Aan het absolute en definitieve einde van mijn water- en voedselvoorraad kachel ik ` the Gateway to the Sahara` binnen.

U weet wel . Die geweldig fijne woestijn. De grootste aaneengesloten zandvlakte die onze aardbol rijk is. Driehonderd keer zo groot als Belgie. Ik heb dat fijne weetje eerlijk gezegd niet nagemeten (had een paar andere dingetjes te doen), maar mocht u twijfelen. Ik stel een rolmaatje gratis en voor niets beschikbaar.

Een beetje speciaal vind ik dat wel hoor. Dat binnenfietsen van de Sahara. Want u had het vast niet gedacht: er gaan dagen voorbij dat de Sahara en ik elkaar niet begroeten. In Biddinghuizen doe ik wel `s een poging. Echter, veel verder dan de zandbak, een paar blokken verderop kom ik meestal niet. En ik moet zeggen: dat roept ook wel wat vragen op bij buurtbewoners. Een volwassen oogende man die een beetje in z`n eentje het zand in een zandbak staat te begroeten. Vinden ze raar. Hier kijken de mensen er gelukkig een stuk minder van op. En dat is dan weer meteen een stuk minder raar. Gelukkig maar.

Het had overigens nog wel wat voeten in aarde om hier te geraken. Spreekwoordelijk dan. Want de aarde bestaat hier voornamelijk uit gesteente. Het is het volstrekt onmogelijk om met welke voeten dan ook in welke aarde dan ook verzanden (om in Sahara-sferen te spreken).

Maar die voeten en aarde hadden wel van alles van doen met de loodzware etappe van vandaag. Die begon vanochtend in Sidi Ifni. Na een prettig ontbijtje en de noodzakelijke inkopen (mandarijntjes, bananen, brood en veel heeeeeel veel water) zette ik volle goede moed en gezonde spanning koers.

Na 20 behoorlijk zware kilometers (lees: veel klimwerk) kwam ik versleten en wel aan in het dorpje Mesti. Mesti lijkt qua naam veel op de u vast wel bekende voetballer. Echter in niets op diens kwaliteiten. Toch vind ik er een theehuisje. Bestel thee en brood met kaas. Het brood dat over is besmeer ik met Nutella. En werk het naar binnen. Ik probeer wat rust te geven aan de volgelopen benen. Want die voelen aan alle kanten de pijn van het vele klimwerk.

Het herstel wil echter niet echt tot me komen.

Ik begin te vrezen of ik deze etappe van in totaal 60 km wel tot een goed einde kan brengen vandaag. Ik probeer wat te slapen. Zo`n hazeslaapje wil nog wel `s goed uitpakken. Maar er gilt en toetert vanuit een tv iets Arabisch in mijn beide oren en daardoor lukt het niet. Ik fiets een eindje verderop en ga aan de kant van de weg liggen. Languit. Daar dommel ik wat weg. Na een half uur vervolg ik mijn weg.

De weg blijft klimmen met zo af en toe wat korte daalmomenten.

Na 40 kilometer verandert het landschap vrij plots. De heuvels laat ik achter me en het wegdek vlakt af (en dat laatste komt ook als geroepen). De bomen maken plaats voor lage begroeiing die voornamelijk bestaat uit een polvormige plant die wat op tijm en teucrium lijkt, maar het niet is. Ik realiseer me dat ik langzaam maar zeker de grens van de door mij zo verlangde Sahara begin te naderen. Wow!!!

De koperen ploert daar zo hoog aan de hemel brandt de hele dag al onbarmhartig op lijf en leden. Ik drink me ongans. Maar het is onvoldoende. Ik voel dat ik uitdroog. Ook mijn zonnebrandcreme is niet bestand tegen zoveel zon (en wind). Mijn gelaat trekt strak en ik voel het (ver)branden van mijn huid. Het is een echte strijd aan het worden. Gelukkig zijn de laatste 15 kilometer zo vlak als een spiegel. Ik fiets door een desloaat maanlanschap. Met zo af en toe wat tegemoetkomend of passerend Sahara-verkeer meestal bestaand uit zwaarbeladen Jeeps of the long distance touringcars.

En nu (zo tegen 16.30 uur) rijd ik dus het zuidelijk gelegen Guelmim binnen. Na wat wenden en keren in deze woestijnstad vind ik het enige hotel waar ik volgens mijn reisgids op een redelijk verantwoorde (financieel en qua hygiene) wijze de nacht zal kunnen doorbrengen.

Ik installeer me. Spoel het vuil van m`n lichaam. En ga op zoek naar een restaurant dat kameel op de kaart heeft staan. Dat zou hier te vinden moeten zijn.

Omdat ik zo langzamerhand die bergen wel s een lesje wil leren, lijkt me nu de tijd wel rijp.

De tijd voor twee van die bulten op m`n bord.

Etappe: Sidi Ifni - Guelmim

Afstand: 60 km