Net als veel Bolvianen ga ik vandaag vroeg op pad.

Voor hen omdat dat gewoon is. En voor mij. Omdat het een fikse wandeling wordt. Ik wil wel 's zien wat de Bolivianen op een zomaar een maandagochtend uitvreten.

Ik heb gisteravond op de plattegrond van Santa Cruz de la Siera (de 2e grote stad van Boliva) een willekeurige route uitgestippeld. En ik heb er nog iets bijbedacht. Ik heb bedacht dat ik elke kilometer 1 foto zal maken. Een foto van iets wat er op dat kilometerpunt gebeurt.

Voordat ik met de wandeling begin. Neem ik een ontbijt. Zoals veelBolivianen wandel ik naar een willekeurige straathoek. Neem plaats. En bestel. Vandaag is dat een bak anijsthee. En een geroosterde boterham met ham. Bolivianen doen het meestal iets minder rustig aan. Die ontbijten met een bord soep met rijst en aardappel. En behoorlijk prominent drijft er een groot stuk vlees in. Of ze nemen een Salteneria. Een bolle dubbelgevouwen wat klein uitgevallen pannenkoek. Gevuld met aardappel, stukjes vlees, kikkererwten of wat er maar voorhanden is. Soms voorzien van een curry-achtige sausje.

Er zijn een soort loodsen waar ontbijt wordt gereserveerd. Maar als het mooi weer is (en dat is het meestal) dan eten ze graag buiten. Op straat.

Mijn wandeling begint in de Avenue Interradial. En ja hoor. Het is al raak. Autopech. Een kenmerkend beeld voor Bolivia. Altijd wordt er wel ergens aan een auto gesleuteld. Bolivianen houden denk ik gewoon meer van sleutelen dan van autorijden. Of er gaat gedurende het preventieve onderhoudproces iets mis. Dat zou ook kunnen.

Banden worden ook vaak verwisseld. Met de gatenstaat van de verschillende wegen is het ook geen wonder dat er wel 's ronddraaiende rubberen robbie sneuveld. Overal zijn bandenverwisselbedrijfjes langs de weg de vinden. 24 hours beschikbaar!!!!

Ik sla rechts af. Av. Tres Piscos al Frente. Dit is een dierenwinkelstraat. Je ziet het vaker in het buitenland. En in Bolivia ook dus. Overal zijn de verschillende discipline's geklusterd. Alle ziekenhuizen in een wijk. Tandartsen op een rijtje. En dus ook de dierenwinkels. En of er nog niet genoeg honden in dit land rondlopen (het land is er van vergeven!!): hier worden honden verkocht. In alle soort woef maten en woef kleuren en woef blaf geluiden. Maar ook tropische vogels. Cavia's. Kippen en duiven. Die dan weer geen woef zeggen. Maar typische tropische vogels, cavia's, kippen en duivengeluiden maken.

Ik steek rechtover. En wandel opeens een park binnen. Het Parque Urbano.

Gisteravond toen ik er (toevallig) rondliep was het een levendige boel. Met rondhangende jongeren. Veel muziek. Brommers. Een fontein die alle kleuren van de regenboog spoot. Veel reuring. Nu. Zo op maandagochtend. Is het stil. De vuilopruimers maken voorzichtig aanstalten om te zorgen dat over een uurtje of wat in niets meer herrinnerd aan de avond en nacht ervoor.

Ik kruier door. En kom op de Av. Argentina. Hier sla ik linksaf.

Hier zie ik een boomsoort die het straatbeeld van Santa Cruz inkleurt. Misschien herkent u 'm? Het is uw eigenste Ficus. De Ficus die u misschien wel in uw woonkamertje hebt staat. Hier verworden die planten tot heuse bomen.

Ik volg nu de Av El Trompielo. Een brede straat met vele rijbanen. Die gescheiden worden door een groenstrook. Na een kilometertje of wat sta ik recht tegenover het Cine Centrum.

Het Cine Centrum is vooral een grote bioscoop. Maar ook zijn er tal van kleding winkels, computershops, mobiele telefoonwinkels en fast food restaurants gevestigd. Het is recentelijk gebouwd. En het betekende de doodsteek voor veel andere kleinere bioscopen in Santa Cruz. Als je jong bent. Dan wil je er gezien worden. En wil je er films kijken. En lekker fast food eten. En rondhangen. Nu is het er stil.

In het Cine Centrum zijn ook banken gevestigd. Geldbanken. En daar zie ik iets wat ik tijdens mijn reizen veel gezien heb. Wachtenden. Rijen. Wachtenden. Bolivianen zijn gewend om te wachten. Met name bij overheidsinstellingen. Banken. Politie. Rijen lang. Ik heb wel 's een rij van 150 meter gezien. Geen klagers. Alleen wachters.

Na een tijdje sla ik rechtsaf: Av. Fjerci to Nacinol. Hier loop ik langs het grote voetbalstadion van Santa Cruz. Onder de rook van het stadion is een schoolklas een potje aan het voetballen. Misschien wel met de gedachte om ooit 's in dat mooie stadion te mogen spelen..... Of Messi te worden........

