Mijn allereerste autootje was een kanariegeel golfje. Gekocht bij buurman Willem Post. Voor op de kop af. Zevenhonderdvijftig ouderwetse guldens. Er zaten in de spatborden enkele niet te missen gaten. Maar dat was niet erg. Die heb ik met plamuur dichtgestopt. Beetje kanariegele verf er op. En je zag er niets..... het eigenlijk nog heel erugh goed.

Nou ja. U begrijpt. Het duurde niet lang of ik stond met mijn gele 'trots' langs de kant van de weg. En niet geheel vrijwillig. Dat zult u begrjpen.......

Ik was lid van de Algemene Nederlansche Wielrijders Bond. En die heb ik toen gebeld. En die kwam. Overzag. En overwon. Na een uurtje of wat kon ik weer verder. Op naar mijn volgende onvermijdelijke pechgevalletje.

Nog geen twee jaar geleden stond ik met mijn behoorlijk moderne Toyota Prius tegen twaalven des 's nachts langs de kant van de snelweg. Iets met de verlichting. De ANWB wegenwacht gebeld. Die kwam. Die zag. En .....overwon niet. Integendeel. 'Meneertje: hier kan ik zo langs de kant van de weg niets mee'. De auto moet naar een garage. Daar meten ze 'm door. En daar kan ie gerepareerd worden. Fijn!

Lang leve de-oude-zo-langs-de-weg-te-repareren-kanarie-gele-voorzien-van-gaten-meukauto's!!

Vanochtend vertrok ik volle goede moed. En iets van gezonde spanning. Ook. Immers. Ik zou de Main Road gaan verlaten. En de komende 200 kilometer een B-weg gaan berijden. De omstandigheden op deze weg lieten zich maar moeilijk raden. Dus. Voldoende water en eten meenemen. Onderdak? Zal waarschijnlijk wel een tent worden. En daarom vertrok ik zwaarder dan normaal. Met voldoende broodjes. En de nodige liters water aan boord. En......een aantal porties avondeten (en ja Gerda: ik heb goed op de voedingswaarde gelet.... Gerda, lieve lezer, heeft mij in Nieuw zeeland in voorbereiding op onze trektochten volledig terecht gewezen op en geleerd dat het niet alleen gaat om VOEDSEL maar ook om de VOEDINGSWAARDE van dat voedsel......dus Gerda, volkorenpasta deze keer hoezeer je weet hoeveel ik van die heerlijk ongezonde witte pastameuk houdt!!!!).

Helaas werd op dag vier van deze reis mijn noodrantsoen (droogvoer) ontvreemd. En daarom heb ik wat pasta en blikvoer ingeslagen. Eigenlijk te zwaar qua gewicht. Maar beter te zwaar en toch eten. Dan licht reizen en aan ondervoeding ten onder gaan.

De zon schijnt. Het wegdek is glad en redelijk vlak. Niets lijkt een wonderschone dag in de weg te staan. Lijkt!

Na 8 kilometer gebeurd er iets dat me in jaren niet is gebeurd (bv niet tijdens mijn ruim 4 maanden Pakistan, India en Nepal-reis). Een lekke band. D.w.z., de achterband loopt langzaam leeg. Meestal komt een lekke band (als ie komt) ongelegen. Maar vandaag niet. Het is prachtig weer. En ik heb de tijd.

Ik ontmantel mijn karretje op een veilige afstand van de weg. Ik besluit niet te gaan plakken. Maar mijn reserve binnenband te monteren. Ik demonteer mijn achterwiel. Verwijder de lekke binnenband. Haal het spijkertje uit de buitenband. En leg mijn reserve binnenband om het wiel. En monteer het hele zaakie weer.

