Ja, dat begrijp ik!

Dat is de doorgaande weg naar Taugounite. Die zal me zonder al te veel wenden en keren brengen daar waar ik heen wil` Dat klopt. Daarvan ben ik op de hoogte. Zo staat het ook op mijn wegenkaart. Maar deze weg? Voert die ook naar Tagounite?

Ongebruikelijk vroeg ben ik opgestaan. Misschien wel om de teleurstellende ervaring van gisteravond zo snel mogelijk achter me te laten. Who knows?! Ik heb m`n spullen gepakt. En ben op pad gegaan. Met deze keer voldoende water aan boord. Maar nu voor de verandering maar s zonder eten. Op een mandarijntje na. Geen ontbijt dus. De komende 48 kilometer zal ik het zonder moeten doen. Domweg omdat er niets is.

Ik voel me beresterk. En weet dat ik dat kan. Fietsen op een lege maag.

De zon is wel op. Maar schijnt nog niet van harte. En dat past me wel even. Gisteren was het verzengend heet. Om half 10 sta ik op een tweesprong. Ik kan de risicoloze en zekere route naar Tagounite nemen. Of de voor mij onbekende, en dus vast hele mooie, weg naar Tagounite. Ik vraag wat rond. En krijg verschillende signalen varierend van `slecht wegdek` tot `deze weg gaat helemaal niet naar Tagounite` tot `geen probleem, prima te doen`. De waarheid zal, zoals zo vaak, wel ergens in het midden van de driehoek liggen. Ik besluit het risico te nemen. En neem de afslag. Ontbijt of geen ontbijt. What the fuck! Er is altijd een weg terug.

Ik blijk de dartpijl precies in de roos te hebben gegooid. De weg is werkelijk prachtig. Zo mooi! Het beneemt me de adem bijna. Ik passeer dorpjes die zeer fotogeniek zijn. Maar waar ook van af te lezen is dat het leven van die mensen die hier wonen ongetwijfeld minder fotor-romantisch is. Eerder. Hard en rauw.

Er is nauwelijks verkeer. En er is nog wel een berg waar ik over moet. Maar dat deert me niets. Met plezier maal ik de trappers rond. Het is een waar fietsfeest! Na 48 kilometer fietsen rol ik Tagounite binnen. Daar zijn wat cafeetjes. En neem om 13.30 uur mijn ontbijt. En vul mijn voorraden aan.

Ik besluit door te knallen naar Mhamid.

Nog `s 30 kilometer verder. Verder zal ook niet gaan want het asflat stopt onverbiddelijk in Mhamid. Hier begint de grootste zandbak van de Wereld: de Sahara! (de totale oppervlakte zand in de Sahara bedraagt overigens slechts 15%). De Sahara strekt zich niet alleen uit over Marokko. Maar ook over Algerije en Mauretanie, de buurlanden. En Senegal, Mali, Nigeria, Libie en Tunesie. De woestijn onthult niet alleen de troosteloze en voor sommigen desolate zandvlakten, maar juist een enorme verscheidenheid aan culturen en landschappen. Nog maar tienduizend jaar geleden was er zelfs helemaal nog geen zand. Maar bestond de Sahara uit grasland.

Nou, die Sahara dus. Daar ben ik naar op weg.

Na een politiecontrole (just in the middle offf Nowwhere) zie ik voor het eerst het Sahara-zand links en rechts van me. Ik beklim een heuvel. En zie tot zover ik kijken kan: zand. Ik verwonder me. En neem mijn eerste echte Sahara-kiekje.

Dan trek ik verder. En wordt middels borden langs de weg welkom geheten. En ook gewaarschuwd. Neem voldoende drinken mee. En meer van dat soort nuttige opvoedkundige Sahara-tips.

Als ik Mhamid nader word ik vanaf grote afstand al aangeroepen. Monsieur, monsieur. Ook komen mij mannen op brommertjes tegemoet gereden. En ik krijg legio `just only for you-aanbiedingen` toegeroepen. Alles ademt hier Sahara. Je wordt doodgegooid met overnachtingsmogelijkheden. En desertarrangementen. En kamelenritten. En 4x4 Landroversafari`s. En meer van die toeristen-dingen. En ze hebben, hoe creatief, allemaal het woord Sahara in hunnie hotelnaam of wat dan ook verwerkt.

Ik negeer ze allen. En ga naar een onderkomen dat mijn reisgids me adviseert. Daar aangekomen blijk ik de enige gast te zijn. Onderhandel strak. En vind een plekje voor de komende twee dagen en nachten. Aan de rafelranden van de teennagel die Sahara heet.

Welcome in the Desert!

Etappe Tinfou-Mahmid