng aan de begraafplaats is het een drukte van belang. Oude. Maar vooral jonge mensen verzorgen het graf van hun geliefde. Verse bloemen worden gebracht. De ruitjes worden gereinigd. Het cement schoongemaakt. En soms wordt er muziek gemaakt. En wordt er gehuild. Erg indrukwekkend allemaal. Hoe hier met nabestaanden wordt omgegaan.

En dan is daar nog de San Pedro gevangenis. Een hele bijzondere gevangenis. Gelegen aan een zijde van hoe kan het anders: het San Pedro plein. Overigens weet ik niet wie er eerder was. De gevangenis of het plein. Dus wie nu naar wie vernoemd is? Raadseltje.

De gevangenis is opgedeeld in compartimenten. Gevangenen met weinig geld verblijven in het laagste compartiment. Daar zijn nauwelijks voorzieningen. Maar je kan ook voor 500 euro per maand in een gedeelte verblijven waar alle voorzieningen zijn. TV. Ligbad. De hele meuk. Voor de meeste mensen is dit echter niet weggelegd.

Om in de gevangenis te verblijven moet betaald worden. Dat geld kan verdiend worden met het verrichten van werkzaamheden in de gevangenis. Ook kan een handeltje worden opgezet waarmee geld kan worden verdiend. Verder is het bijzonder dat de gevangenen vergezeld mogen worden door familie. Sommige familieleden wonen er ook. En die kunnen in en uit lopen. Handel (bv. drugs) kan dus op die wijze naar binnen en naar buiten gesmokkeld worden......

Het is mogelijk om volledig illegaal binnen een kijkje te nemen, maar dat kost veel geld. Bewaarders met een minder rechte rug hebben nl een soort van rondleiding/bezichtingtour georganiseerd. Er wordt wel een behoorlijke tegenprestatie van de toerist verwacht. Een aardig sommetje aan Bolivianoos.

Ik ben ook benaderd. Maar heb er vanaf gezien. Er zijn nl 3 risicio's:
1. je betaalt geld, maar ze komen hun afspraken niet na (je komt dus nooit binnen)
2, je bent binnen, maar wordt aan je lot overgelaten (tussen de gevangenen..... er zitten veelal zware jongens...
3. je bent binnen maar wordt gepakt door een bewaker die niet in het complot zit. gevolg kan zijn dat je wat langer binnen zit dan gepland.....

Ik neem de gok maar niet. Ik heb net de Death Road overleefd. Je moet het geluk niet voortdurend tarten.

Wel wil ik een foto nemen van de hoofdingang (is verboden!!!). Net als is dat sta te doen, gaat de deur open. Zie hier een klein inkijkje in het gevang:

Over de San Pedro gevangenis is een bijzonder boek verschenen. als ik terug in Hollandse sferen ben ga ik dat boek 's lezen.

De tweede reden dat ik me maar moeilijk kan losweken van deze stad heeft een geheel andere reden. Afgelopen vrijdag, weet u nog?, rolde ik met veel bravoure de stad binnen. Elf kilometer stijl naar beneden. Gemiddeld dalingpecentage: 6%. Niets aan het handje. Kind kan de was doen. Het leven van deze fietser was heerlijk. Was. Toen wel.

Want om vandaag in de juiste richting te geraken moet deze jonge...........dezelfde weg .................. weer naar boven. Why Gerrit? Nou, om in de richting van de stad Oruro te geraken. Daar wil ik naar toe. Anders zou het geen bal uitgemaakt hebben. Dan had ik net zo goed een andere richting uit kunnen karren. En dan had ik het nog gedaan ook.

Ik vroeg gisteren aan de hoteleigenaar in welke richting ik vandaag moest gaan. Hij was de eerste die de onheilstijding bracht. En ik weet niet of je het herkend: maar als de uitkomst me niet bevalt, dan vraag ik het dan altijd aan een tweede persoon. Dezelfde vraag stellen en dan hopen dat er een andere uitkomst is. Maar helaas. De duizend drieënzestig andere personen die ik het vroeg kwamen allemaal met dezelfde uitkomst. Via de autopista ALL THE F@$#%&KING WAY UP SENIOR. Mucho Gracias!!!!!!!!!

And that's what I am doing now. Going up!!!! And men oh men. Da's geen fijn begin. Van mien fietsdagje. Net fijn hersteld van mijn eerdere inspanningen. Na vier fiets loze bijkomdagen. En dan dit.

Het begint ook meteen vanuit de entree van mijn hotel. Jeetje. Want een klim. Knoerten. Ploerten. Bezemen. De ventielen willen verlost worden van de druk. Het frame buigt. De ketting kraakt. De banden weten het niet meer. En ik al helemaal niet meer. Ik moet er regelmatig even vanaf. Rust. Pauze. Bijtanken. Na 1 uur en 52 minuten en 23 secondjes later bereik ik de top. En daar heb ik deze foto gemaakt:

Ik trakteer mezelf op een heerlijke Sopa. En kom. Doe de Segundo er ook maar bij. Soep en rijst met een lap vlees die ruim over het bord buigt des 10.00 uur s' ochtends. Met een Colaatje erbij. Toe maar!

De rest van de fietsdag verloop vrij vlak. Maar tot zover het goede nieuws. De wind is spelbreker. En het verkeer nog meer. Heeft u mijn horen klagen over de Peruviaanse verkeerdeelnemer? Lieve mensen: dat had ik beter niet kunnen doen. Dat was niets vergelijk met zijn Bolviaanse soortgenoot. Op deze weg is het gekkenhuis. Ik moet echt met grote regelmaat de berm in. 'En als die er niet is Gerrit?' Dan toch. Bolivianen toeteren ten teken: ik kom er aan. En dat is op zichzelf nog wel als sympathiek te bestempelen. 'Maar dan moet je ook echt aan de kant......'. Anders maken ze gehakt van je.

Het schijnt de komende 250 kilometer zo te blijven. Halleluja!!!!

Na 70 kilometertjes vertellen de benen dat het genoeg geweest is. In het plaatsje Calamarca zijn geen onderdakvoorzieningen. Op het Plaza zou wat zijn maar het is Fiesta (dik feest) en alle kamertjes schijnen verhuurd te zijn.

Het kost me erg veel moeite tot dusver in Bolivia om een slaapplek te veroveren. En vandaag vormt hierop geen uitzondering. Uiteindelijk zet ik mijn tent maar op. Het is een niet al te beste plek, maar ik doe het er mee.

In restaurants heeft het plaatsje ook niet voorzien. Ik koop 6 Mac Donaldsachtige kleffe broodjes. Een blikje sardientjes. En twee liter sinaasappelsap. Ik smeer de sinaasappelsap op de broodjes en neem een paar flinke slokken van de sardientjes.

Daar zal mijn maag het deze avond en nacht mee moeten doen.

Adios