Nu nog even lucht in de band pompen. En Gerrit is weer spekkoper! Shit! De pomp pompt niet. Doet het niet. Het ding is stuk. 'Houd je overal rekening mee. Laat dat ding het afweten'. Ik sleutel. Ik repareer. Ik knutsel. Ik boetseer. Gedurende een half uur. Maar ik moet mijn meerdere in de pomp erkennen. Hij wint. Op punten. Nou, eigenlijk meer op knock out. Hij is zo stuk als maar stuk kan zijn. Er komt geen zuchtje lucht meer uit.

Ik prop mijn vijf tassen en bidons in mijn grote gele verzameltas (handig op het vliegveld, maar nu dus ook) en loop naar de kant van de weg. Ik moet proberen een lift te regelen naar het eerstvolgende dorpje. En daar iets van lucht te vinden. Ik maak een stopgebaar. En probeer daarmee pickup-busjes aan te houden.

Echter. Al die vriendelijk zwaaiende en toeterende bestuurders wanneer ik fiets hebben opeens ontzettende haast. En niemand is van plan mij up-to-picken. Na drie kwartier stopt er gelukkig een auto met laadklep. Twee vriendelijke mannen werkzaam voor een ICT bedrijf, snappen me. Ik mag mee. Het volgende dorpje is gelukkig niet ver. Het is nog wel even zoeken naar een compressor. Maar na een half uurtje zit er lucht in de band. En is het euvel verholpen. We maken de onvermijdelijke (en wat mij betreft dankbare) foto's. En klaar is Kees.

Althans, dat dacht ik.

Ik breng mijn fiets weer in stelling. Voorzie 'm van alle fietstassen. En bidons. En stap op. Met het wegfietsen voel ik meteen dat er iets mis is. Ik wil schakelen. En dat gaat niet. Muurvast. Zit 't. Ik doe nog een trap en........voel ........ voel ..........dat ik mijn versnelling mechanisme in een (1) trapbeweging naar de Filistijnen trap. Naar de klote. Helemaal.

Damned!!!!

Ik stap af. Overzie het slagveld. En realiseer me duizend dingen tegelijk die ik voor de leesbaarheid van dit verhaal zal reduceren tot twee:
1. ik heb bij het monteren van het achterwiel een kleinigheid over het hoofd gezien (ik hoor het de docent bij de fietscursus voor gevorderden....ja ik mocht mij rekenen tot het selecte gezelschap van gevorderden rekenen....mocht.....terug naar de kleuterklas Gerritje....duimpje in je mond.....lekker zuigen jong....... en pas je mondje weer opendoen als de juf je wat vraagt ....).

schakelmechanisme naar z'n grootje.....

Ik hoor die docent dus.....tijdens de cursus nog zeggen..... niet vergeten om .......anders fiets je je versnelling mechanisme naar de klote.......'Nee, ha ha .....natuurlijk niet....., ha ha.....nee dat vergeet ik natuurlijk niet....stel je voor.......NATUURLIJK NIET........ dus wel.........FUCK!!!

Dat was dus 1.

2. Mijn fietsreis vindt hier (voorlopig) zijn Waterloo, want DIE onderdelen heb ik dus niet bij me.........

Ja lieve mensen. Gekloot dus. Ik klungel nog een uurtje of twee. Wat aan. In de onbarmhartig gloeiende en brandende zon. Maar langzamerhand komt al sleutelend het besef naar boven dat het wel 's gebeurd kan zijn met de fietskilometertjes en de stoere plannen die ik nog volop had.

En op dat besefpuntje is deze nietal te vrolijke Gerrit-foto gemaakt;

Voor u. En alleen voor u. Exclusief voor u. Helemaal niet voor mezelf. Misschien voor later of zo. Voor een oud en grijs plakboek. Of zo.

Ik pak alles bij elkaar. En zoek behoorlijk teleurgesteld de kant van de weg op.

