Manfiets

Vanochtend ben ik vertrokken uit een buitenwijk van Agadir.Maar niet voordat ik mijn fiets in elkaar gesleuteld had. Even heb ik overwogen om eerst te vertrekken en dan mijn fiets in elkaar te sleutelen. Maar gelukkig kwam ik bijtijds bij zinnen.

Het afscheid met de familie waar ik overnachtte was warm en hartelijk. Ik moest beloven om ooit terug te keren (er zijn mensen die zich bij een dergelijke uitspraak echt helemaal niets maar dan ook niets voorstellen, maar dit geheel terzijde lieve lezer).

Het is altijd vreemd. En ook nu maakt de uitzondering op de regel geen rare bokkesprongen. De eerste fietskilometertjes zijn nl altijd wat onwennig. Alles is anders. De geuren, de geluiden, de kleuren, de planten, de temperatuur, het verkeer, de borden langs de wegen, de mensen, het gemekker van de geiten en niet te vergeten de kwaliteit van het wegdek.

Ook mijn fiets moet zich nog even `zetten`. En dat komt omdat ik de fiets tot een zo klein mogelijk pakketje heb moeten brengen om met het vliegtuig mee te mogen. Stuur naar beneden en gedraaid, zadel naar beneden en meer van dat soort aanpassingen. En ondanks dat ik de originele hoogte(maten) vooraf noteer, kost het toch altijd weer even voordat de fiets als `mijn fiets` aanvoelt.

Wat hetzelfde blijft is het ongelofelijke gevoel van vrij zijn. Een man en zijn fiets. In een onbekend oord. Bestemming onbekend. Eerstvolgende slaapplaats? Geen idee. Niets geregeld. Geen vrouw met een vlaggetje om volgzaam achteraan te kuieren. Geen reisburo die ook een graantje mee wil pikken. Niets van dit alles. Wat een geweldig fijn avontuur. Een man en zijn fiets. Niets meer. Niets minder. En eerlijk: die eerste fietsmeters emotioneren me altijd weer. Ook nu.

Ik fiets in een half uurtje richting de N1 die me naar het zuiden voert. De N1 is een vrij druk bereden weg en vandaag vind ik dat fijn. Ik moet nl brandstof (in de vorm van benzine) op de kop zien te tikken. Nee. lieve lezer: de Marokaanse muntthee is me voorwaar (nog) niet naar het hoofd gestegen. Ik heb echt benzine nodig.

Een van mijn plannen is om zoveel mogelijk in de vrije natuur(of camping) te kamperen. En een ander plan is om Marokko kennis te laten maken met mijn kookkunsten. Aha!! Now were getting somewhere lieve zoete Gerritje. Ik heb een benzinebrander die (ECHT HEEL GEK) alleen werkt als ie benzine toegestopt krijgt. En langs deze drukke N1 staan heel veel benzinepompen. En 1 en 1 opgeteld is behoorlijk twee.

Maar het is voorwaar nog geen appeltje-eitje (om mijn goede en lieve vriendin Marleen na te spreken) om die benzine daadwerkelijk te bemachtigen. De hoeveelheid is nl te weinig. Je moet minimaal 2 liter afnemen. En die heb ik niet nodig. In bijna alle oorden waar ik geweest ben is dat een probleem. Gelukkig vind ik na niet al te lang zoeken een pompman die mijn brandstoffles met een halve liter benzinemeuk wil vullen. Heel fijn.

Nu ik de brandstof aan boord heb is er geen alibi meer op om de drukke N1 te blijven koersen. Ik sla af en zet koers richting Biougra. Deze weg is meteen flink rustiger. Het wegdek is waterpasvlak en zo rol ik des 15.00 uur het -ik kan best nog wat aan schoonheid winnen - stadje binnen.

Ik zoek even en vind een hotel. Het heeft de eigenaar behaagd om de prijzen af te stemmen op de hoogte van de etages. Hoe hoger de etage, hoe lager de prijs.

U begrijpt op welke hoogte ik slaap vannacht.

Sweet dreams.

Etappe: Agadir-Biougra
Afstand: 35 km.