Met een licht gevoel van vrolijke spanning bestijg ik vandaag mijn karretje.

Enerzijds is dat omdat ik met een lekker uitgerust gevoel aan deze dag begin. En er is ook een andere kant van de zijde. En dat is dat omdat mijn steun en toeverlaat, de blauwe bijbel der bijbels (The Lonley Planet reisgids) verhaalt dat de door mij gekozen route een van de mooiste van deze regio is. En dat schept verwachtingen.

Om 9.30 uur verlaat ik Hotel Toeristique in Tiznit. De eigenaar weet wat een vermoeide fietser nodig heeft: een werkende douche, een bed, WIFI, een plek om kleren te wassen en te drogen en een prettige sfeer. En het is ook nog `s achterlijk goedkoop op de koop toe. Wat heeft een mens nog meer te wensen.

Ik zet koers naar de Atlantische Oceaan. Om precies te zijn naar Aglou Plage. Aglou schijnt een waar mekka te zijn voor windsurfers en andere zee-bezigheden bestemd voor de net iets vlottere en flexibelere medemens. Ik ben er nl. niet voor in de wieg gelegd. Heb eigenlijk meer weg van de stijve (surf)plank dan van de surfer himselff. Echter, Ik heb me inmiddels neergelegd met de middels mijn DNA vastgelegde rolverdeling. Nu u nog.

De weg naar Aglou vinden is niet geweldig complex. Je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben, geen zesjes voor gehaald te hebben. Je hoeft zelfs niet eens kaart te kunnen lezen. Ideale situatie voor ik zeg de gek. Er is nl. maar een weg die er naar toe leidt. Een lange rechte, licht dalende weg. Hang de slingers maar op, blaas de balonnen maar vol (en daarna wel dichtknopen anders wordt het nog niets.....). Het is potdikkie een waar fietsfeest!!

In no time bereik ik de zee. Wat is het toch geweldig om oog in oog te staan met deze geweldenaar: keizer van de woeste golven. Wat een geweld. Wat een schoonheid. Het is overigens belangrijk dat we snel vrienden worden en elkaar in de armen sluiten, want de komende twee dagen zal ik het woeste water aan mijn (rechter(zijde vinden als ik Zuidwaarts reis. En de zee op zijn beurt zal het ook met mijn (fiets)nukken moeten doen.

De kustweg begint met en veneinig klimmetje. En daarna gaat het 40 kilometer op en af. De oppen en affen wisselen elkaar steeds af. Ik ben meer verliefd op de affen, maar de oppen duren nooit lang en ik vind het best zo. De wind waait niet helemaal gunstig en `t is nog wel een hele trap. Wat ook niet helemaal onvermeldt moet blijven is, is dat mijn temperatuurmetertje uitslaat naar een waarde van 32 graden C. Dat gecombineerd met de forse zeewind maakt dat ik flinke hoeveelheden water inneem. En me flink insmeer met zonnebrandmeuk.

Rond twaalven des middags beland ik in een Beach Resort. Het is uitgestorven. Slechts een handjevol stafleden zijn aanwezig. Van alle aanwezige restaurants is er slechts 1 open. En dat is precies genoeg voor mij. Maar het is ook wel opmerkelijk dat er maar 1 open is. Het is winter en da`s nou net precies en fijn de juiste tijd om naar Marokko, af te reizen om de zon op te zoeken. Maar de recente aanslagen in Parijs, de onrust in Tunesie en de algehele tereurdreiging maken dat de hotels, restaurants en stranden leeg blijven. De terreur en de dreiging van terreur heeft gevolgen voor velen in grote delen van de Wereld.........

Ondanks dat ik alleen ben maken ze met liefde een lekker vissoepje voor me. Met de levenslust van een gezonde vis vervolg ik mijn weg. Eerlijk is eerlijk. De route valt een ietsje tegen. Tja, op basis van de info uit mijn reisgids ik had er net iets meer van verwacht.

Tegelijkertijd is dit nu juist het hele probleem met teleurstellingen. Natuurlijk stelt het landschap niet teleur. Het heeft juist zijn uiterste best gedaan om mij te plezieren. Het zijn mijn verwachtingen die maken dat het tegenvalt. Wanneer ik deze etappe onbevangen was aangegaan, dan was ik waarschijnlijk juist verrast geweest over het aantreffen van de zee. En al het moois dat de zee en haar omgeving te bieden heeft. Misschien moet ik wat minder verwachtingsvol door het leven gaan, en me meer laten verrassen?! Leermomentje voor deze jonge.

En juist als ik deze overwegingen in mijn hersenpannetje laat rondtollen, juist op dit moment ontwaar ik in de verte een mooie klif en dito golven. En ik zie nog meer.

Er staan kleine pyramidevormige tentjes her en der verspreid. Net iets uit het strand. Bij nadere beschouwing zie ik dat er mensen onder zitten. Ze pellen iets. Het wekt mijn nieuwsgierigheid. Na een kampementje of tien te zijn gepasseerd trek ik de stoute schoenen aan. Strik m`n eveneeens stoute veters (wel ff doen, anders loop je het risico dat je op je plaat gaat) en ga een kijkje nemen.

Het blijkt dat ze mosselen uit het laagstaande water wegvissen en die vervolgens met een emmer/schaal aan land brengen. Daar worden de mosselen gepeld, in een plastic zak gedaan en wordt vervolgens geprobeerd (in de brandende zon) langs de kustweg de mosselen aan de man te brengen. Het lijkt me heerlijk, maar ik zou ze wel heeeeeel goed koken........

Tegen drie uur bereik ik mijn eindbestemming voor vandaag: Mirleft. Een echte kustplaats met tal van overnachtingsmogelijkheden en (vis)restaurants. Ik vind een fijne, schone en sfeervolle plek om de nacht door te brengen.

Morgen op weg naar het `Spaanse` Sidi Ifni! Ja, u leest het goed. We gaan nqqr Spanje!!!

Etappe: Tizinit- Mirleft

Afstand: 56 km