De Lustige Reiziger

TROPISCH

'Of ik m'n paspoort wil laten zien?'

'Nou. Ik heb zojuist een busreis van 20 uurtjes met goed gevolg volbracht. Dus echt zin. Nou neeuh!. Maar als u er op staat?. Zekers wel!' Ik toon de man, die zich als een volgeling van INTERPOL identificeert, een beduimeld kopietje. Van mijn paspoort.

Maar dat is niet helemaal de bedoeling. Hij wil mijn 'real' paspoort zien. 'Nou, kerel dat kan ook'. Ik duikel mijn paspoort uit een fietstas op. En laat hem het paspoort zien. Maar ook dat is niet helemaal de bedoeling. Hij wil het paspoort voelen. In handen hebben. Maar precies op dit punt. Krijgen we iets van een verschil van inzicht. Want dat wil ik dan weer niet.

Ik probeer de man uit te leggen dat mijn moeder vroeger altijd zei: 'kijken doe je met je oogjes. Voelen met je handjes'. In vloeiend Spaans. Deed mijn moeder ook altijd (mijn moeder was ZO goed in talen....) 'U wilde het paspoort ZIEN. Welnu. Hieristiedan'. Maar ik houd 'm fijn voor u vast. Dan hoeft u dat niet te doen. En ik zal ook wel de bladzijdes omslaan. Hoeft u die moeite ook niet te doen. Kost het u ook geen energie. Wordt u niet moe. En houdt u fijnnog energie overom rest van de dag nog andere dingetjes doen.

De man is (nog) niet tevreden. Hij wil mijn visum zien. Ook dat toon ik hem (op een-veilige-hij-kan-het-niet-uit-mijn-handen-trek-afstand. En dan komt de aap uit de mouw (de spreekwoordelijke aap, niet een echte natuurlijk, dat zou raar zijn). Mijn visum klopt niet. De stempels zijn niet helemaal goed doorgedrukt. Of wat. Maar het deugt niet. En ik moet betalen.

Wel lieve INTERPOL-meneer. Ik dacht dat u wel ff andere dingetjes te doen had dan een busreisvermoeide Hollandsche fietster lastig te vallen. Of het moet zijn dat u onderzoek doet naar mij. Omdat ik in het recente verleden bepaalde groeperingen in ons Hollandsche polderlandje wellicht wel wat hard heb aangepakt op mijn reisweblog.

Het zou kunnen dat Nick en Simon er recentelijk wat al te hard van langs hebben gekregen. Zou kunnen. Of dat u misschien nog wat verder terug graaft. En mijn overigens nog steeds aangroeiende en – zwellende haatgevoelens jegens ene mevrouw Caroline T. onder de loep wilt nemen. Zou ook kunnen. Ook heb ik in het verleden wel 's geopperd om alle Volendamse zangertjes (of wat er voor door moet gaan) in het centrum van Volendam bijeen te drijven. En ook alle cd's die deze zeer getalenteerde zangers en zangeressen ooit hebben uitgebracht op een hoop te vegen. En om dan vervolgens alle clusterbommen die Nederland rijk is op de hersenpannen van dit tuig los te laten. Precies er boven. Mocht u daar onderzoek naar doen. In dat geval. Prima. Dan kan ik me een dergelijk onderzoek wel voorstellen. Zeker wel! Echter. Betalen voor een visum dat klopt als een bus. Dat gaat niet gebeuren.

Inmiddels komen er wat vriendjes van INTERPOL bij. En het geheel wordt gadegeslagen door een aanzwellende menigte.

Ik heb 20 uren gereisd. Gebobbeld. Gerommeld. Mijn ingewanden zijn zwaar op de proef gesteld. Ik voel me gelijk een milkshake die net uit de shaker in een beker is geschonken. Rietje er in. En zuigen maar. Mijn hoofd is gelijk een draaitol die overuren heeft gedraaid. Mijn geest reist nog. Terwijl m'n lichaam toch echt contact met moeder aarde maakt. Zo 'n gevoel dus.

Ik ben moe. Zweterig. En ik heb een fiets. Een grote gele verzameltas. En nog twee tassen. Om in de gaten te houden. En dan staan er dus een mannetje of vier INTERPOL gasten voor me. En de nodige toeschouwers. In een cirkel om het hele zaakie heen. En dat is allemaal nog tot hier aan toe. Echter. Ik begin langzaam de controle over dit 'toneelstukje' te verliezen.

Toneelstukje ja. Want ik ben voorbereid. Mijn eigenste reisgids 'the Lonley Planet' waarschuwt voor deze praktijken. Gasten, veelal Peruvianen, die zich voordoen als officials. En die de geldigheid van je paspoort of visum ter discussie stellen. Je paspoort afnemen. En dat dan na betaling van de nodige Bolivianoos wel weer terug willen bezorgen.

En daarom speel ik dit toneelstukje tot op zekere hoogte mee. Want afgeven van mijn paspoort: dat doe ik natuurlijk niet.

