VISWATER

18 jan. 2014

🇧🇴 vanuit Bolivia

In eigenlijk alle dorpjes en steden die ik aandoe voel ik me meteen thuis.

Iets met een vis. Iets met water. Vrijwel meteen, nadat ik me geïnstalleerd heb in iets wat voor een ‘onderkomen’ door moet gaan, ga ik al op pad. En verken dan de omgeving. En dat voelt eigenlijk mestaal meteenwel goed. En soort van thuiskomen. ‘Where ever I lay my Head’....ja, wie zong dat? Yes. Paul Young maar wel gecoverd by the way. Ok, en dan nu de kijkersvraag: van wie was het origineel?

Goed, ik gun u enige bedenktijd.

En toen ik zo halverwege deze middag de best wel grote stad Oruro binnenrolde. Voelde dat ook zo. Ik stond even op mijn kaart te turen. Toen er vrijwel meteen drie zeer zelfbewuste studentes op me af kwamen (waar waren die meisjes toen ik zestien was?). Die zonder enige aarzeling vroegen of ze met me op de foto mochten. Waarbij ik natuurlijk als tegenprestatie vroeg ik een van de drie dan een foto van mij met hen wilden maken. En zo geschiedde. We kletsten nog wat na. Over hun studie. En mijn reis. En toen splitsen onze wegen weer.

Wat een fijne eerste kennismaking met Oruro.

Echter, de prille, net ontluikende en ophet eerste gezicht nogal heftigeliefde was van korte duur. In Oruro is niet geweldig veel te beleven. En de stad is nogal grijs. En grauw. Een beetje het Luik van België. De voorsteden van Parijs. het Paterswolde van Groningen. Het Nieuwegein van Utrecht. Het Biddinghuizen van.......Laat maar. Anders verlies ik teveel volgers.

Nou ja. Grijs. Regenachtig. En grauw dus. En daarom trok ik na een verblijf van anderhalve dag Oruro al weer verder. Op naar nieuwe avonturen.

Daarom volsta ik dit keer met de 5 leukste, aardigste, meest kenmerkende Oruro-foto's: