Zondag 6 december 2015

Meer, meer, meer!

Problemen komen zelden uit de hoek waar vandaan je ze verwacht. En zo ook nu lieve lezer!

De in een strak en kameelkleurig pak gestoken douanebeambte op het vliegveld wilde toch nog even een kijkje in mijn tassen nemen. En dan moet u weten dat ik net een anderhalf uur durend onderhoud hebt gehad met een aantal van zijn collega`s die hun taak meer serieus namen dan mij lief was.

Hoe duur is u fiets? Gaat u hem hier verkopen? Waarom heeft ie zulke brede banden? Waaarom koopt u hier geen fiets? Waarom gaat u eigenlijk niet met een auto? Waar zijn de officele papieren van de fiets? En waar is uw vrouw?En nog veel meer (voor hullie) relevante en (voor mij) iets minder relevante vragen waar ik zo breed glimlachend mogelijk antwoord op heb gegeven. Met een schriftelijke aantekening rijker (dat ik zonder de fiets het land niet mag verlaten) mocht ik dit deel van de aankomsthal passeren.

Net toen ik dacht dat ik alle fietsimport-perikkelen achter mij had gelaten verscheen de eerder genoemde jongeman ten tonele. Op zijn vraag of hij in mijn tassen mocht koekeloeren, antwoorde ik ontspannen: maar natuurlijk!! Ik vervoer immers toch niets dat tegen me gebruikt kan worden.

Of toch wel?

Na grondig fietstassen-speurwerk vond hij mijn in Nederland aangeschafte wegenkaart van zijn geliefde Vaderland: Hij ontvouwde de kaart. Bestuurde het vod. En kwam tot de conclusie dat er een deel ontbrak. Met zoveel respect als ik maar kon opbrengen en zonder een spoortje van cynisme ten toon te spreiden attendeerde ik de officier in functie er op dat de kaart, naast een voorzijde, ook een achterzijde bezat. En dat daar misschien het andere deel van zijn mooie Vaderland op te zien zou kunnen zijn. Hij draaide de kaart om en .....verdraaid: daar verscheen het andere deel.

En tegen mijn verwachting in ontstond toen dus een probleem. Of liever gezegd: HET probleem!

Want op mijn kaart staat in het uiterste zuiden een dikke roze lijn. En die lijn geeft aan dat dit gebied door zijn geliefde Vaderland begeert wordt maar het geeft ook aan dat het buurland op dit mooie stukje zand aast. Op de kaart wordt in het midden gelaten wie de eigenaar is. Een stukje niemandsland dus.

En daar begon zijn prima bij het pak passende schoen toch behoorlijk te wringen. Want ik moest toch weten dat dit stukje land aan zijn Vaderland toebehoorde. `This is not a propper map meneertje de vrolijke Hollandsche fietser!!!!!`

Hij bestookte me met tal van vragen: had ik de kaart zelf gefabriekt? Nou, nee! Ik ben vrij handig met de computer en het lukt me van tijd tot tijd wel om een aardig kaartje te produceren, maar een kaart van uw zo geliefde Vaderland maken: da`s toch wel ietwat te ambitieus. Daarbij: ik heb ook nog wel `s andere dingetjes te doen. Het antwoord is dus neen.

Waar heeft u die kaart gekocht? Ik antwoorde: In Holland (het is eigenlijk een Duitse kaart en ik wilde maar al te graag de Duitsers de schuld in de schoenen schuiven en overwoog de 2e WO en onze verloren WK finale voetbal in `74 er nog bij te halen maar bedacht me gelukkig tijdig).

Er kwamen nog een paar notabelen bij. En die dachter er precies eender over. Potdomme!! Ik ben altijd wel voorbereid op gedoe bij het binnentreden van een nieuwe exotische bestemming, maar eerlijk is eerlijk: deze zag ik niet aankomen. In de verste verte niet.

Na een flinke partij begrip van mijn kant en door een keer of tien nadrukkeljk uit te spreken hoe dom de kaartmaker van dienst wel niet geweest is, en hem wel vijf keer verteld te hebben welk een geweldige dienst deze man zijn vaderland heeft bewezen door mij op deze dwaling te wijzen, mocht ik door. Maar niet nadat ik beloofd had het onderste stuk van mijn kaart af te scheuren. Wat ik overigens vooralsnog nog niet van plan ben te doen want dan scheur ik dus ook een stuk van de voorzijde af en precies op dat stukje voorzijde wil graag nog gaan fietsen en daarom..... ......(nou ja, u bent slim genoeg om te weten dat ik de schaar vooralsnog niet hanteer.....)

Lieve lezer, u begrijpt `t al, ik ben weer op pad. Een nieuw avontuur heeft zijn aanvang genomen. Voor sommigen van u die dit nu lezen is dit wellicht ietwat een verrassing. Ik heb mijn reisplannen nl niet echt aan de grote klok gehangen. Ik kon best wel een klok vinden maar dat gehang leek me niets. Was er eerlijk gezegd ook net een beetje te druk voor. En om dan een beetje met reisplan en al aan een klok gaan zitten hangen. Dat roept vast vragen op, en nou ja: er schiet me eigenlijk op dit moment maar 1 woord te binnen: tijdverspilling! Vandaar deze eindejaars-surprise u aangeboden door me, myselff and ik zeg de gek.

Ik ben in Agadir, en dat ligt in het zuiden van Marokko. En dat is dan weer het meest Noordelijke land op het Afrikaanse continent. En het is de bedoeling om hier gedurende ruim zes weken met fiets en al de boel `s flink op stelten zal zettten. En dat is niet mijn enige doel. Ik wil ook wel `s een kijkje nemen in het land van onze Geert. U kent `m wel. Geert Mindermans! De minder, minder, minder Geert. En die randdebielen die `m een beetje naroepen. Geert en de achterlijke mongolen (goeie bandnaam trouwens, met de hit: less is more)! Nou dat land dus. Dat land en zijn bewoners wil ik wel `s van nabij aanschouwen.

Het reisplan is om eerst af te zakken richting het Zuiden om daarna het Atlasgebergte in te trekken en vervolgens ook nog wat Sahara-zand tussen de kiezen laten knarsen. Uiteindelijk zal ik me op 20 januari 2016 in Marrakesh moeten melden omdat mijn privejet (die ik sociaal als ik ben, altijd en graag met anderden deel) dan weer klaar staat om mij weer naar ons kikkerlandje terug te brengen

Ik ben deze eerste avond te gast bij een Marokaanse familie. Dat `Marokaans` is nauwelijks toeval te noemen. Die `familie` eigenlijk wel. Het toeval wide dat ik hier terecht ben gekomen. En gezellig is het. Een paar mannen, een handvol lieftallige dochters en wat vrouwen die in huis rommelen. En mag ik dit zeggen: mocht vanavond een voorbode zijn van wat nog gaat komen, dan is mijn vertrouwen geweldig groot. Wat een hartelijkheid, wat een gastvrijdheid en wat een ongelofelijke bak eten (cous cous en een of ander goedje uit de Tajine) hebben ze me voorgezet. Ik krijg dat in geen drie dagen weg gewerkt.

Eigenlijk zou ik Geert nu moeten naroepen. Maar dat doe ik niet. `Ik zeg meer meer meer meer!!!

Spring maar achterop!

Uw dienaar ter aller stond, Gerrit Pleijter