'Phooootdomme, heb ik weer'!

Denk ik een beetje te besparen op een guide. Kom ik drommels nog an toe deze knakker tegen. Wat zeg ik. Tegen? Ik kijk 'm recht in de bek. Daar word ik niet meteen gelukkig van. Damned. Als ie echt wil. Dan slokt ie me in een paar happen naar binnen. Ik maak met enige haast de volgende foto. En maak me dan snel uit de voeten. Voordat hij dat doet.

Lieve lezer. Ik heb besloten om de hele Bolivia-tube leeg te knijpen.

Tot de laatste druppel. Niets afbouwen. Niets ff lekker rustig aan doen. Niets 'Gerrit, jonge je wordt ook een dagje ouder, doe-'s-ff-rustiegies-an'. Niks hangmat. Niks bankhangen. Niks uitbuiken. Fuck you. Lieve lezer. Uitknijpen die tube. Desnoods het onderste stukje er af knippen. En nog verder uitknijpen. Tot het laatste restje Bolivia-meuk er uit sijpelt. Dat ga ik doen.

En om mijn daden kracht bij te zetten. Ben ik naar Samaipatha afgereisd. Samaipatha ligt 250 kilometertjes ten zuiden van Santa Cruz (hoofdstad van Bolivia). En dit dromerige non-toerische dorpje is DE toegangspoort tot het Amboro National Park. Een subtropisch (regen)woud.

Ik heb mijn geest recentelijk en niet geheel vrijwillig laten verbouwen. En voor die verbouwing heb ik een groepje Boliviaanse-Polen ingehuurd. Want die zijn lekker goedkoop. En werken knetterhard. En die hebben m'n hele bovenkamer in no time van een nieuw behangetje voorzien. Van een fietsreismotiefje. Naar een backpackerslook. Mooi. Dat komt goed uit ook. Want dat was precies de bedoeling.

Ik heb mijn fiets en fietstassen in depo geplaatst. In een hotel. Heb een rugzak op de kop getikt. En klaar is backpacker-Gerrit. Geen gelul, gebak van Krul!!

Goed. Sub-tropisch regenwoud dus. En dat wil ik wel 's van dichtbij bekijken. Nu kan me die regen niets schelen. Zeker niet. Aan regen heb ik nl een broertje dood. En dat woud kan me al helemaal niets schelen. Ik haat natuur!!! Echt waar.

Maar waarom dan toch een regenwoud bezoeken lieve zoete Gerritje?

Nou. Lieve lezer. Dat zal ik u uit de doeken doen. De spreekwoordelijke doeken. Niet de echte doeken natuurlijk. Want echte doeken, dat zou een beetje vreemd zijn. Want ja, om nu een regenwoud in doeken te verpakken. En die dan iemand cadeau te doen. En dat die iemand het regenwoud dan vervolgens uit de doeken moet halen. Dat lijkt me een vrij zinloze actie. En daarbij. Het lijkt me ook gewoon niet het passende verpakkingsmateriaal voor zo'n regenwoud. Doeken. Nee. Misschien is het materiaal waar paraplu’s van gemaakt worden meer voor de hand liggend. Of regenpakken.

Maar ik weet het niet. K'vind een raar verhaal.

Afijn. Het is me dus niet om de regen te doen. En niet om het woud. Het is me om iets belangrijkers te doen. Iets veel belangrijkers. Ik heb namelijk in bepaalde TV reclames gezien dat er vrouwen zijn die in dit soort regenwouden wonen. Verkeren. Verblijven. Zich ophouden. En die doen daar allemaal dingetjes. In dat regenwoud.

Ik voel dat er enige behoefte bij u bestaat tot een nadere toelichting op het voorgaande. Prima. Komtie!!!!!!!

Zo is er 1 dame die in zo'n regenwoud een beetje wulps op zo'n geile Bountie zit te kauwen. Heb ik zelf gezien. Op TV!! Ik heb dat ook wel 's geprobeerd voor de spiegel. Een beetje wulps op een Bounty zitten kauwen. Maar echt opname- en publicatiewaardig kan ik deze wulpse uitspattende poging van mij nauwelijks noemen. Maar deze mevrouw wel. Die kan dat heel goed.

En in een andere reclame. Op die FA reclame (u weet wel FA....de frisheid van wilde limoenen.... en FA die zeep die op TV precies op de 'juiste' plaatsen van het lichaam schuimt......bij haar dan....bij mij niet......) op die Fa-reclame dus, heb ik gezien dat je je ook heel goed kunt douchen onder een waterval. Dat schijnt echt prima te gaan. Daar hoef je je badkamertje als je deze mevrouw moet geloven niet voor veel eurootjes voor laten verbouwen.......gewoon een waterval aanleggen.....kind kan de was doen.....misschien kan dat ook wel onder een waterv.........).

En rivella drinken dat kan je ook het best in een fijne heldere lagoon doen terwijl het watervalwater op je blote tieten neerdaalt......... (ja sorry, ik haal het ook maar van mijn eigenste tv-buis.......ik neem het ook maar waar......ik registreer slechts... voor klachten over voorgaande tekst naar een ander loket graag.....het Rivella loket, afdeling 'blote tieten': www.rivella.bo/blotetieten.botox).

Nou, die dames dus. Die wil ik wel 's ontmoeten. Spreken. Het er even over hebben. En daarom ga ik op een tweedaagse trektocht. In mijn eentje. Geen geklooi met een duurbetaalde guide. Die me de weg wijst. Die me dan vertelt dat ik hier rechtsaf moet. En daar links. En dat we dan en dan gaan rusten. Op die en die plek. En dat dat dan zolang gaat duren. En meer dan die goedbedoelde toeristenmeukinformatie. Niets er van.

