Het is eerste kerstdag. Bij u. Ik vertrek uit Tafroute.

Met de kennis van nu. Iets te snel. Het dorpje Tafroute is niet geweldig de moeite waard (in een uurtje heb je het helemaal gezien). Echter. Dat geldt echter niet voor zijn omgeving. Die is van een adembenemende schoonheid.

Hier komen wat foto`s:

DIE HOUDT U TEGOED/ HET UPLOADEN DUURT UUUUUUUREN

Maar omdat deze reiziger altijd weer hunkert en hongert naar het nieuwe en grote onbekende, Gaat hij verder. En daarom zit ik al weer op m`n fiets. De temperatuur is erg aangenaam. En de zon staat al vroeg zijn zonnestralen op mij te richten. Ik probeer `m wel `s voor de gek te houden door ineens af te remmen. Of een slinger aan m`n stuur te geven. Schijnbeweging. Maar het lukt me niet om `m te foppen. En eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet.

Binnen een uur komt mij een fietser tegemoet. Net zo`n figuur als ik. We glimlachen elkaar tegemoet. Knijpen in de remmen. En praten over de route die we hebben afgelegd. Daar is deze Engelsman (wiens naam ik ben vergeten) wel even mee bezig als ik hem zijn gang zou laten gaan. Hij fietst nl al 21 jaar (!!) onafgebroken. En u wilt natuurlijk (net als iedereen) weten hoe ie dat doet. Financieel gezien dan.

Wat wil het geval. Hij heeft op jonge leeftijd wat geld geinvesteerd (ik weet niet in wat). En dat geld is fijntjes gaan rollen. De goeie kant op. Tien jaar later heeft ie tijdig de stekker er uit getrokken en was in 1 klap multimiljonair. Vanaf dat moment is ie gaan fietsen. Hij kent zichzelf jaarlijks een bepaald budget toe. En volgens zijn zeggen zou ie tot z`n tachtigste op deze wijze door kunnen fietsen. Ik bespeur wel een klein nadeeltje. Hij heeft de meeste landen als drie keer `gedaan`. Dit is bv zijn vijfde keer in Marokko.

We kletsen nog wat over de route die ik te gaan heb. En wat over de techniek van onze fietsen. En dat het zo vervelend is als je een geluidje aan je fiets hoort dat je niet thuis kunt brengen. Na een half uur nemen we afscheid en vervolgen ieder onze weg.

Na een kilometer of drie hoor ik een geluidje ter hoogte van mijn crank. Verdorie. Alsof de duvel (sorry, Allah) er meer speelt. Heb je het er net over. Gebeurd het. Een geluidje bij m`n crank. Daar word ik altijd wat onrustig van. Ben er niet zo gek op. En het wordt ook niet minder. Tijd voor enige actie.

Ik tuig mijn fiets af. Fiets een stukje. En hoor dat het geluid er nog steeds is. Dan zijn het niet mijn tassen. Ik voel aan de ketting. En die is mega slap. Ik wil `m opspannen. Maar het blijkt dat de ketting zo lang is geworden dat deze zich niet meer laat opspannen. Er moet een schakeltje tussenuit.

Op zichzelf geen ingewikkelde klus. Maar wel even een precies werkje. En dat precieze zit `m er in dat er een palletje.... Wacht ik ga het goed uitleggen.

Geachte cursist. Fijn dat u gekomen bent om de (schakel)les bij te wonen: DE ONTBREKENDE SCHAKEL of IK STA PAL VOOR M`NN KETTING. U mag zelf kiezen. Mij maakt het geen reet uit. Petten af. Koppen dicht. Ik leg `t maar 1 keer uit. En o ja, vergeet niet je mobiel straks weer aan te zetten.

Het is u misschien wel `s opgevallen. Uw ketting bestaat uit schakels. Die zijn onderling verbonden met een palletje. Zonder die palletjes zou de ketting geen ketting zijn. Je zou kunnen zeggen dat een palletje de ontbrekende schakel is (noteren want dit onderwerp kan terugkomen bij het examen). Is een tip mijnerzijds. Doe er uw voordeel mee.

