Woensdag 9 december 2015

Op mijn vraag of er in dit plaatsje een plek voor mij is om de nacht door te brengen peinst hij wat.

Hij kijkt me aan met een veelzeggende blik. `De tijd heeft hier stilgestaan, er is hier niets. Deze plek is niet op toeristen ingericht, hier is geen hotel! je ziet `m deze volzinnen bijna voor zich uit denken.

Het is 15.00 uur. Moe van het fietsen ben ik in Souk-el Had-de-Targa-n-Toucha gestopt bij het plaatselijke postkantoor en heb daarmee de plaatselijke administrateur Mohamed met iets van een probleem opgezadeld (om maar even in gezellige fietstermen te bljiven spreken).

Mohamed deelt mijn vraag met zijn collega`s die zich er ook allemaal mee komen bemoeien. Men komt er niet uit, zelfs niet na een half uur debateren. Uiteindelijk loopt Mohamed naar me toe en vraagt of hij me mag uitnodigen in zijn woning. Om met hem mee te eten en daar de nacht door te brengen. Ik neem zijn aanbod maar wat graag aan. De etappe van vandaag heeft me behoorlijk uitgeput. Ik ben toe aan iets van een maaltijd. Iets van een dak boven mijn kalende bolletje. En iets van een bed. Hij vraagt me om om 18.00 uur weer terug te komen. Dan zit zijn werkdag er op en kunnen we naar zijn huis gaan.

Vanochtend ben ik uit Ait Baha vertrokken. Voor mijn vertrek heb ik een aantal noodzakelijke spullen ingekocht. Althans, spullen waarvan ik denk dat ze wel `s noodzakelijk zouden kunnen worden. Want om een mandarijntje, twee hompen brood, een banaan en wat flessen water als vanzelfsprekend als noodzakelijk aan te merken daarmee geven wij voornoemde artikelen toch net even iets te veel eer. Hangen we er net iets teveel gewicht aan. Maken we ze toch het net ff iets belangrijker dan ze eigenlijk zijn. Gaan we niet doen. Is onverstandig. Gaan ze maar van naast hun schoenen lopen. Mijn moeder zei altijd: je moet ze niet verwennen. En zo is `t maar net!

Maar voor mijn onderneming lijken ze zeker van belang. Ik ga een ongewisse route nemen met weinig dorpjes on the road. En als er al dorpjes zijn dan zullen de voorzieningen zeer beperkt zijn zo is de verwachting en voorspelling.

Het eerste uur verloopt vrolijk (uitgelaten schoolkinderen vergezelen me), de zon doet fijn mee, het landschap is van grote schoonheid (de cactussen reiken tot grote hoogte) en het kleine beetje wind dat er is blaast lichtjes in m`n rug. Niets aan het handje.

Na een korte stop sla ik linksaf in de richting van Lezzit. Die afslag nemen is heel verstandig van me. Want Lezzit is de plaats die ik vandaag ongeveer wil halen. En ik moet u zegen: dat wordt nog een hele toer. Het wegdek begint zoetjes aan te stijgen. Helemaal negeren kan ik dat niet, want om het asfalt nu lekker een beetje eigenwijs links te laten liggen en zelf lekker horizontaal te blijven fietsen, dat is een missie die op termijn tot mislukken gedoemd is. Meeklimmen dus maar!

En dat valt dan ook nog weer net voor de drommel nog niet mee. Ik moet een flinke pas over waarvan de stijgingspercentages ergens tussen de 4 en 12% schommelen. Die 4 gaat nog wel, maar die 12, daar zit `m nu net de kneep. En als ik middels een fijne afdaling, die gek genoeg altijd korter duurt dan de benodigde klimtijd, en weer ergens beneden ben beland, begint het klimfeest weer opnieuw. En daarna nog een keer.

