Het lichaam wordt stijf en pijnlijk wakker deze ochtend.

De vier zeer goed bedoelde dekens waar ik op lag vannacht waren toch net niet voldoende om een fijne slaapnacht door te maken. Heupen, knieen en rug hebben het zwaar te verduren gehad op de betonnen ondergrond. Gelukkig ben ik na wat rekken en strekken weer helemaal het mannetje.

Ik ben er vroeg bij vandaag en zie de zon opkomen. En fris me op in een klein wasbakje. Met een piskoud straaltje. Pak me spullen in. En tijdens dat inpakken komt Mustaffa me een ontbijtje brengen. De onvermijdelijke muntthee. Een groot plat zelfgebakken brood dat tien keer zo lekker smaakt dan wanneer je het koopt. En een schaaltje confiture, olie en een goedje dat ik niet thuis kan brengen. We smikkelen het zittend op kussen gedrieen op.

Na het ontbijt vraag ik hoe ik hem kan bedanken voor zijn goedheid. Hij antwoord: `niets`. Op dit antwoord was ik voorbereid. En hoe edelmoedig en gastvrij ik dit ook van hem vind: die vlieger gaat niet op.

Het kan me niks verdommen. Ik betaal `m fiks bedrag. Hij accepteert `t. Ik ga even verschrikkelijk de toerist uithangen en we nemen op mijn verzoek een familiefoto. En hij op zijn beurt vraagt of ik die wil laten ontwikkelen en naar hem wil opsturen. `Komt voor de bakker`!!

We nemen afscheid. En ik fiets langzaam weg van deze familie. Over een stoffig pad. Op zoek naar de asfaltweg die me naar Zagora gaat brengen. Deze overnachting. Dit bezoek. Heeft wel wat los gemaakt bij mij. Onder het gehobbel en gebobbel dwalen mijn gedachten af.

Af naar hoe het toch eigenlijk in deze Wereld werkt. Waarom hebben deze mensen niets? Althans in materiele zin. En waarom hebben anderen zoveel? En wie bepaald dat? Wie of wat gaat daar over? Wie zijn die (politieke) kloothommels die aan die touwtjes trekken? En waarom wordt er op zo`n wijze aan die touwtjes getrokken dat die ongelijkheid in stand gehouden wordt? En hoe komt het toch dat mensen die weinig hebben, dat weinige zo vaak beschikbaar stellen aan anderen? En waarom zie je toch zo vaak dat mensen die veel hebben, dat nalaten?

Behoedzaam wend en keer ik over het stoffige en hobbelige pad.

Ik weet dat er mensen in ons land zijn die de mening zijn toegedaan dat iedereen vanaf zijn geboorte verantwoordelijk is voor zichzelf. Je ziet ook dat bepaalde politieke partijen in Nederland die mening bezigen. `Iedereen verantwoordelijk voor z`n eigen leven. Voor z`n eigen welzijn en geluk.` De kansen liggen voor het oprapen. Klinkt goed. Aannemelijk zelfs. Daar is eigenlijk, als je het niet al te nader, wat oppervlakkig, beschouwd, ook weinig tegen in te brengen.

Maar als je er nu eens, heel ongebruikelijk en wellicht wat kinderlijk, een voetballoep op legt.

Kijk. Niet iedereen kan topscorer van de Eredivisie worden. Zou verdikkie een mooie boel worden. Iedereen topscorer!! Te gek. `Wie heeft er deze week gescoord? ` Iedereen`. Alweer!!!` Hoeveel doelpunten? ` Allemaal 10! Alle 10 rechtsboven in de kruising. Even mooi`!! Dat gaat niet. Nog sterker. We kunnen niet allemaal goede voetballers worden. Niet allemaal Messi of Ronaldo worden (voor de voetbalanalfabeten onder u: dit zijn woestwrede goede balgoochelaars die wekelijks de mooiste kunsten met een bal vertonen). We kunnen zelfs niet allemaal in de Eredivisie spelen. Hoe graag we dat ook zouden willen.

Je hebt ook mensen die op een lager nivo acteren. Nog sterker. Er zijn mensen die heel graag zou willen kunnen voetballen. Maar die dat talent domweg niet hebben. Ik zelf reken mij hierbij tot het meest sprekende voorbeeld.

Er zijn mensen die gezegend zijn met een goed stel hersens. En ouders met een beetje studiebeursgeld. Hebben de mogelijkheid gehad om te studeren. Een goede baan verworven. Ik reken u die dit weblog zo fijn volgt, toe aan deze groep. En mezelf ook. Een felicitatie waard. Geliciteerd! Taart er bij. Kaarsjes er op. In 1 keer uitblazen. En dan lekker bunkeren (wel eerst de kaarsjes verwijderen anders krijg je zo`n kaarsvet-slagroombek).

Tot zover het goede nieuws.

Ik bedoel. Geen gezeik iedereen rijk. Is fijn bedacht. Maar dat gaat niet. Niet iedereen heeft de mogelijkheid om alle kansen die voor het grijpen liggen met beide handen te pakken. Domweg omdat hun armen niet lang genoeg reiken. Ze kunnen er niet bij. Of misschien missen ze wat vingers. En kunnen ze het domweg niet vastpakken.

Door al dat gehobbel voel ik mijn ontbijtmaag lichtjes omhoog borrelen. Herkauwen maar. Lijk verdorie wel een koe. Gelukkig zie ik de asfaltweg al in de verte liggen.

En waarom toch zoveel politieke energie gericht op het individu? Waarom richten we onze pijlen, behalve op het individu, ook niet op het collectief? Samen. Iets met schouders. En iets met er onder. Handen uit elkaars mouwen. Solidariteit. Je ziet het in organisaties weer langzaam terugkeren. Niet langer het individueel gericht werken. Maar teamgericht. Dat maakt je sterker. Als Messi en Ronaldo helemaal voor zichzelf gaan spelen, hun teamgenoten negeren, hoe zouden ze dan presteren?

Zorg voor elkaar. Maar dan anders dan dat afschuwelijke participatie-bezuinigings-denken wat ons kabinet propageert. Wat is er eigenlijk tegen op `samen`? Is het zo erg om voor je buurman en/of buurvrouw financieel ietsje bij te dragen. Als dezelfde buurman/buurvrouw dat ook voor jou doet?! Bij te dragen aan de rollator of kunstheup die hij/zij nu nodig heeft. Of die kostbare operatie. Over een jaar of twintig/dertig ben ik/zijn wij welicht aan de beurt........

Mark Rutte, onze tijdelijke hoeder des Vaderlands, en zijn partij, warm pleitbezorger van het standpunt dat ieder individu verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, en dat beleid ook vrolijk uitdraagt. Ik zou hem heel graag iets willen vragen. Op de Markman af.

Als we in een Wereld gaan leven waar iedereen voor z`n eigen flesje water zorg draagt, waar kun je dan in nood nog wat water halen?

Of nee, laat ik het zo vragen:

Als iedereen voor zichzelf zorgt Mark, wie zorgt er dan nog voor ons allemaal?

Lieve mensen. Het is gelukt. Mijn banden voelen weer asfalt. En dat vinden ze maar wat fijn. Het is oudjaarsdag 2015. Ik zet koers naar Zagora om daar de jaarwisseling door te brengen.

Ik wens u allen tezamen een oprecht en geweldig mooi, voorspoedig en vooral gezond 2016 toe!

Gerrit Pleijter

Etappe Bourbia - Zagora