We gaan door..

Om een schakel uit de ketting te halen moet het palletje naar buiten gedrukt. Niet te ver. Want dan gaat ie er helemaal uit. En dan ben je in de aap gelogeerd. Niet echt. Dat zou niet goed zijn. Want als je in een aap aan het logeren bent en je moet tegelijkertijd ook nog je ketting inkorten. Dat wordt voorwaar een beestenklus. Niet doen. Gewoon ff ergens anders gaan logeren. In een aap logeren zou ik uitstellen tot een andere keer.

Afin.

Om dat palletje naar buiten te drukken heb je een zgn kettingpons nodig. Die heb ik altijd bij me. En jullie vanaf nu ook dus. Met dat ding druk je het palletje naar buiten (maar niet ver dus, hij moet er net in blijven zitten). En dan kun je de schakel uitnemen. Hetzelfde doe je aan de andere zijde van de schakel. Je schuift de beide losse uiteinden van de ketting weer in elkaar. En met de kettingpons druk je het palletje weer terug. Klaar is de Keesketting.

Een vraag?! Wel graag je vinger opsteken de volgende keer. Aha, wat als je het palletje te ver naar buiten is gedrukt? Goeie vraag. Ik ken 1 fietsenmaker die het gelukt is om het palletje met een hamer weer terug te slaan. Maar die woont in Pakistan. En hij zal best een keertje over wilen komen om zijn kunsten te vertonen. Maar elke keer?! Dat betwijfel ik. Die man heeft ook recht op z`n rust.

Mooi tot zover de les.

Ik klaar het hele klusje in 20 hele minuten. M`n ketting ligt er weer fijntjes op. Alleen dat vervelende tikgeluid is er nog steeds. En daar was deze hele exercitie toch om begonnen. Enige zorg maakt zich van mijn meester. Ik klooi nog wat en opeens komt de gedachte bij me op dat de trappers wellicht de oorzaak zouden kunnen zijn. En jawel! Ik draai ze los, ik draai ze vast. En zie hier. Het tikgeluid is weg. De meesteres van de opluchting voert de boventoon weer.

Voldaan en trots pak ik mijn boeltje in. En vervolg mijn weg. Die bestaat uit het beklimmen van een berg. En dat is op zichzelf in Marokko geen opvallend verschijnsel. Het barst hier van die dingen. Deze heeft een stijgingpercentage van 8%. Continu. En dat is ook nog tot hier aan toe. Daar heb je er ook meer van. Maar er is nog een klein dingetje. Een detail. Een onderdeeltje dat het vermelden meer dan waar is. Dat klimmen moet over een afstand van twintig kilometer!!!

Ik begin vol goede moed. Het is heerlijk fietsweer. Ik neem on my way graag (maar ook verplicht) wat foto`s. Domweg omdat deze puist het uiterste van mij vraagt. Na 2,5 uur wenden en keren bereik ik de top. Die op 1750 m ligt. Er volgt een laffe afdaling naar 1450m.

Tegen vieren is de energie opperderpop. Ik sla mijn tent op. Ditmaal is de plaatselijke voetbalvereniging de klos. Op een hoek van het uit zand en stenen bestaande voetbalveld vind ik een plek voor de nacht. Ik hoop alleen niet dat ze juist vanavond hun jaarlijkse voetbaltoernooi op het program hebben staan. Want dan ben ik alsnog mooi in de aap gelogeerd.

Gelukkig valt het mee. Ik kook mijn potje. Praat met vier volledig gesluierde jonge vrouwen die niet kunnen geloven dat ik vannacht in `DIE` tent ga slapen. Daarop antwoord ik hen dat ik maar moeilijk kan geloven dat zij elke dag in een tent wonen.

We wensen elkaar bij het ondergaan van de zon welterusten en gaan als vrienden uit elkaar. Ik weet `t, het is bijna niet te geloven, na deze opmerking; of het moet zijn dat ze mijn Wezeper dialect net niet helemaal goed hebben verstaan; dat zou kunnen..........

Asalaam Aleikum

Etappe Tafroute - Ait Abdallah