Ik laat ze lekker voetballen. Na een tijdje sla ik linksaf. En kom op een verkeerspleintje. Daar staat een naranjeverkoopster haar waar aan te prijzen. Als je een glaasje vers geperst sinaasappelsap wilt scoren: dan zit je in Bolivia goed. Heel regelmatig staat er zo'n karretje op een straathoek. Het kost je 4 Bolivianoos (0,40 eurocent). En daarvoor krijg je een volle beker. En als die halfleeg is, dan schenkt de verkoopster de beker nog 's vol. Ze hebben een zeer inginieus systeem voor het schillen van de sinaasappel. En het persen is ook in no time gebeurd. Erg lekker!

Ik loop langs het oude busstation. En zit een schoenenpoetser. Ook die kom je regelmatig op je voetpad tegen. Het is ongeveer het laagste wat je in de ogn van een Boliviaan kunt doen: schoenen poetsen. En daarom zie je soms dat de schoenenpoetsers hun gezichten bedekken. Om niet herkend te worden. Propere man als ik ben hoeven mijn schoenen niet gepoetst te worden. En ik sla de Calle Salvatierra in. En daarna loop ik richting het centrale plein van Santa Cruz: Plaza 24 de Septembre.

Voordat ik dit plein bereik maak ik de volgende twee foto's:

En dit is wat mij betreft wat Santa Cruz kenmerkt. Enerzijds is het de meest moderne stad van Bolivia. Met veel Westerse geneugten. Anderzijds heerst er onder een (groot) deel van de bevolking armoede. En dat uit zich dan weer uit mensen die uit vuilnisbakken eten. En veel. Heel veel bedelende mensen. Maar goed. Dat wordt dan allemaal weer keurig gemaskeerd door de United felle kleurtjes van megabedrijfje Beneton.

Maar natuurlijk zijn er ook andere kleurtjes te beleven. Veel mooiere kleuren dan die Betonmeuk. Zo staan deze bomen een beetje vrolijk te bloeien. Zomaar. Gratis. Zo langs de straat. United Colors van Zomaar een Boom.

Mocht u een contractje willen opstellen. En u heeft zelf de kennis of de typmachine niet. Of beide. Dan kunt u naar mannetjes of vrouwtjes gaan. Want die zitten voor u klaar. Op de stoep. In the open air. En die stellen voor uw een brief of een contractje op. Typen dit voor u uit. Tegen betaling vanzelfsprekend. En u kunt weer leuke dingen gaan doen. Ik vraag er een (1) of ie mijn belastingformulier wil invullen. Maar helaas. Van een blauwe enveloppe heeft ie nog nooit gehoord......

Ik ben ondertussen een uurtje of drie onderweg. En ben op het Plaza aangekomen. Op het Plaza staat de grote Basillica. Voluit heeft het ding: Basillica Menor de San Lorenzo. Ik heb 'm van binnen bekeken en..... ik zou er de lange reis vanuit Holland niet voor ondernemen. Spaar uw zorgvuldig gespaarde eurocentjes maar voor iets anders leuks. Is een tip. Doe er uw voordeel mee.

Op het Plaza houd ik een pitsstop. Drink. En eet wat. En val in slaap.

Na deze onderbreking Volg ik de Avenue 24 de Septiembre verder. En na drie blokken sla ik rechtsaf. En ik kom aan in een park: Parque el Arenal. Een geinig stadspark met veel water. En omheind door een lelijk hek. Omdat je er 's avonds maar beter niet kan komen. Blijf ik niet hangen. Want voor je het weet valt de avond in. En loop ik verder.

De Av. Monsieur Rivero in.

Daar is een Boliviaanse stratenmaker de laatste hand aan het leggen aan het herstelwerk van een stoep. Stoepen bestaan veelal uit tegels. En die tegels hebben meestal een kleur. En een motief. Maar ook stoepen van gewapend beton komen mijn voeten hier vaak tegen. En ook stoeploze stoepen. Die nog het meest eigenlijk. Dus hulde aan deze stratenmaker!

Opeens sta ik oog in oog met El Cristo. Jawel. Daar staat ie. Nogal prominent ook. Met de handen ten hemel geheven. Alsof ie zeggen wil: ik weet het ook niet meer!! Ik weet het niet meer met deze Wereld en z'n bewonertjes!!

En gelijk heeft ie. Ik zou het ook niet weten. Waar het met deze Wereld heen zou moeten. Welke kant we op moeten gaan. moet. Als ik zijn allmachtige rol zou moeten vervullen. Nee.

Nou.......?!

Nououw...........??!!

Nou, misschien toch ff. Mocht ik die rol in de toekomst .........zou ik de kans krijgen om........zou ik in de gelegenheid gesteld worden om de Almachtige Vader van uw allen te worden. Als!!!! Dan eh.........schieten me toch wel een paar dingetjes te binnen. Dan weet ik wel een paar kleinigheden waar ik een draai aan zou willen geven.

Ik zou beginnen met het ellimeneren van Volendamse muzikanten. Dat staat op 1! En op zondagavond zou tegen een uur of negen de beeldbuis op zwart gaan (en u weet wel waarom lieve volger). Dat is 2.