Ik weet een busje te regelen. We knallen alles op de laadklep. En gaan terug naar Chalepetta. Het dorpje waar ik vanochtend vertrokken ben. Daar aangekomen zoek en vind ik een fietsenmaker. Met een verwachtingspatroon zo groot als dat ik ooit nog 's de marathon van Rotterdam op mijn naam schrijf of dat we van de zomer nog een Elfstedentoch gaan verrijden leg ik zo goed en kwaad als het gaat de fietsenmaakster het technische probleem uit. Aanvankelijk is de vrouw vol goede moed. Maar .....na 10 minuten trekt ze de conclusie dat deze techniek haar vreemd is.

En dat is niet gek. Dat ze dat niet weet. Ik heb bij de aankoop van mijn fiets mezelf een (1) noviteit toegestaan. Een (1) dingetje. Een (1) gebbetje. Een (1) gadget-achtig dingetje: een Rholofnaaf. Een betrekkelijk nieuwe techniek. Geen ouderwetse derailleur. Maar een ultramoderne naaf met een intern schakelmechanisme. Daar waren goede redenen voor. Voor die keuze. Maar dat voert te ver om nu en hier 's ff fijntjes uit de doeken te doen. 'En ja. Wanneer gaat dat nu stuk lieve volgers'?

Nu dus. Een ouderwets schakelsysteem was hier prima te repareren geweest. Maar dit? Dit kan ik wel shaken. Lang leve de oude meukfietsen en z'n oude meukonderdelen.......

Ik sta mezelf precies een uur toe om mezelf van alles kwalijk te nemen. Mezelf voor de kop te slaan. Boos te zijn. Mezelf...... Een uur. Zestig minuten. Niet langer. En dan is de tijd om. Tijd voor een plan.

Eerst zoek ik een hotel. En vind snel hetzelfde hotel waar ik afgelopen nacht heb overnacht. Met doorzakhangmatligbed en al. Onopgemaakt. Zelfde kamer. Ik kan er zo weer in. Voordeeltje: ik hoef niet (meer) te onderhandelen over de prijs. Die is de afgelopen uren noch gestegen, noch gedaald. Same price. Sjenk joe ferry muts.

Dan maak ik foto's van de ellende. En stuur mijn fietsenboer (de Vakantiefietser) in Amsterdam een mail. En bel 'm 15 minuten later. Ik heb geluk. Hij geeft een avondonderhoudcursus aan fietsers (VOOR GEVORDERDEN) die op reis gaan en iets meer willen weten over ......... (ik zou extra aandacht besteden aan het versnelling mechanisme in het bijzonder van Rholofnaven).

Hij is rustig. Hij is altijd rustig. Hij zal onderdelen opsturen. Ik moet ondertussen een bekwame fietsenmaker vinden. We wisselen gegevens uit.

Morgen zal ik terugreizen naar Oruro. Een grote stad waar ik een paar dagen geleden al verbleef. En daar zal ik proberen een fietsenmaker te vinden die wel van een uitdaging houdt.

'So, that was het pretty much for today'!

Ik heb mezelf al weer getraceerd op een heerlijk gebakje, een lekkere bak anijsthee en een bord vol met vis en patat. Je moet jezelf immers niet te lang kwellen.

Maar zonder dollen. Dit is wel een flink dompertje. Een lelijke streep door de rekening. Door mijn rekening. Normaal vind ik het helemaal niet erg. Strepen door m'n rekening. Integendeel. Dat vind ik juist fijn.

Maar dit is wel een zuur streepje. Ik was nog maar drie dagen verwijderd van Salar de Uyuni. De grootste zoutvlakte die er op onze aardbol te vinden is. 'En daar zou ik op gaan fietsen'. En overnachten. In mijn tentje. En een eitje koken. En pellen. En dan het eitje met zout.........

En ja dat gaat allemaal ff niet lukken. Althans niet over drie dagen.......

Ok! Vannacht lekker slapen. En morgen gewoon weer planmatig de zaken aanpakken.

Alles zal recht komen. Hoe dan ook!

Adios