3e dag

Dinsdag 8 december 2015

Klimgeit

U kent vast dat wijsje wel ` t houd niet op, niet vanzelf`. U heeft het vast wel `s voorbij horen komen op uw eigenste radio of tv. Een ietwat zeurderig deuntje dat in je kop blijft zitten. Hoge attentiewaarde. Good job van de reclame-meneer of -mevrouw!

Het deuntje stelt mishandeling aan de kaak en verteld wat ons te doen als we wat denken te horen of te zien wat niet in de haak is of door de beugel kan.

Gisteren bij het inchecken in mijn hotel vroeg de eigenaar me net iets te nadrukkelijk dat er eventueel ook nog wel andere, dan de mij toegewezen kamer, beschikbaar was. En dat bleek niet voor niets. Ik heb op mijn reizen heel wat geluiden uit naburige kamers mogen aanhoren. Ik heb kinderen horen maken , althans interessante pogingen daartoe. In Bolivia draaide eens een DJ de hele nacht een set rampestamp-muziek. In Roemenie lalden twee dronken mannen me wakker om 3 uur s` nachts. En in Peru heeft er `s een dweilorkest een groot deel van de nacht onder mijn raam staan dweilen. Kortom: ik ben wel wat gewend.

Maar het aanhoudende hartverscheurende gegil van een vrouw en het geluid van krijsende kinderen, in de kamer naast me, maakte dat het snel tot me doordrong dat hier iets goed mis was. Toen de huisraad ook nog de kamer vloog vond ik het de allerhoogste tijd om de eigenaar in te seinen. Die had het ook gehoord, zei dat het al drie dagen gaande was, en dat nu voor hem de maat vol was. Hij nam maatregelen en de rust keerde gelukkig (voor een ieder) weer.

Vanochtend vertrok ik na een prima ontbijtje dat bestond uit brood, roerei en Marokaanse munthee (ik ben het maar Marokaanse Berenburger gaan noemen). Het staat stijf van de munt (wat op zichzelf voor muntthee een prima keuze is) alleen na de eerste slokken van dit goedje kunnen de kaken nog maar 1 stand aan nemen. Standje STRAK! En dan bedoel ik ook STRAKKKK!!!!. Om de kaken toch weer wat meer flexibel te maken is er een mogelijkheid om suiker toe te voegen,. In blokken van 8 suikerklontjes. Dat dan wel weer.

Dat schenken van die thee da`s ook nog een heel ritueel.

De thee wordt geserveerd in een mooie glimmende kan vergezeld met drie kleine glaasjes. Het is de bedoeling dat je de thee in de glaasjes schenkt en het dan vervolgens weer terug schenkt in de kan. En dat mag je zomaar een keer of drie doen. Wordt het lekker sterk van! Het eigenlijke inschenken van de thee geschiedt met een hoge welgemikte straal in een van de glaasjes. Ze kunnenbeter dan mij mikken want geen druppeltje van het kostbare goedje mist zijn doel.Maar, ze hebben ook meer tijd om te oefenen.....

Maar goed, after het ontbijt en de thee vertrok ik dus.

Het wegdek is vlak, de wind laat niet van zich horen en de zon begint lekker de schijnen. Om 12.00 uur bereikt de temperatuur een waarde van 27 klein nulletje C. Ik moet smeren. Iets met voorkomen en iets met zonnebrand. Het verkeer laat zich van zijn goede kant zien. Het is niet al te druk en ze wijken prima voor me uit.

Ik kom tot de nu al snelle conclusie dat Marokanen betere onderhandelaars zijn dan pak `m beet Pakistanen. Of inwoners van India. Of Bolivianen. Die hebben het nl bij de aankoop van hun automobiel niet voor elkaar gekregen om een rem bij de aankoop te bedwngen. Althans, dat moet toch de reden zijn dat ze nooit remmen maar deze Hollandsche fietser gewoon van de weg drukken. Nee dan de Marokanen. die remmen (meestal) af wanneer ze niet kunnen passeren. Wachten tot er ruimte is. En passeren dan. Een (voorlopige) verademing.