Echter, ik ben een stuk sterker dan gisteren. Rond 15.00 uur bereik ik via een geweldig fijne en lange afdaling het diepst gelegen dorp van deze streek: Souk-el Had-de-Targa-n-Toucha. Een oase waar een dorp omheen gebouwd is. Of een dorp waar een oase omheen is geconstrueeerd. Dat kan ook. Kijk zelf maar even welke optie voor jou het meest voor de oase-hand ligt. Ik keur beide antwoorden goed. Dus een zesje heb je sowieso te pakken. Mocht je het antwoord fijn en juist kunnen onderbouwen dan kun je je cijfer nog ophalen. Kan `t maar zo een zeven of een acht worden. Maar goed, met een zes ga je ook over, dus je kunt je de moeite ook besparen. Kijk maar even.

Afin.

Om de (Postoffice-Mohamed-wacht)tijd enigszins te doden kijk ik wat rond in het dorpje. Er sukkelt een ezeltje rond. Heel af en toe passeert een vrachtauto. De zon verwarmt het fijne asfaltzand. Tot zover mijn weergave van de ontwikkelingen van uw eigenstge correspondent vanuit het dorpsfront. Ik voel me podomme net Pauline Broekema van het acht uur Journaal. (mocht u haar niet kennen, houwe zo, Pauline wordt al jaren op pad gestuurd voor het kleine' beetje kneuterige nieuws en dat gaat ongeveer zo: `ja beste mensen: mevrouw Jansen oet Bakkeveen is over een stoeptegel gestruikeld, en daarbij heeft ze haar knie behoorlijk bezeerd, tot zover Pauline Broekema vanuit het rampgebied, over naar de studio).

In het enige cafe dat het dorpje arm is tref ik ik een perfect Engels sprekende man die zichzelf (ook) Mohamed noemt. We raken geanimeeerd aan de praat onder het genot van de onvermijdelijke Marokaanse muntthee met drie blokken suiker (ik gok 8 misschien 9 suikerklontjes in een klein frisdrankglaasje!!). De man blijkt tien jaar in New York te hebben gewoond, heeft in een band gespeeld en is twee jaren geleden naar dit dorp verhuist. Er volgt een ietwat ingewikkeld en ook wel verwarrend verhaal over hoe hij hier zo terecht is gekomen.

Hij lijkt me eerlijk gezegd iemand die onderweg wat `verkeerde afslagen` heeft genomen in z`n leven en die zich nu terug trekt in de anonimiteit. Wat hier prima kan zo lijkt me. Hij nodigt me uit bij hem thuis waar hij me wat gitaarakkoorden zal leren (ik had `m verteld van mijn poging tot gitaarspelen...).

Zijn huis heeft de afmetingen van 150 x 300 cm. Zijn bed bestaat uit een drietal lagen kartonnen dozen. Hij kookt op een gasflesje. Het benauwde hokje maakt een weinig propere indruk. Dit compenseert hij weer met een grote mate van vriendelijkheid en heel fijn gitaarspel. Hij showt me zijn schriftje met verzamelde (grotendeels) beattle-akkoorden. Tegen vijven nemen we afscheid.

Ik heb nl. een afspraak met de andere Mohamed. De Mohamed die me onderdak en eten gaat aanbieden. Stipt op tijd ontmoeten we elkaar op de afgesproken plek. Hij weet van mijn bezoek aan de gitaarMohamed. Wonderlijk met welk een snelheid het nieuws in dit dorpje de ronde doet.

Ik tuig mijn fiets af en sleep de tassen naar de eerste etage van het huis van Mohamed. We eten brood met opgewarmde vis uit blik. En kletsen wat onder het genot van drie glaasjes muntthee. Ik ben behoorlijk moe (en het moeizame converseren doet de vermoeidheid niet echt verminderen) en daarom zoek al vroeg ik mijn het door Mohamed geimproviseerde en opgemaakte bed op.

Liggend in mijn slaapzakje word ik warm. Niet zozeer van het aantal graden Celsius (al zou dat ook best gekund hebben). Maar meer van zoveel onbevooroordeelde hartelijkheid en geweldige gastvrijheid. En ik bedenk me zomaar dat ik op dit gebied nog veel van Mohamed kan opsteken.

Etappe: Ait Baha-Souk-el Had-de-Targa-n-Toucha

Afstand: 43 kilometer