De wind

jaagt het huisvuil

langs de gevels van de stad

Roemloos einde van een reis

Wie een huis heeft
gaat naar huis

Een hond jankt in de verte

soundtrack van de nacht

Voor wie het hoort

neuriet onontkoombaar mee......

(De Trockener Kecks, niemand thuis)

Als kind ben ik opgegroeid in het buitengebied van Wezep. Er lagen wat boerderijen. Een beetje te liggen. Er was een bosrand. En een A28 snelweg. Op veilige hoorafstand. En verder werd ons huis omringd door akkers en weilanden. Een fijne plek om op te groeien.

Tegen de tijd dat het lente werd. Waren er altijd een paar dagen dat het voorjaar in mijn neus verbleef. Ik weet niet precies wat het daar moest. En waarom het nu precies mijn neus beet moest hebben. Maar elk jaar zocht het mijn neus op. Zo'n typische voorjaarsgeur die zich maar moeilijk laat omschrijven. Zoet. Zacht. Vrolijk. Opgewekt. Nieuw leven..... Zoiets. Als kind rook ik dat elk jaar. Een paar dagen.

Ik ben vanochtend met een busje van Postosi naar Uyuni gereisd. Uyuni ligt in Bolvia. En Potosi ook. Uyuni ligt alleen een stukje zuidelijker.

Een bergritje van 200 kilometer. In 3,5 uur. En wat voor een ritje. Hoogteverschillen van vele honderden meters. Adembenemende uitzichten (al zou het net zo goed kunnen dat dat 'adembenemende' ook veroorzaakt werd door de rijstijl van mijn chauffeur..... Hoe zal ik het uitleggen: Michael Schumachter van voor het skiongeluk. Niki Lauda van voor zijn 'brandwonden-Beverwijk-face. Dat werk zak maar zeggen!!). Remmen voor overstekende struisvogels. Toeteren voor overstRuikelende Lama's. En met een gangetje van 120 kilometer per hour het net ontwijken van een naar beneden vallend rotsblok. En dat vergeet ik de tegenliggers nog te benoemen..... Want die spelen ook hun (weinig positieve) rol in dit adembenemende en 1 of meerdere doodervaringen rijker wordende autobergspel.

Maar goed. Ik heb 't overleefd. En dat is best behoorlijk fijn. En mijn medepassagiers ook. Dus alle reden voor een feestje. 's FF lekker uit ons plaat. Of eenrieten dak. Geef het beesie maar een naam. Kan mij niet schelen. Als het maar feest wordt.

Nouoooooooow lieve volger: dan is Uyuni niet helemaal the place to be. Neuh. Dan hadden we beter naar elders kunnen afreizen. Neem nou bijvoorbeeld eh eh...Biddinghuizen. Daar is het elke nacht feest. Ja jah!!! Wisten jullie dat niet? Oh joh! Het nachtleven van Biddinghuizen!!!!! Er schiet mij maar 1 woord te binnen: BRUISEND!!!! Maar Uyuni? Ik zou er de reis vanuit Holland niet voor maken.

Afin. Ik stap uit het busje. En ruik. En ruik iets wat ik jaren niet geroken heb. Die geweldige fijne herkenbare voorjaarsneusreuk. Die geur die ik als kind elk jaar rook. Jeetje. Dat is bekant veertig jaar geleden dat ik die geur rook. Hierzo. Midden in de stad. Met verkeer. Met allemaal mensen om me heen. Met een waterig zonnetje. In Zuid Amerika. In Uyuni. Op deze plek. Onder deze omstandigheden. Ruik ik die verdwenen gewaande en vergeten geur.

Ik blijf een tijdje staan. Om de geur goed tot me door te laten dringen. De hellerit die ik zojuist achter de rug heb, ben ik in een (1) klap vergeten. Wow!!!

Opeens komen er tal van kind herinneringen naar boven. De Bovenheigraaf. Mijn ouderlijk huis. Mijn ouders. Onze buurtjes: Paul en Lieke. Rietje. Jan. Anna. Grietje. Het trapveldje naast ons huis. De afrikaantjes en salvia’s die mijn vader om-en-om pootte. Het grindpad. De schuren. Cor. Johnny, Johan. Ailco. Marc. Everhard. 'de brand'. Paardenbloemen. Pinksterbloemen. Karren slepen met Oud & Nieuw. Voetballen op een pas gemaaid stoppelweiland........Jeetje!! Wat een geweldig fijne ervaring.

Na enige tijd moet ik toch op zoek naar iets van een onderdak. Ik vind 't. En ga Uyuni verkennen. Uyuni heeft een klein toeristisch centrum. Dat vermijd ik. Ik loop langs de 'randen' van de stad. Ontdaan van alle opsmuk. Uyuni oogt als een stad die zich qua ligging aan het einde van de Wereld terug vindt. Desolaat. Arm. Leeg. Uitlopend op niets. Uitzichtloos. Oneindig. Maar niet somber.

Ik heb getracht de sfeer in beelden te vangen. Hierkomenzedan:

De sfeer hier laat zich moeilijk omschrijven. Is moeilijk in beelden vatten. Maar ik heb er met buitengewoon plezier rondgelopen. Want ik houd er van. Van dat desolate niets.

Zeker met die geweldige en verdwenen gewaande voorjaargeurneus.

Adios!