Voordat het echt uit de hand loopt. Vertel ik de man, en z'n vriendjes, dat ik 'm doorheb. En dat ie beter zijn pogingen kan staken. Maar zo gemakkelijk kom ik niet van de vier af. Ze dringen nogal aan. En voordat het helemaal helemaal helemaal uit de hand loopt, maak ik een belbeweging. En roep het woord 'Policia'. Dat was het toverwoord. Als sneeuw voor de zon maken de mannen zich uit de voeten. Zo snel als ze zijn gekomen. Zo snel zijn ze ook weer vertrokken.

Ook de toeschouwende menigte heeft het wel gezien. En vertrekt. Naar nieuwe avonturen.

Welkom in Santa Cruz Gerrit!

Ja, dank u lieve lezer. Want dat is de stad waar ik na 20 uren reizen in verzeild ben geraakt (had ik al gezegd dat ik 20 uren gereisd heb?). De busreis wat net zo geweldig als horrible. Geweldig waren de uitzichten. Ook bij nacht (ik heb geen oog dichtgedaan). Verschrikkelijk close waren de afgronden waar langs we reden. En nog verschrikkelijker was het wegdek. Want dat deed z'n naam eer aan. Want weg was het dek. Ruim 300 kilometer met een touringcar over een zand-gravel-gaten-hobbel-bobbel-weg. Twintig uur over ruim 300 kilometer. U heeft een beeld van de mooie 'gruwelreis'. Hoop ik.

Gisteren heb ik een moeilijke en moedige beslissing moeten nemen. Ik heb besloten om mijn fietsplannen te staken. Ik heb werkelijk alles in het werk gesteld om het pakketje met Nederlandse fietsonderdelen in handen te krijgen. Spijtig genoeg isdat niet gelukt.

Wel ben ik dank verschuldigd aan Arie. Arie (en Boukje) en ik kennen elkaar nog niet zo lang. Arie werkt bij PostNL en heeft onderzoek laten doen naar de status van de zending. We hebben nog wat heen en weer gemaild. Maar het mocht niet baten Arie!. Maar wel ontzettend bedankt voor je hulp.

Ook Eric (vakantiefietser.nl) heeft meer gedaan dan ik van hem mocht en kon vragen. Helaas Eric: het pakketje is nooit aangekomen. En Marike. En Jan. Twee zeer prettige en aangename Hollandse fietsters die ik in Potosi trof. En die in hetzelfde hotel geraakten als ik. Jan en ik hebben serieuze pogingen ondernomen om de fiets te repareren. Maar uiteindelijk bleven we steken op 1 ontbrekend kabeltje van 0,9 mm. Nog even voor speciaal voor Jan: Jan, ik heb alle fietsenmakers in Potosi en Unuyni gezien. En uiteindelijk een kabel gevonden van 1,1 mm. Ik heb gisteren zes uren liggen klooien. Maar ook dat kreeg ik niet voor elkaar geprutst. De kabel was gewoon te dik.

Hoe dan ook. Uiteindelijk heb ik dus met tegenzin (dat wel!) de gedachte laten varen dat het deze reis nog goed zou kunnen komen. Met mijn fiets. En daarom heb ik het hele zaakie opgepakt. En ben met een bus van Potosi naar Santa Cruz gereisd.

Santa Cruz is een tropische verrassing. Meer tropisch. Dan verrassing. Want een echte verrassing is het niet. Ik wist het namelijk al. Dat Santa Cruz tropische trekjes heeft. Het-is-van-dat-ik-krijg-het-zout-met-geen-mogelijheid-uit-het-zoutpotje-weer. En het is ook behoorlijk vochtig. En dat dan tegelijkertijd. En dat maakt dat het drukkend warm is. Bij het benauwde af. Daarnaast waan je je in een of ander tropisch oord. De palmbomen staan de waaien langs de wegen. En alle andere bomen staan zo'n beetje allemaal tropisch te bloeien. De ene bloem schreeuwt qua kleur nog meer om aandacht dan de andere. Ik kom precies op het juiste moment.

Santa Cruz is een grote stad. Het is tevens de meest moderne stad van Bolivia. Er zijn winkels met net zulke moderne spulletjes als wij hebben. En hier lopen ook moderne jonge vrouwen met de onvermijdelijke mobiele communcatieappeltjes. En heren met maatpakken. Dit is niet het Bolivia dat je op een ansichtkaart aantreft en naar huis stuurt. Naar familie en vrienden. Maar er heerst ook grote armoede. Het meest schrijnend vind ik de zwervers die in restaurants naast je tafel (blijven) staan. En hopen dat er wat eetbaars overblijft........

Ik heb na een aantal uren 'stadten' al in de gaten dat deze stad me geen twee weken (die ik nog voor de boeg heb) gaat boeien. Er zijn een aantal bezienswaardigheden die ik zeker ga bezoeken. Maar het is tijd voor een plan.

Een-hoe-ga-ik-de-komende-twee-weken-op-een-zo-vrolijk-mogelijke-manier-doorbrengen--plan.

Morgen is ie er vast. Dat plan!

Adios.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!