Na anderhalf uur bereik ik een klein stoffig plaatsje. Er is een Pharmacie, een cementfabriek (die lange trailers af en aan laat rijden met zakken cement, wat dan weer niet zo gek is want dat produceren ze. Zou raarder zijn als ze pampers zouden vervoeren, of baddeendjes, of lepels, and what about vissenkommen, of barkrukken, of cd`s van Nicker Simon, of schoenveters, of de Margriet, of plastic tafellakens, of pieken voor een kerstboom, of kerstbomen zelf, of sneeuw, of ......... ja, lieve lezer: verzin zelf ook `s wat potdomme!! Laat mij een beetje het zware denkwerk doen!

Okey, okey, we dwalen lichtjes af.

Het plaatsje wordt tevens bezet door een groep jollige schoolkinderen die het geweldig vinden om zo`n allien als ik te mogen begroeten. Ze zijn goedlachs en uiterst vriendeljk en beleefd. En heeeeeeel graag willen ze iets van Engels met me spreken. Berber en Frans zijn voor velen natuurlijk gesproken talen in Marokko. Bijna iedereen spreekt Frans, zeker de jongelui. Tot mijn grote verbazing wordt er ook Engels gesproken. Accentloos!! Misschien een tip voor Sander Dekker (onze staatsecretaris van Onderwijs) om hier `s een kijkje te komen nemen hoe ze dat hier klaarspelen...........

De weg begint lichtjes te stijgen en ik zet mijn bijna vastgeroeste aan de Flevo Polder verwende versnellingapparaat eindelijk `s serieus aan het werk. Ik heb er potdomme destijds toch ook goed geld voor betaald. Geen gelul aan het werk en (ver)snel een beetje! (heb ik toch mooi mijn totale opvoeding zojuist in 1 zin samengevat).

In de verte hoor ik de mij zojuist gepasseerde vrachtauto`s puffend en steunend hun weg naar boven vervolgen. En ik weet wat dat betekend: het betere klimwerk is in aantocht. De weg begint inderdaad serieus te stijgen en de eerste haarspelbochten dienen zich aan. Ik moet een paar keer van mijn fiets af. De conditie is echter nog niet van dien aard dat ik dit soort hoogteverschillen met gemak bedwing.

Na slechts 37 fietskilometers rol ik behoorlijk versleten en hongerig het kleine plaatsje Ait Baha binnen. En dat niet alleen: ik val ook het eerste (en dus de beste) eettentje binnen. Bestel een portie friet en kebab, werk `m naar binnen, en bestel er daarna nog 1 tot verbijstering van de dienstdoende friet en kebabbakker. Ik kom weer iets bij zinnen en de krachten vloeien weer ietsje terug in de benen.

Ondanks de herwonnen krachten voel ik toch dat het beter is om voor vandaag de fiets in de wilgen te hangen. De spreekwoordelijke wilgen dan. Want echte wilgen heb ik hier nog niet gezien en daarbij: ik ben ook net iets te vermoeid om de fiets helemaal hoog in de eventuele wilgen te hangen. En mocht het dan toch lukken, dan hangt ie daar te hangen. En dan zal ik `m er ook weer uit moeten halen, want ik zie u nog niet helemaal naar hiero komen om……...

Raar verhaal eigenlijk.

Maar ik kom niet als vanzelf op dit onderwerp lieve lezer. Onderweg heb ik geiten gezien, niets bijzonders zult u zeggen. Nou, bekijk onderstaande EN NIET GEPHOTSJOPDTE foto maar `s goed. Have fun!!!

Ik informeer bij een hotel naar de prijs en vind eigenlijk dat ie boven mijn beschikbare budget zit. Ik fiets verder maar vind niets wat lijkt op een onderkomen voor de nacht. En kan m`n tent ook niet ergens weg parkeren. Keer daarom terug bij het hotel en hoor daar dat dit het enige hotel in the whole town is. Ik neem een kamer en sleep fiets en tassen naar de 3e etage. En u weet inmiddels waarom.......

De komende dagen wachten een aantal flinke klimetappes op me met zonder-geen-nada-nothing- voorzieningen on the road.

Er zal ook geen onderkomen zijn die mij wil verwelkomen. Misschien is dt wel omdat ze me maar een vervelende kwast vinden. Echter, het zou ook kunnen dat er domweg onderweg niets van onderdak te vindenis. Ik denk (en hoop) dat dat dat laatste de waarheid het dichtst benaderd. Ik ga noodzakelijke inkopen doen en ga me voorbereiden.

Jippie de Pippie! Let see what happens.

Etappe: Biougra-Ait Baha

Afstand: 35 kilometer