En als ik dan nog 1 dingetje zou mogen doen. Dan zou ik het plan om de Rotterdamse Kuip te (ver)bouwen door de papiervernietiger halen. En een nieuw plan schrijven. Kort. En krachtig. Hierkomtie:

1. stel eerst 's een fatsoenlijk elftal samen dat WEL kan voetballen
(en als aan die voorwaarde voldaan is, dan mag je naar stap 2, niet eerder)
2. bouw daar dan een leuk stadionnetje met een groen grasmatje omheen
EN NIET ANDERSOM SUKKELS!!

Maar goed. Ik heb geloof ik ff op genoeg tenen getrapt. Snel verder. Voor ze me komen halen.

Bij Jezus ga ik rechtsaf. En ga nu een hele tijd de Av. Cristobal de Mendoza volgen. Een rondweg. Santa Cruz is namelijk in een ringvorm gebouwd. Grofweg zijn er 3 ringen. En ik bevind me nu tussen de 2e en 3e ring.

De scholen hebben na een vakantieperiode van circa 3 maanden (!) onlangs de lessen weer hervat. En daarom zijn de leerlingen weer in het straatbeeld terug. Hier een meisje gehuld in schooluniform. En gewapend met de ook hier onvermijdelijke mobiele telefoon. En een flesje water. Want warm is ´t!!. Ze wacht op een microbus. Op de achtergrond een van de vele straatverkopers. Deze verkoopt sierraden.

In ene passeer ik een man die een reclameuiting op een rolluik aan het schilderen is. All made by hand! Staat er nu 'QUEENBURGER?' Gaat deze man een offensief starten tegen BURGER KING?

Ik zou ´t ´m kunnen vragen. Maar ik zal ´m niet storen bij dit concentratiewerkje. Overigens is Bolivia een van de weinige landen waar Burger King en Mac Donalds geen voet aan de grond hebben gekregen. Burger King heeft 2 vestigingen in het hele land. En Mac D heeft na een aantal vruchteloze pogingen het land verlaten. Redenen van het mislukken: te duur. En de kwaliteit van het vlees wordt door de Boliviann als minder beschouwd dan hunnie eigenste rund en vooral kip.

Iets verder loop ik tegen een meubelherstebedrijfje aan. Die zie je hier ook veel. Bedrijfjes die vullingen van stoelen en banken herstellen. Want ja. Wat zou je ook je oude stoel weggooien, als opvullen ook kan!! Het herstellen van autostoelen (dat hier gebeurd) had ik nog niet eerder gezien.

Natuurlijk wordt er in deze stad ook gebouwd. Al valt de mate waarin dat gebeurd valt me erg mee. Maar hier wordt een gebouw opgetrokken. En de verschillende verdiepingen worden gestut met houten palen.....

Straatvegers bepalen ook een deel van het straatbeeld. Met vuilcontainer en stoffer en een blik aan een steel gewapend gaan zij het straatvuil te lijf. Een schier onbegonnen klusje. Want iedereen flikkert hier alle, voor hem of haar, overbodige zooi zo van zich af......

Een man in blote bast (want het is hier warmmmmmmmmmm) in een werkplaats. Met onderdelen. En vooral. Veel olie. En vet. En de voor monteurs kennelijk zo onvermijdelijke kalender (op de achtergrond).

En al die tijd volg ik de Av. Cristobal de Mendoza. Maar nu sla ik dan eindelijk (want het is een wat saaie weg) de Av Brasil Prolong San Pablo in. Op weg naar mijn eindstation. De Terminal Nuevo. Het grote bus- en treinstation van Santa Cruz.

Maar niet voordat ik dit menneke op de gevoelige plaat heb vastgelegd. Hij kan z'n oogjes nog maar net (net niet eigenlijk......) openhouden.

En ook niet voordat ik een kermisattractie in opbouw passeer. En deze jongen wilde heel graag op de foto. En ging er ´s goed voor staan. Okey then. Jij je zin.

Maar dan toch. Na iets van zes uren sjouwen. Bereik ik moe doch voldaanmijn einddoel. De Terminal.

De Terminal waar je treinkaartjes kunt kopen. Maar het is vooral het vertrekpunt van de vele lange afstandbussen.

Het is er altijd een drukte van belang. Schreeuwende kaartjesverkopers die je al van ver buiten het station er op attent willen maken dat zij de beste bus hebben. En de goedkoopste kaartjes. Bij hen moet je zijn. Bij hen moet je wezen. Ze roepen de eindbestemming hard. En snel. De eindbestemming 'La Paz' kan vijf keer in anderhalve seconde geroepen worden. En dan niet door 1 persoon. Nee. Er roepen er tenminste 50 tegelijk. Een cacafonie van geluid.

s' Avonds rond achten al wordt het hele station 'schoongeveegd' en moeten alle mensen het gebouw verlaten. De hekken gaan dicht. En de hele zaak gaat op slot.

En daarmee gaat het zomaar-een-maandagochtend-verslag van deze wandeling ook op slot.

Adios!