Ik tik een gedetailleerde kaart van het gebied op de kop. Prop m'n rugzak vol met allemaal handige spulletjes die je zoal nodig hebt op een dergelijke trektocht. Zoals daar zijn: Rivella. Een fles FA. En niet te vergeten......een Bountie. En ik neem de benen. De regenwoudbenen.

Ik laat me met een taxi naar het beginpunt brengen. En loop via een nogal poenerige golfclub het regenwoud in. Het begin valt qua natuurschoon nogal tegen. Maar gaandeweg ontwikkelt het landschap zich mooi in de richting van waar ik het graag wil hebben.

Als snel fladderen de fel gekleurde vlinders om me heen. Wilde papagaaien vliegen in zwermen over me heen. Hun luid gekwetter verraad hun aanwezigheid. Ik heb absoluut geen verstand van vogels. Maar verdomd: vliegt daar niet een Condor?

De route gaat op en neer. De kaart is fijn gedetailleerd. En dat is helaas van de padenstructuur in de Nationale Park niet te zeggen. De theorie komt weer 's niet helemaal fijn overeen met de werkelijkheid. Maar met wat improvisatievermogen lukt het me om na een dagje regenwouden bij de rivier uit te komen. Hier sla ik mijn kampement op. Het driegangenmenu start met Bountie. Als hoofdgerecht neem ik een Bountie. En vooruit. Omdat het het hoofdgerecht is neem ik er twee. En als toetje? Nou? ..........................

Een slok Rivella (had ik je mooi tuk. Ha!!). En daarna was ik me in de rivier. Natuurlijk met ..............een Bountie.

Klinkt allemaal fijn. En avontuurlijk. Maar slapen in een regenwoud is alles behalve comfortabel. Er schiet me maar een (1) woord te binnen: 'afzien'. Alles (en dan bedoel ik ook ALLES). Alles is vochtig. Zeg maar gerust: nat.

Nou moet er mij wel even iets van het hart. Mensen die wel 's een overstroming mee hebben gemaakt (in ons land meestal Limburgers, onze lieve heer weet wel wie ie pakken moet). Dat zijn wel een beetje zeikerds hoor!! Ik vind zo'n overstroming een zwaar overschat fenomeen.

Kijk. Natuurlijk. Het is vervelend dat je spullen nat worden. Althans. Sommige spullen. Ja sommige. Want er zijn ook zat spullen die het helemaal niet erg vinden om nat te worden. Er daar hoor je ze nooit over. Voorbeelden? Ok. Komenze: boten, lepels, vorken, messen, plastic stoelen, flessen, een waterdicht horloge, zwemvliezen, duikbrillen, glazen, borden, zwembroeken, wc-ontstoppers, kurketrekkers, keukenrolhouders, brillen en niet te vergeten: vissen. Maar daar hoor je ze nooit over. Dus dat gejammer moet maar 's afgelopen zijn. Met die zachte 'G's'.......!!!

Maar ik mag wel jammeren. Van mezelf. Want slaapzak. Kussen. Tent. Onderbroek. Alles is nat. En mocht u nog nadere aanvullingen hebben. Ja, ook die zijn nat! En ook de inmiddels onvermijdelijk geworden Bountie houdt het niet droog. Ik slaap slecht. Sta vroeg op. En ga op pad.

Nou ja. Op pad. Op Rivier. Want ik moet de rivier oversteken volgens mijn fijne gedetailleerde kaart. Alleen staat op deze kaart niet vermeld dat het waterpeil in deze rivier at this very moment best wel behoorlijk hoog staat. En dat is tot hier aan toe (heuphoogte). Maar het ding stroomt ook nog. En behoorlijk hard ook. Ik ben alleen. Eh......ff nu verstandig doen Gerrit.......ik loop een eindje stroomafwaarts. En vind een plek waar oversteken zou moeten kunnen.

Schoenen uit. Sokken uit. Broek uit. Het hele zaakie in en aan de rugzak bevestigen. En daar gaat Gerritje in z'n witte spillebeentje. Voetje voor voetje. 'Niet struukl'n noe mien jong'. U hoopt op iets anders. Een andere uitkomst. Want ik ken u inmiddels een beetje. Maar ik moet u helaas teleurstellen. Ik haal 't. De overkant. En nog met (relatief) droge spullen ook.

De tweede dag is minder uitdagend. De route verloopt vlakker. En de route is simpeler. Follow the river! Maar het is een geweldig gebied om door te sjouwen. Rond een uur of zes moet ik opnieuw een rivier over (zelfde recept). En moet aan het eind nog behoorlijk wat klimwerk verrichten om vervolgens op de Main Road uit te komen. Na even wachten is er een taxi die tegen betaling mij wel naar Samaipatha wil vervoeren. En dat is fijn. Want daar moet ik toevallig ook net naar toe. Dus dat komt goed uit.

Tegen zevenen val ik daar mijn allerfijnste hotelletje van deze hele reis binnen. Het is erg geweldig. Stil. Schoon. Een monsterlijk ontbijt. En het avondeten is van het niveau: zeer-goed-binnen-te-houwe!!

Moe maar voldaan val ik in slaap. En hoe het daarna verder ging. Dat weet ik niet meer.

Adi-regenwoud-os!!
( o ja, die krokodillenfoto aan het begin: die heb ik in de dierentuin van Santa Cruz gemaakt.....ha .....had ik je mooi tuk.....)