Na een uitzonderlijke fijne slaapnacht doen de benen weer wat ze moeten doen.

Spieren aanspannen. De trappers beroeren. Druk zetten. Rondmalen. En die zorgen dan weer dat de crank rond gaat. En die zet de ketting weer in beweging. En die zorgt er op zijn beurt voor dat de tandwielen draaien. Daardoor gaan de wielen draaien. En maakt het rubber van de banden kennis met het asfalt. Dat is een onuitgesproken afspraak tussen eerder genoemde onderdelen. En als de benen goed zijn, dan werkt dat allemaal heel fijntjes volgens plan. En dat allemaal. Om mij metertje voor metertje Marokko te laten ontdekken.

En was het gisteren net ff ietsje minder. Vandaag gaat het weer best. Wat niet onvermeldt moet blijven is dat mijn verblijf afgelopen nacht in een werkelijk fantastisch mooi gelegen gite erg fijn uitpakte. En de geweldige maaltijd die ik voorgeschoteld kreeg heeft zeker ook bijgedragen aan mijn huidige conditie en gemoedstoestand.

U begrijpt het al. Ik heb hele goeie zin.

Dat heeft de wind ook in de gaten. Die haalt nl het anker op. En steekt behoorlijk van wal. Hij trekt zelfs aan tot windkrachtje stormachtig. En is allemaal nog best tot hier aan toe. Maar ik heb `m tegen. Soms van opzij. Soms pal in de snufferd. En toch deert me dat niet echt. Ik ben fantastisch in vorm en trap de wind gewoon weg.

Meteen ook maar even de minpuntjes van vandaag doornemen. De temperatuur komt niet hoger dan 14 graden C. En in vergelijking met alle voorgaande dagen is dat een degradatie van 13 graden. En de zon is met kerstvakantie of zo. Ik weet `t ook niet. Maar zichtbaar is ie niet. Tot zover de minpuntjes. Hebben we die maar mooi gehad.

Ik begeef me in het Anti Atlas gebergte. En eerlijk gezegd joegen de bergen (toen ik ze van ver af zag) me wat angst aan. Nu ik er midden in zit vind ik het geweldig. Ik geniet geweldig en reken deze etappe nu al tot een de mooiste tot nu toe.

Het aantal winkeltjes onderweg is beperkt. Ik ben dan ook als een kind zo blij dat ik een winkeltje tref dat wat spulletjes verkoopt. Alleen maak ik een beginnersfout. Ik koop spullen. Tot zover niets aan het middenstandshandje. Maar (doordat ik misschien iets te gefocust ben op de dropveters die de man verkoopt, zou zomaar kunnen....) vergeet ik water in te slaan. Daar kom ik pas achter als ik besluit om na 50 km een punt achter deze fietsdag te zetten.

Ik denk een goeie kampeerplek te zien. En duw mijn fiets 250 meter van de weg. Uit het zicht van het weinige passerende verkeer. Sla mijn kampement op. Dat gaat allemaal prima totdat ik me dus realiseer dat ik nauwelijks water heb. Shit. Dat is vervelend. Ik moet nog koken en toch ook wat drinken. En ik heb niet veel meer. Met het laatste beetje water maak ik een maaltijd. Drinken moet maar wachten tot morgen. Ongelukkig genoeg kies ik voor `Devils meal`. Jawel, het meest pittige gerecht dat ik bij me heb. Klojo. Ik kan de hele nacht van de scherpe masala smaak nagenieten. Zonder een slok te kunnen nemen.

De tentnacht gaat niet geruisloos voorbij. Ik val te vroeg in slaap. Wat maakt dat ik te vroeg wakker wordt. Veel te vroeg. Het stormt dat het een lieve lust is. En wat ben ik blij dat ik mijn kampeerspullen goed op orde heb. Anders was ik met het hele zaakie weggewaaid. De nacht duurt lang. En ik probeer de uren, wakker als ik ben, vooruit te denken.

Eindelijk wordt het dan licht. Ik breek op. Sleur mijn spulletjes weer naar het asfalt. En vervolg mijn weg. Ik ben als een kind zo blij dat ik na 2 km fietsen een winkeltje tref. Hier vul ik mijn voorraden aan. Drink veel. En neem een goed ontbijt neem langs de kant van de weg.

Vandaag wil ik Tafroute bereiken. Een eenvoudig en weinig betekenend dorpje. Echter, dat geldt niet voor de vallei waar het dorp in ligt. Het laat zich nl omringen door roodgekleurde bergen. En die schijnen van een ongelofelijke rauw- schoonheid te zijn. Dat moet dan wel heel mooi zijn. Want veel schoner dan het landschap waar ik nu door heen mag karren kan ik me het nauwelijks voorstellen..

Ik krijg het niet kado. Ik moet een paar flinke puisten bedwingen. Gelukkig mogen de afdalingen er ook zijn. Tegen vieren val ik vermoeid en wel Tafroute binnen. Ik vind een goedkoop en dus basic hotel. En ben er geweldig mee in mijn nopjes.

Ik blijf er een paar dagen. Lijf en leden willen ook wel `s een ATV-dag. Snel geven. Want anders loop je de kans dat ze gaan staken. En daar krijg je alleen maar gedonder van. Gaan ze misschien zelfs zeiken over een verbeterde CAO. Dertiende maand. Kantoor met airco. Verstelbare stoel. In hoogte verstelbaar buro. Dat moeten we niet hebben.

Gewoon ff vrij af geven dus. Zeuren ze ook niet.