Gisteren heb ik Zagora achter me gelaten.

Niets in deze stad nodigde uit om langer te blijven. Ook niet de aan snot gekookte spaghetti waar mijn smaakpupillen zo hun culinaire zinnen op hadden gezet kon me tegenhouden. En na de nacht er doorgebracht te hebben, heb ik koers gezet richting Mahmid. De gateway to the Sahara.

Na 30 vrolijke kilometers fietsen heb ik de duinen van Tinflou bezocht. De Tinflou duinen worden doorgaans bezocht door mensen die geen tijd hebben om naar de Sahara te gaan. Of er het geld niet voor hebben. Ik kom er langs. En pik ze even mee. Het kan er druk zijn. Als ik midden op de dag arriveer is er niemand. Behalve een paar Berberknapen en de overmijdelijke kamelen. Natuurlijk willen ze dat ik een ritje ga maken. Of met ze op de foto ga. En dat ik daar een fijne hoeveelheid Dirhams voor neer tel.

Ik probeer ze uit te leggen dat de allimenatie deze maand ook nog betaald moet worden. En reken ze even fijntjes voor hoeveel dat maandelijks van mijn beschikbare budget afsnoept. En om ze even de tijd te geven om deze tamelijk ingewikkelde berekening in hun bovenkamertje te laten verwerken. Leg ik ze ook nog even fijntjes uit dat een man van 50 jaar. Met een kalende kruin. Een buikje. Die zich laat transporteren op hunnie kameel ongetwijfeld een onuitwisbare maar vooral ook een onherstelbare indruk gaat achterlaten op deze toeristische omgeving. En waarschijnlijk ook op de kameel zelf. Qua traumatische ervaring.

Dat zou nog wel `s hele vervelende gevolgen kunnen hebben voor hunnie KK BV (Kamelen Kumpanie BV). Het zou potdomme nog wel `s eind van deze hele toeristische attractie kunnen betekenen. Of het einde van de kameel in kwestie. Kortom. Ik heb ze ten stelligste afgeraden om deze kameel dit aan te doen. En hiermee continuiteit en het voorbestaan van hun ongetwijfelde succesvolle kamelenritonderneming te waarborgen.

Klaarblijkelijk heb ik voldoende onderbouwing aan deze heren gegeven om deze kamelen-gifbeker-rit met graagte (ik hecht er aan om dit te benadrukken) aan mijn voorbij te laten gaan. Want de heren druipen af. Maar niet zonder mij uitdrukkelijk te bedanken voor het leed dat ik hen toch maar mooi bespaard heb.

Maar ook zonder (of juist zonder) kamelenrit is het hier mooi. Ik besluit een nachtje te blijven hangen. Ik ga naar het enige hotel in de buurt. Maar dat is veel te duur. Ik kan voor een zacht prijsje overnachten in een Berbertent die tegen de duin aangeplakt staat.

Ik besluit in het hotel te gaan eten. Het blijkt een speciaal hotel te zijn. Met de toepasselijke naam: ` Sahara Sky`.

Toepasselijk. Want op het dak staan wel tien verschillende telescopen. Je kunt er sterren kijken. Het schijnt een mekka te zijn voor mensen die graag naar het heelal willen koekeloeren. Geen lichtvervuiling. Altijd onbewolkt. Voor Westerse maatstaven erg goedkoop. Er boeken dan ook veel Europeanen een arrangement.

Patrick wil me me graag de sterren laten zien. Patrick is Belg. Net voorbij de middelbare leeftijd. Geen buikje. Geen allimentatieverplichting. Tot zover ik weet. En hij zou dus wel een kamelenritje kunnen maken. En woont en werkt sinds twee jaar in dit hotel. Kamer nummero 106. Elke drie maanden gaat ie even terug naar Belgie. Daar woont ie bij z`n moeder. In Knokke. Om daar mosselen en friet te eten. Die mist hij zo. Verder is het ook een noodzakelijke verplaatsing omdat zijn visum slechts drie maanden geldig is.

Er zijn geen sterren-boekingen. Ik ben de enige vandaag. Het onderwerp heeft mijn interesse gewekt. Ik zie er naar uit. Ik wil dat wel `s zien. En meldt me om 18.00 uur in het hotel. We gaan naar het dak waar Patrick alles in gereedheid heeft gebracht.

Om de kou meteen maar uit de lucht te halen. Om de zure appel meteen maar van een stevige bite te voorzien: het wordt een teleurstelling. Patrick blijkt zeer deskundig te zijn. Echter, hij weet die deskundigheid niet om te zetten in (voor mij) begrijpelijke sterrentaal.

We zijn staan al een uur op het dak. En daarvan heb ik twee minuten door een telescoop mogen kijken. Hij verhaalt en verhaalt en verhaalt en verhaalt. Legt verbanden waarvan ik het bestaan niet eens wist. En gebruikt termen die ik voor het eerst van mijn leven hoor. Ik probeer door wat vragen te stellen het gesprek naar een voor mij meer begripelijk nivo te verlagen. Echter, na 2,5 zin vervolgt Patrick zijn (standaard)verhaal. Ik voel dat ik langzaam afhaak. Qua interesse. Knik van tijd tot tijd. Hum op de goede momenten. Gaap wat. Eigenlijk hunker is naar het einde. Jammer.

We gaan eten. Patrick sorteert alvast voor op de uren die straks gaan komen. Waar ik in het verleden vaak de kool en de geit spaarde, en de hele sessie zou hebben afgemaakt. Trek ik nu de pleister er vrij hard en in 1 keer af. Het leven is te kort om tijd te verdoen. Ik vertel hem dat ik na het nuttigen van deze maaltijd mijn Berbertent (in de woestijn) ga proberen te vinden. En te bed zal gaan. Hij is teleurgesteld. Dat zie ik. De man is bevlogen. Enthousiast. En hij heeft in mij een afvallige gevonden.

Ik vertrek. Het lukt me na enig zoeken om in het woestijnstofzand mijn tent in de diepe, duistere, donkere nacht terug te vinden. Ik kruip in m`n slaapzak. En verkoop mezelf een enorme knal voor m`n kanis.

En zie alsnog sterretjes.

Etappe Zagora - Tinfou